σ.σ.
Το άρθρο με τίτλο «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΛΟΑΤ ΣΤΗ ΡΩΣΣΙΑ» εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα Orthodox Christian Laity.
Στην περιβόητη ομιλία για την ανάγκη σύγκλισης μιας «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» η Δρ Προδρόμου(ΕΔΩ), μέλος της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης και στενή συνεργάτιδα του Ομπάμα, είχε αναφέρει ως τρίτο εμπόδιο για τη μη έως τώρα σύγκλιση μιας «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» μία σειρά θεμάτων στην «ατζέντα» τα οποία δεν συζητούνται ανοιχτά. Ένα από αυτά τα θέματα που ανέφερε ήταν η σεξουαλικότητα, χωρίς φυσικά να μας ενημερώσει ποιανού την «ατζέντα» διάβαζε.
Αρχική Πηγή: Religion Dispatches
της Katherine Kelaidis
Το κλείσιμο του ‘BlueSystem’, του μεγαλύτερου ΛΟΑΤ ιστοχώρου στη Ρωσσία από την κυβέρνηση είναι απλώς το τελευταίο κερασάκι στο φρικτό της ρεκόρ όσον αφορά τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ. Καθότι ο καιρός του παθητικού προβληματισμού όλων των πλευρών έχει παρέλθει, αποτελεί πραγματική έκπληξη το ότι οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί -ακόμη και οι πιο συντηρητικοί- δεν έχουν εκφράσει αποτροπιασμό για τα γεγονότα στη Ρωσσία.
Η συνενοχή της ρωσσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Πατριάρχη Κυρίλλου της Μόσχας στη συστηματική δίωξη των Ρώσσων ΛΟΑΤ πολιτών, υποδεικνύει μια βαθιά κρίση στη συνάντηση της Ορθοδοξίας με τον σύγχρονο κόσμο. Αυτή η κρίση απειλεί να ταυτίσει την Εκκλησία με κάποιους από τους πιο απεχθείς πρωταγωνιστές παγκοσμίως και να αναιρέσει πολλά από εκείνα που έχουν κάνει την Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα μοναδική στο πέρασμα των αιώνων.
Ήρθε η ώρα να διαμαρτυρηθούν οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Όπως με τόσα άλλα, η ιστορία και οι ανθρώπινες αδυναμίες ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση. Από τον Ώριμο Μεσαίωνα η ιστορία της Ορθοδοξίας ήταν σε μεγάλο βαθμό μία ιστορία πολιορκίας. Οι Δυτικοί Σταυροφόροι λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη το 1204. Αυτή φάνηκε σαν τη χειρότερη συμφορά μέχρι που δυόμισι αιώνες αργότερα η πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως υποδούλωσε ό,τι είχε απομείνει από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τεράστιες εκτάσεις του Ορθόδοξου κόσμου, στον Τουρκικό ζυγό. Αυτή η περίοδος των 400 ετών κατοχής διακόπηκε, προσωρινά μόνο, από τις Δυτικές Χριστιανικές αυτοκρατορίες που ανταγωνίζονταν τους Οθωμανούς.
Όταν τον 19ο αιώνα τα Σερβικά και Ελληνικά εθνικιστικά κινήματα άρχισαν να αποτινάζουν από πάνω τους τον Τουρκικό ζυγό, η ανεξαρτησία τους συχνά συνοδευόταν από την ανάμειξη των μεγάλων δυνάμεων όπως της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου η Ρωσσία αποτελούσε την εξαίρεση, τουλάχιστον μέχρι το 1917 όταν «Η Τρίτη Ρώμη» έγινε η πρωτεύουσα του αθεϊστικού κομμουνισμού.
Την ίδια περίοδο η φτώχεια, η καταπίεση και η καταδυνάστευση οδήγησαν εκατομμύρια μετανάστες από τα παραδοσιακά Ορθόδοξα εδάφη στις μακρινές γωνιές του πλανήτη: Καναδά, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι η Ορθοδοξία αναδύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως εκκλησία μεταναστών από τη Νότια και την Ανατολική Ευρώπη, καθώς και Αράβων -οι οποίοι βρίσκονταν στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της αμερικανικής φυλετικής ιεραρχίας. Κατά συνέπεια, ο σεβασμός και η αφομοίωση έγιναν γρήγορα σημαντικοί στόχοι για αυτές τις κοινότητες.
