Κάποια γεγονότα μας αναγκάζουν να κάνουμε αναδρομές στην Ιστορία και ένα από αυτά, πολύ επίκαιρο, είναι η εκφρασμένη φιλοσοφία που διακατέχει τους νυν κυβερνόντες για τους ηλικιωμένους συνταξιούχους, δηλαδή, τους αδύναμους να αντιδράσουν πολίτες. αναφέρομαι στην πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην επίλυση του συνταξιοδοτικού προβλήματος των 70άρηδων, λέγοντας ότι, το πρόβλημα «θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου». Αρχικά θεώρησα πως η απρέπεια αυτή ήταν μια ατυχής έκφραση κάτω από τη φανερή πίεση και κούραση εκείνων των ημερών. Δυστυχώς, όμως, και ο υπουργός των οικονομικών κ. Τσακαλώτος μιλώντας μετά από λίγες μέρες στο Λονδίνο επανέλαβε με αμηχανία και το δικό του τρόπο και ιδιαίτερη προφορά την ίδια κυνική άποψη. «Οι παλαιοί συνταξιούχοι θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο». Αυτό σημαίνει πλέον ότι, η αντίληψη αυτή αποτελεί συνειδητή επιλογή της Κυβέρνησης. Τι ανανδρία και τι ανικανότητα διακυβέρνησης! Το γεγονός αυτό με αναγκάζει να ανατρέξω αποσπασματικά στον «Υπέρ του αδυνάτου» λόγο του Λυσία, που κάποτε διδάσκονταν στα σχολεία μας. Λυσίας: κύριοι βουλευτές, δεν απέχω πολύ από το να χρωστώ ευγνωμοσύνη στον κατήγορο, (βλ. κυβέρνηση), επειδή μου ετοίμασε αυτήν εδώ τη δίκη. Γιατί, ενώ πρωτύτερα δεν είχα αφορμή, με βάση την οποία να λογοδοτήσω για τη ζωή μου, τώρα δα εξαιτίας του έχω πάρει (αφορμή). (Μετάφραση, Γιώργος Α. Ράπτης). Θα έλεγα πως δεν είναι μόνον μία η αφορμή που μας κάνει να πικραινόμαστε από τους κυβερνώντες, διότι αυτός ο τρόπος σκέψης τους, δυστυχώς, είναι δηλωτικός του χαρακτήρα και της νοοτροπίας τους. Λυσίας: Και όμως, όποιος φθονεί αυτούς που οι άλλοι τους λυπούνται, από ποια κακή πράξη σας φαίνεται ότι ένας τέτοιος (άνθρωπος) θα μπορούσε να απέχει; Πόσο επίκαιρος λόγος αν κάνει κανείς τις ανάλογες αναγωγές στο σήμερα! Τι βαθειά ψυχολογία κρύβει αυτή η φράση! Ψάξτε το. Λυσίας: Μη με καταστρέψετε λοιπόν άδικα, κύριοι βουλευτές, ενώ μπορείτε να με σώσετε δίκαια· κι ούτε να μου αφαιρέσετε τώρα, που γίνομαι γεροντότερος και ασθενέστερος, αυτά που μου δώσατε όταν ήμουν νεώτερος και πιο δυνατός· και μη φανείτε τώρα δα εξαιτίας του σκληροί σ’ αυτούς που είναι αξιολύπητοι και στους εχθρούς ακόμα, εσείς που πρωτύτερα φαινόσασταν πολύ ευσπλαχνικοί ακόμα και σ’ αυτούς που δεν έχουν κανένα κακό· και μην κάνετε να λυπηθούν και οι άλλοι που είναι στην ίδια κατάσταση με μένα, με το να τολμήσετε να με αδικήσετε. Γιατί βέβαια θα ήταν παράδοξο, κύριοι βουλευτές, αν έπαιρνα φανερά το χρηματικό αυτό βοήθημα τότε που είχα μόνο την αναπηρία ενώ τώρα, που με βρίσκουν και τα γηρατειά και οι αρρώστιες και όλα τα κακά που τα ακολουθούν, (αν) το έχανα. Οι συνταξιούχοι αυτής της χώρας αντέδρασαν με ήπιο τρόπο, περιέργως, για την διαδοχική περικοπή (2012-2018) των συντάξεών τους, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνάει το 50%. Απαιτούν όμως σεβασμό στο πρόσωπό τους και στην προσφορά τους στη χώρα. Εμείς οι συνταξιούχοι θα περιμέναμε από εσάς, αναγνωρίζοντας την προσφορά μας, να ακούσουμε το: «Αμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», για να μπορούμε να ελπίζουμε πως τα καλύτερα έπονται. Ψιλά γράμματα, όμως, για εσάς. Ωρέ, δεν επιζητούμε τον οίκτο σας, η αξιοπρέπειά μας δεν το επιτρέπει. Τη φανερή ανεπάρκειά σας στηλιτεύουμε. Θυμήθηκα και κάτι άλλο. Κάποτε, ο Κομφούκιος είδε έναν συμπολίτη του να κουβαλάει τον γέροντα πατέρα του στην πλάτη του, μέσα σε ένα κοφίνι, πηγαίνοντας τον στο ποτάμι για να τον πετάξει. Τότε γύρισε και του είπε: Αυτό το κοφίνι φύλαξέ το, γιατί μπορεί να το χρειαστούν τα παιδιά σου και για σένα. Συχνά, επίσης, ακούω από στελέχη της κυβέρνησης να ισχυρίζονται πως η μείωση των συντάξεων που οι ίδιοι ψήφισαν δεν είναι στην φιλοσοφία της παράταξής τους και ότι εξαναγκάστηκαν να το κάνουν. Δεν έχουν, οι δύστυχοι, το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους και κρύβονται πίσω από ακροβατικούς βερμπαλισμούς. Σ’ αυτούς η απάντηση είναι: καβάφης: κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου (βλ. την πολιτική σου), όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις… Κατακαημένη Αριστερά, εκπροσώπηση που σου ‘λαχε!!!
