Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη σκληρή πραγματικότητα του δευτέρου ημιχρόνου και την πρώτη επώδυνη γεύση για τη μη πραγματοποίηση μεταγραφής στη μεσαία γραμμή.
Σβήνονται όλα με ένα κακό ματς; Για την ακρίβεια με ένα άσχημο ημίχρονο; Ξεχνιούνται τα 14 ματς σερί στην Ευρώπη χωρίς ήττα και ο θαυμασμός των ξένων Μέσων γι’ αυτό το επίτευγμα; Όχι, δεν διαγράφονται έτσι απλά. Όμως μένουν στο συρτάρι, από εδώ και στο εξής είναι ένα ρεκόρ και τίποτε περισσότερο. Διότι πλέον η καταμέτρηση συντελείται από την αρχή. Σε ένα επίπεδο στο οποίο, αν δεν είσαι έτοιμος να ανταποκριθείς για 90 λεπτά, βρέχει γκολ και ήττες…
Το πρώτο μάθημα ήταν ομολογουμένως επώδυνο. Μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο, διάστημα στο οποίο η ΑΕΚ στεκόταν αξιοπρεπώς, παίχθηκε η αλήθεια βάσει της διαφοράς ποιότητας που χωρίζει τις δύο ομάδες. Δίχως Λιβάγια, Λόπες και Μπακασέτα, οι λύσεις ήταν εξ αρχής λιγοστές. Κοιτάζοντας στον πάγκο, εύκολα εξαγόταν το συμπέρασμα ότι δεν υπήρχαν παίκτες να αλλάξουν κάτι σημαντικά, εφόσον η κατάσταση στράβωνε. Κι όταν αυτό συνέβη, μόλις στο πρώτο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΛΥΣΕΙΣ
Ο Ουζουνίδης επέλεξε να το προσπαθήσει με τους υπάρχοντες. Να επιχειρήσει την αντίδραση, δίχως να έχει τις απαιτούμενες λύσεις. Ίσως θα ήταν πιο φρόνιμο να επιλέξει έναν δρόμο πιο συντηρητικό από το να αναζητήσει απαντήσεις, προσπαθώντας να πάει το ματς στο 1-0 μέχρι το τέλος, ελπίζοντας σε μια φάση, έστω από στημένη μπάλα. Αυτοί που κλήθηκαν να τις ψάξουν ερχόμενοι από τον πάγκο, καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια, δεν διαθέτουν ούτε τις απαιτούμενες αρετές, ούτε τις αναγκαίες παραστάσεις για να φέρουν ανατροπή σε ένα τέτοιο γήπεδο, απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο και στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Στο Champions League, η απόσταση από το 0-0 στο 3-0, με αντιπάλους όπως ο Αγιαξ, η Μπενφίκα και η Μπάγερν καλύπτεται με ταχύτητα φωτός, αν εσύ, έστω και για στιγμές, εμφανίζεσαι αργοπορημένος. Επίσης, είναι η ποιότητα εκείνη που μετράει κι από αυτή, η ΑΕΚ δεν είχε έλλειμμα στο συγκεκριμένο παιχνίδι μόνο λόγω των απουσιών, αλλά και εξαιτίας της μη πραγματοποίησης δύο μεταγραφών που θα τη βοηθούσαν να αλλάξει επίπεδο, γι’ αυτούς ακριβώς τους αγώνες. Επελέγη ο δρόμος της αποφυγής δαπάνης και της υποστήριξης των υπαρχόντων ποδοσφαιριστών. Αυτός ο δρόμος, όμως, είναι και ο δύσκολος…
Ναι, να υπάρχει εμπιστοσύνη στα παιδιά που έφεραν την ΑΕΚ έως εδώ. Αυτή την καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ, αυτή που διαβάζω και ακούω, λες και είπε κάποιος ποτέ το αντίθετο. Λες και διαφώνησε κάποιος στο να παίξουν τα παιδιά που κουβάλησαν την ομάδα στους ώμους από τη Γ’ Εθνική ή αυτοί που προστέθηκαν στην πορεία, οδηγώντας την Ένωση στον τίτλο της πρωταθλήτριας. Δεν είπε κάποιος το αντίθετο κύριοι. Ασφαλώς και να καρπωθούν τους κόπους της τρομερής δουλειάς τους. Αλλά να βοηθηθούν κιόλας βρε αδερφέ, να υποστηριχθούν για να αποδώσουν καλύτερα. Με περισσότερους ικανούς παρτενέρ, με παίκτες ανώτερου επιπέδου.
ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΟΥ ΠΟΡΕΥΕΣΑΙ
Για πολλοστή φορά το κάνω, όμως πρέπει να το γράψω. Δυστυχώς, η εξέλιξη του αγώνα στο Αμστερνταμ ήταν ακόμα μια απόδειξη της κάκιστης, άστοχης και ανεξήγητης (στα όρια του παράλογου) επιλογής, να μην αποκτηθούν οι δύο ποδοσφαιριστές που ήθελε ο προπονητής και τους περίμενε για να κάνουν τη διαφορά σε αυτά τα ματς.
Το πόσο η ΑΕΚ τους είχε ανάγκη, εδικά τον έναν μέσο υψηλής κλάσης, φάνηκε ξεκάθαρα και το πιθανότερο είναι ότι θα το βρίσκει διαρκώς μπροστά της σε αυτό το επίπεδο. Η μπάλα δεν κυκλοφορούσε σχεδόν ποτέ στον κεντρικό άξονα, ήταν αδύνατον να προωθηθεί από τους χώρους αυτούς, ενώ ο ένας εκ των δύο χαφ (ο Γαλανόπουλος εν προκειμένω), είχε μόλις 25 επαφές σε διάστημα 60 λεπτών. Αποφάσεις είναι αυτές και πορεύεσαι μαζί τους…