Αυτή η λαχτάρα για αφομοίωση, αν όχι πάντα για σεβασμό, προέκυψε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες με μια μάλλον απροσδόκητη μορφή. Για πρώτη φορά, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός στην Αμερική είδε μεταστροφές όχι μέσα από το γάμο. Οι μεταστροφές αυτές έγιναν σε μεγάλο βαθμό από δυσαρεστημένους παραδοσιακούς Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικούς οι οποίοι έβλεπαν με φόβο τις δικές τους παραδόσεις να γίνονται πολύ προοδευτικές.
Φυσικά αυτοί είναι οι πιο αθώοι αμερικανοί που μεταστράφηκαν. Η Ορθοδοξία στην Αμερική έχει επίσης καταφέρει να γίνει πόλος έλξης και της εναλλακτικής δεξιάς, λόγω του ότι είναι αρκετά ‘αρχαϊκή’ χωρίς όμως να είναι Ρωμαιοκαθολική.
Ο συνδυασμός αυτών των ιστορικών πραγματικοτήτων έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον στο οποίο -αν και υπάρχει ένας προοδευτικός πλουραλισμός μεταξύ των αυτο-προσδιοριζόμενων αμερικανών Ορθοδόξων Χριστιανών- οι δημόσιες δηλώσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως κρίσιμες στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την κοινωνική της διδασκαλία είναι σπάνιες. Οι Ορθόδοξοι από κούνια που προήλθαν από οικογένειες μεταναστών (οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των προοδευτικών Ορθοδόξων Χριστιανών), κληρονόμησαν την επιθυμία των γονιών τους και των παππούδων τους να ανήκουν στην Αμερική και γνωρίζουν τις ιστορίες των παππούδων τους όταν εκείνοι βρισκόντουσαν στο περιθώριο της Αμερικής. Για πάρα πολλούς, η δημόσια κριτική της Ορθόδοξης ηγεσίας ή των παραδοσιακών Ορθοδόξων λαών φαίνεται σαν ένα είδος προδοσίας προς τους σκληρούς αγώνες των προγόνων τους για κοινωνική ανέλιξη.
‘Όσο για το κύμα των νέων μεταστραμμένων αμερικανών είναι ασαφές πόσες αντιρρήσεις έχουν στο θέμα των ενεργειών του Πατριαρχείου Μόσχας. Από τους παγιδευμένους σε μια νοοτροπία Πολέμου Αξιών μηδενικού αποτελέσματος, συντηρητικούς πρώην-παραδοσιακούς Προτεστάντες, έως τους πραγματικά επαίσχυντους φασίστες, η κουλτούρα της μεταστροφής με την αμερικανική Ορθοδοξία δεν προσφέρεται για αυτού του είδους τη διαμαρτυρία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολλά στα οποία θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Η Ρωσσία έχει γίνει συνώνυμο της καταπίεσης των σεξουαλικών μειονοτήτων. Η μία δημοσκόπηση μετά την άλλη, η μία μελέτη μετά την άλλη δείχνουν ότι πουθενά αλλού εκτός από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική δεν υπάρχουν περισσότεροι ομοφοβικοί όπως υπάρχουν στη Ρωσσία. Αυτή η ομοφοβία εκδηλώνεται παντού, στους ¨προπαγανδιστικούς¨ νόμους, στις ασυνείδητες πράξεις βίας του όχλου. Εν ολίγοις, η δεινή θέση των ΛΟΑΤ στη Ρωσσία σήμερα είναι μια κρίση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια κρίση που έχει καλλιεργήσει, υποθάλψει και ενθαρρύνει το Πατριαρχείο Μόσχας και η Ρωσσική Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της.
Και όπως εμείς (ομολογουμένως αδίκως) απαιτούμε από τους πιο προοδευτικούς και μετριοπαθείς μουσουλμάνους της Αμερικής να αμφισβητήσουν τα πιο ριζοσπαστικά μέλη της παράδοσής τους, ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται στον κόσμο, ομοίως θα πρέπει και οι Αμερικανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί να καταστήσουν υπόλογους όσους χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία ως όπλο.
