Για την εκδοτική πορεία του Σπύρου Δούκα και εν γένει τη ζωή του (μιας και εν πολλοίς τα δυο αυτά συνυπήρξαν σχεδόν ως το τέλος ) που σφράγισε γενιές και γενιές κοινωνικά, οικονομικά ,πολιτικά όχι μόνο στην Πάτρα και την Αχαΐα αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα θα γραφτούν πολλά.
Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια αυτόν τον άνθρωπο , τον Κύριο (με Κ κεφάλαιο ) , τον εκ φύσεως αριστοκράτη κι ευγενή Σπύρο Δούκα για την μεγάλη αγκαλιά που άνοιξε μαζί με την Κυρία Νανά όταν μικρό κορίτσι με γνώρισαν και που παρέμεινε ανοιχτή ως χθες .
Ίσως γιατί μαζί με τον Νίκο που σαν παιδί του είχε , είδε στο πρόσωπο μου μια «κόρη».
Ίσως γιατί στην ζωή μου ένιωθε κάτι από την δίκη του.
Ίσως γιατί στα μάτια μου έβλεπε κάτι από την ευθύτητα του.
Ίσως γιατί στα λόγια μου άκουγε κάτι από την ειλικρίνεια του.
Ίσως γιατί ήξερε ότι μπορούσε να με εμπιστευθεί.
Στα μικρά κι ασήμαντα (σε σχέση με όσα είχε συναντήσει στην ζωή του ) βήματα μου στα κοινά με στήριζε , με συμβούλευε , με προέτρεπε και με ενθάρρυνε.
Μα πάνω απ όλα με τίμησε με μια σχέση σχεδόν πατρική , μια σχέση εμπιστοσύνης , αλληλοϋποστήριξης κι αγάπης . Αγάπης ανιδιοτελούς , αδιαπραγμάτευτης και πηγαίας .
Τιμή μου που τον γνώρισα στις μέρες της Δύναμης , αλλά μεγαλύτερη που παραμείναμε «οικογένεια» ως το τέλος .
Σας ευχαριστώ …..
