Η παράσταση «Ολο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» θα παρουσιαστεί σήμερα και αύριο (21.15) στο Λιθογραφείον από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Εκεί συναντάμε την Τζένη Κόλλια, ως «Μια γυναίκα μόνη», κυριολεκτικά αγνώριστη επί σκηνής. «Η ξανθιά περούκα είναι τρομερή! Είμαι σαν την Τίνα Τάρνερ!» μας λέει γελώντας, καθώς μιλάμε για τη θέση της γυναίκας σήμερα, την κρίση, την Πάτρα και πολλά άλλα.
Από το 1977 που πρωτοανέβηκε το έργο μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει όσον αφορά στη θέση της γυναίκας στον «πολιτισμένο» κόσμο;Θεωρητικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα και πρακτικά κάποια πράγματα… Νομίζω όμως ότι έχουμε λίγο μπερδευτεί εμείς οι γυναίκες, με αυτό που λέμε χειραφέτηση. Η γυναίκα, από τότε που βγήκε από το σπίτι ουσιαστικά, έχασε κάπως τον ρόλο της. Βεβαίως και ο ρόλος της δεν είναι να κάνει τη νοικοκυρά ή να είναι μόνο στο σπίτι, αλλά αυτό είναι μία δύναμη που την έχει μόνο η γυναίκα, και μόνο η γυναίκα -κατά τη γνώμη μου- μπορεί να το κάνει. Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνδρας από τη φύση του έχει κάποιες «αδυναμίες». Αυτό, κάπως η γυναίκα αποφάσισε να το αφήσει στην άκρη. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να το κουβαλάει πιο πολύ μαζί της, γιατί είναι πραγματικά μία δύναμη από τη φύση. Γενικά, αυτό που πρέπει να εισπράττει η γυναίκα, ως άνθρωπος, είναι ο σεβασμός. Γι’ αυτό να αγωνιστεί και να το κατακτήσει γιατί εκεί έχει μπερδευτεί και το άλλο φύλο. Ουσιαστικά όμως δεν θεωρώ ότι έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.
Φτάσαμε στο άλλο άκρο ως γυναίκες όσον αφορά στη χειραφέτηση;Ναι, νομίζω ότι προσπαθήσαμε να πάρουμε τη θέση του ανδρικού φύλου. Νομίζω ότι πήγαμε να διεκδικήσουμε πράγματα τα οποία δεν μας ανήκαν. Και όταν λέω δεν μας ανήκαν, δεν αναφέρομαι στην εργασία ή στην προσωπικότητα αλλά από τη φύση της η γυναίκα και ο άνδρας είναι προορισμένοι για κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Είναι άλλες οι δυνατότητές τους. Εχουμε μπερδέψει τις δυνατότητές μας. Οταν έχεις κάποιες διαφορετικές δυνατότητες, δεν τις βάζεις σε ζύγι. Εκεί κάτι έχει συμβεί.
Την σεξουαλική δουλεία τη βλέπουμε και σήμερα, την οικιακή καταπίεση το ίδιο…Εννοείται… Τα βλέπουμε και θα τα βλέπουμε. Ο άνθρωπος έχει τόσα τρωτά σημεία, πώς θα μπορούσε να καταφέρει κάτι διαφορετικό, να ξεπεράσει όλα αυτά; Είναι και προσωπική δουλειά του καθενός αυτό. Πρέπει και ο καθένας μας να κάνει εσωτερική δουλειά για να ξεφύγει, να φύγει εντελώς από τις προκαταλήψεις, τις ενοχές, τους φόβους. Αν δεν το κάνει καθένας μόνος του, μας παίρνει η μπάλα και γυρνάμε ξανά στα ίδια, όσα χρόνια και αν περάσουν. Σ’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο και η παιδεία και όχι αυτή που παίρνει ο καθένας μας χωριστά.
Ελεγαν ότι η κρίση θα μας έφερνε πιο κοντά. Το βλέπετε να συμβαίνει;Οχι, απλά έχουν μαζευτεί κάποιοι σε οικονομικό επίπεδο. Τώρα το «πιο κοντά» και πάλι εξαρτάται από τον άνθρωπο. Μακάρι να γινόταν αυτό. Αλλά, πιο κοντά ποιος σε ποιους; Εγώ πιστεύω πως υπάρχει και μια πνευματική κρίση, από εκεί ξεκινούν όλα. Γιατί και παλιότερα, δεν μας έτρεχαν τα λεφτά απ’ τα μπατζάκια, αλλά είχαμε μια ισορροπία στις σχέσεις μας, είχαμε κάποια όνειρα στα οποία ήταν και οι άλλοι μέσα, όχι μόνο εμείς. Ολα ξεκινούν από το όταν ο άνθρωπος πιστεύει πως για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να είναι ένα καταναλωτικό ον
Είπατε ότι ο κάθε ένας πρέπει να κάνει δουλειά με τον εαυτό του. Εσείς το κάνετε;Ετσι έχω την αίσθηση! Βρίσκομαι, νομίζω, σε ένα καλό στάδιο, το να μπορώ να ακούω τον άλλον, να μπορώ να ζητάω συγνώμη όταν έχω κάνει λάθος. Παραμερίζω τον εγωισμό μου σε πολλά πράγματα. Και γενικά από τη φύση μου ως άνθρωπος, πιστεύω πως είμαι δοτική. Εχω κι εγώ ένα σωρό κουσούρια, αλλά όταν κάποιος δίνει, χωρίς να περιμένει να πάρει, πιστεύω ότι η ζωή τού το ανταποδίδει με κάποιον τρόπο.
Σας βλέπουμε επί σκηνής ως «μια γυναίκα μόνη». Ποια είναι αυτή η γυναίκα;Είναι μια νοικοκυρά, κλεισμένη μέσα στο σπίτι με πολλή καταπίεση από τον άνδρα της. Εχει αναλάβει όλο το νοικοκυριό, παιδιά, συγγενείς. Κάποια μέρα ξεσπάει, αλλά τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε επί σκηνής.
Τι θέλετε να σκεφτούν όσοι δουν την παράσταση;Πολλοί βλέποντας την καταπίεση της γυναίκας κ.λπ., θα πουν ότι είναι παρωχημένο, «παλιό». Εγώ δεν καταλαβαίνω τι εννοούμε λέγοντας «παλιό». Οταν η ανθρωπότητα είναι π.χ. 2.500 χρόνων πόσο πιο παλιό μπορεί να είναι; Είμαστε ήδη από μόνοι μας, στο DNA μας, «παλιοί». Τίποτα δεν είναι παλιό. Ολα συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν. Η καθημερινότητα είναι η ίδια. Αυτό είναι που μας πνίγει… Κάποιοι λένε «ζω σε μια μεγάλη πόλη, άρα έχω δυνατότητες». Εχεις, αλλά τις εκμεταλλεύεσαι; Εγώ έχω μεγαλώσει στην επαρχία και θεωρώ τον εαυτό μου ακόμα παιδί της επαρχίας. Δεν προσαρμόστηκα ποτέ στον ρυθμό της Αθήνας και ούτε θέλω.
Και έρχεστε σε μια πόλη που δεν σας είναι άγνωστη…Καθόλου άγνωστη! Εχω συγγενείς, έχω ζήσει στην Πάτρα, είμαι από τον Πύργο. Είναι γνώριμα τα μέρη και οι άνθρωποι. Με τον Κώστα (σ.σ. Καζάκο) που κατέβηκε στην Πάτρα να σας πω την αλήθεια δεθήκαμε πάρα πολύ. Και η Πάτρα νομίζω είναι ένας σταθμός στη ζωή μας και οι άνθρωποι που γνωρίσαμε. Μαζί με όλα τα άλλα, και τα προβλήματα, και τα καλά… Δεν ξέρω. Την αγαπάω πολύ την Πάτρα.
*Από την Έντυπη Έκδοση – Συνέντυεξη στην Αλεξάνδρα Παναγοπούλου