Το θέμα αντιμετωπίσεως των ΛΟΑΤ πολιτών στη Ρωσσία δεν συνεπάγεται καν την επίκληση της εκκλησιαστικής ιστορίας και των διδασκαλιών της Εκκλησίας σχετικά με την ομοφυλοφιλία, τις σχέσεις των ζευγαριών ιδίου φύλου ή το γάμο. Αφορά την υπεράσπιση των αρχαίων διδασκαλιών της Εκκλησίας για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη συμπόνια και την αγάπη. Απαιτεί την ξεκάθαρη δήλωση ότι «οι βίαιοι Ορθόδοξοι όχλοι» (όπως περιγράφονται συνήθως εκείνοι που επιτίθενται στους ΛΟΑΤ ακτιβιστές στη Ρωσσία) είναι ασυμβίβαστοι προς την καρδιά της Ορθοδοξίας. Απαιτεί μια άνευ όρων διαβεβαίωση ότι όποιος ενταχθεί σε έναν βίαιο όχλο, για οποιοδήποτε λόγο, έχει αποξενώσει τον εαυτό του από τη Νύμφη του Χριστού.
Αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται υπερβολική απαίτηση, δεν μπορεί να θεωρείται υπερβολική απαίτηση. Εδώ η σιωπή, όπως συμβαίνει συχνά, δηλώνει συνενοχή.
Οι φωνές των Ορθοδόξων Χριστιανών πρέπει να ενωθούν με όλες εκείνες που καταδικάζουν το ρεκόρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωσσίας. Αυτή η αποδοκιμασία επιβάλλεται αν είναι να διατηρηθούν στη Ρωσσία, στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο τα πιο όμορφα κομμάτια της Ορθοδοξίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτή η αποδοκιμασία πρέπει να γίνει διότι είναι ίσως η πιο σημαντική αντίσταση που μπορεί να προκύψει εναντίον των φρικτών εγκλημάτων που διαπράττονται στη Ρωσσία.
Για σχεδόν μια χιλιετία ο Ορθόδοξος κόσμος κυριαρχείται από μία αίσθηση απειλής -από την Ανατολή και τη Δύση, στα παραδοσιακά εδάφη και στη διασπορά. Αυτή η συνεχής αίσθηση πολιορκίας έχει δημιουργήσει μία ευκολία στη ρωσσική κυβέρνηση και στη ρωσσική Εκκλησία να απορρίπτουν οποιαδήποτε κριτική αντιμετωπίσεως των ΛΟΑΤ ως μια ακόμη επίθεση κατά της Ορθοδοξίας. Όταν οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί γίνουν οι ίδιοι επικριτές η υπεκφυγή αυτή εξαφανίζεται. Για το λόγο αυτό οι δημόσιες και συχνές επιπλήξεις στη ρωσσική κυβέρνηση για τον τρόπο αντιμετώπισης των σεξουαλικών μειονοτήτων, καθώς και στο Πατριαρχείο Μόσχας για την υποστήριξη που της παρέχει, είναι καθήκον των αμερικανών Ορθοδόξων Χριστιανών. Η σιωπή δεν αποτελεί πλέον επιλογή.
*****************************
Σχολιασμός
Το να σχολιάσει κανείς ένα τέτοιο κείμενο είναι σα να εισέρχεται σε έναν υπόνομο χωρίς μάσκα όπου κινδυνεύει, αν μείνει για πολύ, να πεθάνει από τις αναθυμιάσεις. Δεν είναι μόνο η απλουστευμένη ιστορική αναδρομή, δεν είναι μόνο τα αίωλα (στη λιγότερη περίπτωση ανόητα) συμπεράσματα τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διαθέτουν καν έναν υποτυπώδη συνειρμό, είναι και αυτή η κακοσμία της γνωστής αγαπολογίας που έχει πια κουράσει.
Το πρώτο πράγμα που είναι εμφανές σε αυτό το κείμενο είναι και πάλι η κοινή θεματολογία και η περίοπτη θέση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που βλέπουμε και στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε πει: «Ό,τι ήταν για τους Ρώσσους κομμουνιστές χθες ο ¨προλεταριακός διεθνισμός¨, είναι σήμερα για τους Αμερικάνους τα ¨ανθρώπινα δικαιώματα¨. Και στον 21ο αιώνα, όπως πάντοτε στο παρελθόν, την Ιστορία θα την καθορίσει όποια Δύναμη θα είναι σε θέση να προσδιορίζει δεσμευτικά για τους υπόλοιπους το περιεχόμενο και την πρακτική εφαρμογή των κυρίαρχων εννοιών (διάβαζε: ιδεολογημάτων).»
Τα ίδια κέντρα που προωθούν τη νεοταξική ατζέντα προωθούν και τον οικουμενισμό. Η συγγραφεύς ανησυχεί για τη βία των «Ορθόδοξων όχλων» εναντίον των ΛΟΑΤ –σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των ‘αξιόπιστων ‘ ‘ακτιβιστών’. Στο χωριό μου αυτό το λένε, Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Παρεμπιπτόντως, για τη συγγραφέα δεν συνιστά βία το να αναγκάζεις τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενός έθνους να ασχολείται με το τι κάνει στο κρεβάτι της μία προβληματική και ελαχίστη μειοψηφία, πόσο μάλλον δε όταν κατά κανόνα η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει καμμία διάθεση ούτε συνηθίζει να κάνει βούκινο στους άλλους τις δικές της ιδιαίτερες στιγμές.
Από την αρχή του κειμένου φράσεις όπως «Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα», «κοινωνική διδασκαλία … της Ορθόδοξης Εκκλησίας», προμηνύουν μία εντελώς διαστρεβλωμένη Ορθοδοξία, μειωμένη μάλιστα θα έλεγα στο επίπεδο των «κυρίαρχων εννοιών» που αναφέρει ο Κονδύλης, κάτι στο οποίο η ανόητη συγγραφεύς παραπέμπει όταν μας μιλά για «όμορφα κομμάτια της Ορθοδοξίας.»
Η Ορθόδοξη Παράδοση έχει αντικατασταθεί με τη φράση «Ορθόδοξη κουλτούρα». Τι είναι η ‘Ορθόδοξη κουλτούρα’; Υπάρχει κάπου στα αγιοπατερικά κείμενα ή στην Αγία Γραφή γραμμένη αυτή η φράση; Η λέξη κουλτούρα δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στη λέξη Ορθοδοξία γιατί είναι ασύμβατες έννοιες. Η κουλτούρα είναι ανθρώπινο δημιούργημα, η Ορθοδοξία είναι Αποκάλυψη Θεού. Η Ορθοδοξία επηρεάζει την εκάστοτε κουλτούρα, η κουλτούρα δεν μπορεί να αλλοιώσει ή/και να επηρεάσει την Ορθοδοξία. Η κουλτούρα σε βάθος χρόνου μεταμορφώνεται (ενσωματώνει στοιχεία, απορρίπτει στοιχεία), η Ορθόδοξη Παράδοση μεταμορφώνει και παραμένει η Ίδια εις τους αιώνας των αιώνων.
Η δε τοποθέτηση της φράσεως «Ορθόδοξη θεολογία» δίπλα στο «κουλτούρα» απογυμνώνει την θεολογία από τη νηπτική της διάσταση, την αγιοπνευματική της πυξίδα, και την μειώνει στο επίπεδο ενός ακαδημαϊκού και κοσμικού προβληματισμού που σέρνεται πίσω από τις ολοένα μεταλλασσόμενες ανθρωπογενείς καταστάσεις και εξαντλείται σε ατέρμονους διαλόγους και συμβιβασμούς. Μετά από αυτά τα λίγα καταλαβαίνει κανείς το ακατανόητο της φράσεως: «.. εκείνα που έχουν κάνει την Ορθόδοξη θεολογία και κουλτούρα μοναδική στο πέρασμα των αιώνων.»
Όσο για την αναφορά στην «κοινωνική διδασκαλία» είναι εμφανές ότι η συγγραφεύς όπως και η συλλογιστική των οικουμενιστών άλλωστε, θέλει να την προσαρμόσει στις κοινωνιολογικές ‘ανάγκες’ της εποχής (η κοινωνιολογία ως όρος έγινε γνωστός κάπου στις αρχές του 1800). Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό βλέπω την κοινοβιακή ζωή των Μοναστηριών να είναι μία «κοινωνική διδασκαλία» της Εκκλησίας ενώ την ύψιστη κοινωνία του Θεού μας την διδάσκει ο Χριστός στην Κυριακή Προσευχή που παραχώρησε ο Ίδιος στους ανθρώπους, στο «ελθέτω η βασιλεία σου». Κάτι μου λέει ότι χρηματοδοτούμενα κινήματα ΛΟΑΤ στη βασιλεία του Θεού δεν θα υπάρχουν !!! Άνθρωποι που έχουν αγαπήσει τον Χριστό θα υπάρχουν και όχι αμετανόητοι άνθρωποι που «αγάπησαν» και «συμπόνεσαν» τις πτώσεις τους, όποιες κι αν είναι αυτές.
