Μια σειρά από βίαια επεισόδια στην Γαλλία μεταξύ νέων μαθητών έχουν προκαλέσει εντύπωση . Το πιο πρόσφατο ήταν τραγικό γιατί οδήγησε στον θάνατο ενός εφήβου 13 χρόνων από συνομιλήκους του στο σχολείο. Οι μαχες μεταξύ συμμοριών μέσα στα σχολεία είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στην Γαλλία και τις ευρωπαϊκές χώρες. Προχθές μάλιστα ένας άλλος έφηβος τράβηξε πιστόλι και απείλησε την καθηγήτρια μέσα στην τάξη στο Παρισι.
Αυτή η αγριότητα δεν είναι η καλή , η συνειδητή , η εξανθρωπισμενη που επικαλείτο ο Ρουσσω . Αντιθέτως πρόκειται για μη εξανθρωπισμενη αγριότητα , γι’ αγριότητα που περιμένει τον εξανθρωπισμό της.Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο τότε αυτή η αγριότητα οδηγειται φυσιολογικά προς την βαρβαρότητα . Γι ‘αυτό και δεν πρόκειται για “κακά” παιδιά που ψάχνουν τις σιδερόβεργες για να χτυπήσουν . Πρόκειται για παιδιά που δεν εξανθρωπισαμε. Που αρνηθήκαμε να το κάνουμε , λόγω ουτοπισμου, δημαγωγίας η δειλίας.
Στην ανθρώπινη κοινωνία , η τάξη , αυτή που θα εμποδίσει την βαρβαρότητα , μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσα από την αγωγή ελευθερίας που θα δεχτεί ο νέος έτσι ώστε να ‘ναι σε διαρκή πρακτική προσωπικής υπευθυνότητας , είτε μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την απόλυτη υποταγή στην λογική κοινωνικών συμπεριφορών ενός αυταρχικού κρατικού μηχανισμού. Στην πρώτη περίπτωση ο νέος δεν θα ψάξει τις σιδερόβεργες γιατί εκπαιδεύτηκε πολιτισμικά να μην το κάνει ως κάτι μη- καλό. Στην δεύτερη περίπτωση δεν θα το κάνει γιατί φοβάται την αστυνομία .
Στον Δυτικό τρόπο σκέψης δίνεται προτεραιότητα στην εκμαθηνση της ελευθερίας και της υπευθυνότητας . Η εκπαίδευση παίζει βασικό ρόλο σ’αυτη την πορεία. Απαιτεί όμως πάνω απ’ολα την εκπαιδευτική συνδρομή και των δυο γονέων , δηλαδή δυο κέντρων που με το κύρος τους καταφέρνουν να μάθουν στο παιδί τους , το πως θα ισορροπεί ανάμεσα στην συναισθηματική αντίδραση και στις ανεξέλεγκτες συνέπειες της που θα ξεπεράσουν τα όρια της υπευθυνότητας και του σεβασμού των κοινωνικών κανόνων.
Άλλωστε οι ψυχίατροι πάντα το λέγαν και το λένε ότι χρειάζεται ο πατέρας και η μητέρα από κοινού στην οικογένεια . Μια στατιστική διαπίστωση μπορεί να μας δείξει ότι σ’οποιες κοινωνίες ο πατέρας είναι απών η απομακρυσμένος ( πολυγαμικες η μητριαρχικές κοινωνίες ) η κυβέρνηση κυβερνά αυταρχικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά οι Δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες είναι ταυτόχρονα και πατριαρχικές παρά τις όποιες προοδευτικές μεταβολές τους . Γι’αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια : να γίνεται προσπάθεια να μεγαλώσουν τα παιδιά δίχως πατέρα .
Ειδικά οι μοντέρνοι ” προοδευτικοί ” σε συνεργασία με τα ελεγχόμενα μίντια , προσπαθούν να επιβάλουν τα καλά της μητριαρχίας . Θέλουν να επιβάλουν ότι οι μητριαρχικές κοινωνίες είναι το ιδανικό μοντέλο.
Τεράστιο λάθος. Η ιστορία κι οι στατιστικές έδειξαν ότι μια κοινωνία δίχως ” πατέρα” είναι μια αυταρχική κοινωνία , η οποία χρησιμοποιεί τον αυταρχισμό για να σταματήσει την νεανική βαρβαρότητα. Άλλωστε η μητέρα μόνη της δυσκολεύεται ανάμεσα στην εκ φύσεως συναισθηματικη ροπή προς το παιδί της και την ανάγκη του φρένου που χρειάζεται ένα νέο παιδί .
Πρόσφατες κοινωνιολογικές έρευνες σ’ Αμερική και Νορβηγία, ( δημοσιευμένες στο περιοδικό Revue éthique 1996 no 21) δείχνουν μ’ εντυπωσιακους αριθμούς ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων που συμπεριφέρονται παράνομα, είναι μεγαλωμένος δίχως πατέρα μόνο με μητέρα .Αυτή η διαπίστωση δεν καλλιεργείται από την “προοδευτική” ελίτ ( sic!) γιατί θέλουν να ενισχύσουν τος μονογονεϊκές οικογένειες . Και κλείνουν ηθελημένα τα μάτια τους στις στατιστικές κι αναλύσεις που έρχονται από τις ” μεγάλες” χώρες όπως οι ΗΠΑ , ο Καναδάς , η Μ. Βρετανία , η Νορβηγία κλπ όπου δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες της απουσίας του Πατέρα από την οικογένεια .
Αν δεν θελουμε τον Πατέρα να ‘ναι πια στο Σπίτι και κάνουμε τα πάντα για να τον διώξουμε , τότε είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα χουμε την αστυνομία στα σχολεία και μια διοικητική συμπεριφορά αυταρχική και σκληρά τιμωρησιακη. Η σημερινή κατάσταση στον Ευρωπαϊκό κόσμο είναι λιγο σχιζοφρενική : ζουμε σε μια κοινωνία δημοκρατική και ταυτόχρονα αρνιόμαστε όλο και περισσότερο την Πατρική μορφή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα σ’ αυτην την κατάσταση . Πρέπει ν’ αποφασίσουμε ποια πορεία θα πάρουμε . Γιατί αλλοιώς η κατάσταση θα παραμένει εκρηκτική με κίνδυνο αύξησης των βαρβάρων πράξεων εκ μέρους των εφήβων .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός .
