ΠΗΡΑΜΕ τα ΙΧ μας και ξεχυθήκαμε με ενθουσιασμό σχεδόν παιδιάστικο, κάτι που συμβαίνει απέναντι στα καινούργια πράγματα. Καθένας μας και ένα ατομικό τεστ: Συμπέσαμε άπαντες στη διαπίστωση ότι από την Αγίας Σοφίας έως Ταμπάχανα χρειαστήκαμε τρία με τέσσερα λεπτά. Προφανώς και αντίστροφα. Και είχαμε να λέμε το βράδυ του Σαββάτου πώς μπορεί να φέρει μια μικρή επανάσταση στις μετακινήσεις η μικρή Περιμετρική. Υπό τον όρο, βέβαια, ότι θα γίνουν οι διορθώσεις που από τώρα κραυγάζουν ως απαραίτητες, προκειμένου να μην ξοδεύουμε στα φανάρια των Ταμπαχάνων τον χρόνο που κερδίζουμε στην παράκαμψη.
ΚΑΤΑ κάποιον τρόπο, βέβαια, πρόκειται για ένα τρικ.
Δεν θα μας έπαιρνε πάνω από πέντε με δέκα λεπτά ούτε η διάσχιση της Κορίνθου ή της Μαιζώνος εάν ήταν ελεύθερες από οχήματα που τους φράζουν το ένα ρεύμα κυκλοφορίας. Αλλά το φαινόμενο αυτό δεν εκλείπει ποτέ, στις ώρες αιχμής τουλάχιστον. Το μεσημεράκι του Σαββάτου ήταν απολαυστικό το θέαμα των δεκάδων οχημάτων που είχαν διπλοπαρκάρει στην Κορίνθου. Μαχόταν ένα περιπολιτικό της τροχαίας με τη Λερναία Υδρα. Ανισος ο αγώνας του.
ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία ότι η Μικρή Περιμετρική (ούτε σ’ αυτήν θα δώσει όνομα η πόλη; σαν να παραδέχεται ότι δεν αναδείξαμε προσωπικότητες άξιες να τιμηθούν μετά θάνατον, ούτε κάν τον Κωστή Στεφανόπουλο) ήταν μια απαραίτητη επέμβαση. Ολα τα σύγχρονα αστικά κέντρα έχουν παρακάμψεις και δεν χρησιμοποιούν για τον σκοπό αυτό τις περιμετρικές οδούς των αλσυλλίων.
Αλλά και σε όλες τις σύγχρονες πόλεις είναι αδιανόητο αν φράζεις με το όχημά σου την κυκλοφορία στο κέντρο και να μην σε περιμένει η κλήση στο παρμπρίζ. Στην Πάτρα δεν θα γίνει αυτό. Πιθανότερο είναι να εκδοθούν ψηφίσματα υπέρ σου.
Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΗ απόφανση είναι ότι έχουμε την πραγματικότητα που μας αξίζει. Αλλά επειδή υπάρχει πολύς κόσμος στην πόλη που δεν του αξίζει μια τέτοια πραγματικότητα, θα πρέπει οι τοπικές αρχές να ανασκουμπωθούν. Απαιτούμε μια καλύτερη πόλη!