Κάπως έτσι προσδιορίζεται «το περιεχόμενο και η πρακτική εφαρμογή» της μεταλλαγμένης πια ‘ορθοδοξίας’ από τους εντολοδόχους οικουμενιστές.
Έχοντας κάνει όλες αυτές τις διαστρεβλώσεις και μέσα από μία ασυνάρτητη διαδικασία η συγγραφέας καταλήγει στην συνηθισμένη μέθοδο των οικουμενιστών, αυτήν της κατηγοριοποιήσεως των πιστών για να αποδώσει αργότερα ευθύνες. Έτσι, χωρίζει τους πιστούς σε ‘λιγότερο ή περισσότερο αθώους’, σε ‘προοδευτικούς’, ‘συντηρητικούς’, ‘φασίστες’ και μην ξεχνάμε φυσικά και τους Ορθόδοξους πιστούς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού που διαπράττουν «φρικτά εγκλήματα»!!! Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι λίγο ή πολύ φταίνε οι διάφορες αντιλήψεις όλων των Ορθοδόξων της Αμερικής που δεν διαμαρτύρονται, και δεν φταίει ας πούμε η ελλιπής αντίληψη που η ίδια έχει για την Ορθοδοξία ούτε φυσικά το γεγονός ότι προσπαθεί να δημιουργήσει θέμα από το τίποτα για να μπλέξει την Ορθοδοξία σε μία βρώμικη ιστορία. Είναι χαρακτηριστική (αλλά και αισιόδοξη) η διαμαρτυρία ορισμένων αναγνωστών στο ιστολόγιο που τους λένε ότι πάνε να αλλάξουν την Ορθοδοξία και να επιβάλουν τις διαστρεβλώσεις τους σε όλους τους παραδοσιακούς Ορθόδοξους λαούς.
Όλη αυτή η ρηχή ανάλυση και η εσκεμμένη εστίαση σε ‘κοινωνικούς παράγοντες’ κορυφώνεται στο σημείο όπου η πλανεμένη αυτή συγγραφεύς, πρόχειρα και ελαφρά τη καρδία, κρίνει ότι δεν είναι απαραίτητο να ανατρέξει κανείς στην διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με την ομοφυλοφιλία αλλά να υπερασπίσει τις «αρχαίες διδασκαλίες της Εκκλησίας» περί αγάπης, συμπόνιας κτλ. Το περιεχόμενο της αγαπολογίας των οικουμενιστών βρίσκεται σαφώς έξω από τη διδασκαλία της Εκκλησίας για να το ορίζουν όπως εκείνοι θέλουν, αλλά γενναιόδωρα αοριστολογούν με διάφορες γενικολογίες για να παρουσιάζουν τις διαστρεβλώσεις τους ως Ορθόδοξη διδασκαλία.
Η κυρία Κάθριν Κελαΐδης κάνει πως δεν καταλαβαίνει, η αγάπη και η συμπόνια της Εκκλησίας προς τους ανθρώπους εκφράζονται μέσα από την θεραπευτική Της προσφορά στις αμαρτωλές ψυχές τους και όχι από την υπόθαλψη των πτώσεών τους. Στη θέση της Εκκλησίας, στη θέση του Σώματος του Ιησού Χριστού, η Κάθριν Κελαΐδης βάζει την ατελή ανθρώπινη αγάπη και μάλιστα μια ‘αγάπη’ που έχει σχεδιαστεί σε κάποια σκοτεινά γραφεία. Η ίδια δηλαδή έχει αρνηθεί την Εκκλησία αλλά ταυτόχρονα δεν διστάζει να κρίνει ποιος έχει αποξενώσει τον εαυτό του και ποιος όχι από τη Νύμφη του Χριστού. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς !!
Κάπου εδώ όμως οι αναθυμιάσεις έχουν γίνει αφόρητες και αναγκάζομαι να εξέλθω από τον υπόνομο για να μην πεθάνω από ασφυξία.
***
Μετάφραση-σχολιασμός, Φαίη/Αβέρωφ
Εικόνα Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση
[LGBT: lesbian, gay, bisexual, transgender / ΛΟΑΤ: λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς]
Από Αβέρωφ
