Η πρόταση που υπέβαλε το υπουργείο Υποδομών για τη σύσταση του φορέα διαχείρισης του φράγματος Πείρου – Παραπείρου αφορά τη δημιουργία μιας ανώνυμης εταιρείας.
Βάσει αυτής, το ελληνικό Δημόσιο θα συμμετέχει με ποσοστό 51%, η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας με 9%, ο Δήμος Πατρέων με 20%, ο Δήμος Δυτικής Αχαϊας με 12% και ο Δήμος Ερυμάνθου με 8%.
Επομένως, διαβάζοντας την προτεινόμενη μετοχική σύνθεση της, εξάγεις το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει σ’ αυτήν ούτε ίχνος ιδιωτικής συμμετοχής.
Από τη μια είναι το Κράτος που θα έχει την πλειοψηφία, από την άλλη είναι οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα κατέχουν συνολικά ένα αξιοσημείωτο ποσοστό.
Οως, η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν εμπόδισε τη δημοτική αρχή της αχαϊκής πρωτεύουσας να ορθώσει το δικό της (αναμενόμενο) φράγμα στο Φράγμα, υποκινούμενη από προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες που υπερβαίνουν ακόμη και την ιδεολογικοπολιτική θεώρηση της.
Γιατί να λέει «όχι» στον φορέα διαχείρισης ενός μεγάλου δημοσίου έργου που δεν παραδίδεται σε ιδιωτικά συμφέροντα, κατά τη συνήθη ρητορική της; Μα γιατί θα πρέπει να υπάρχει κατά τη συλλογιστική της ένα «πάτημα» που να δικαιολογεί μια (εν προκειμένω καθ’ όλα ανεξήγητη) άρνηση, άκρως απαραίτητη ωστόσο για να μπει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτής που (υποστηρίζει ότι) υπηρετεί κατ’ αποκλειστικότητα τα λαϊκά συμφέροντα και των άλλων που τα… αντιστρατεύονται.
Εφόσον δεν υπάρχει στον φορέα διαχείρισης του Φράγματος ο «μπαμπούλας» ιδιώτης, θα έπρεπε να προβληθεί ένα άλλο αφήγημα αντίδρασης. Και εννοείται ότι το πλούσιο ρεπερτόριο του Περισσού το έχει, εκ των προτέρων, επινοήσει.
Μιλώντας στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, ο Κώστας Πελετίδης αιτιολόγησε την αντίθεση της Μαιζώνος στο σχετικό προσχέδιο με το επιχείρημα ότι αυτό «απορρίπτεται γιατί κινείται στη λογική της ανταπόδοσης, της μετακύλησης του κόστους λειτουργίας και συντήρησης στους δημότες, μέσω της επιπλέον κοστολόγησης του νερού, της μετατροπής του νερού σε πλήρως εμπορεύσιμο είδος».
Ομως, με το ίδιο σκεπτικό κάποιος μπορεί να υποστηρίξει κάτι ανάλογο και για το νερό που πληρώνουμε στη ΔΕΥΑΠ. Γιατί να μην είναι δωρεάν για τον κυρίαρχο λαό, εφόσον κατά τις επανειλημμένες δηλώσεις του δημάρχου είναι δημόσιο αγαθό;
Διότι δεν γίνεται διαφορετικά, είναι η απάντηση. Οφείλουμε να πληρώνουμε τη ΔΕΥΑΠ για τις υπηρεσίες που μάς προσφέρει. Τόσο απλά και κατανοητά.
Είτε αρέσει στον δήμαρχο και στη Δημοτική Αρχή είτε δεν αρέσει, όλα σ’ αυτόν μάταιο κόσμο που ζούμε έχουν το κόστος τους. Από τον κανόνα αυτόν δεν εξαιρούνται έργα και υπηρεσίες που υπάγονται στη δημόσια σφαίρα και έχουν αναπόφευκτα ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Η λειτουργία της ΔΕΥΑΠ , ακόμη με τα κοινωνικά τιμολόγια της, απλώς, αποδεικνύει του λόγου μας το αληθές.
