Από προχθές, Πέμπτη 3 Ιανουαρίου, οι καταναλωτές βρίσκονται αντιμέτωποι με την αύξηση της τιμής της πλαστικής σακούλας.Αυτή κοστίζει πλέον εννέα λεπτά, αντί για τέσσερα που ήταν το κόστος της μέχρι τα τέλη του προηγούμενου χρόνου. Το γιατί πρέπει να πληρώνουμε την πλαστική σακούλα είναι μάλλον ευρέως γνωστό. Επιβαρύνει σημαντικά το περιβάλλον και είμαστε υποχρεωμένοι να την περιορίσουμε δραστικά, βάσει Ευρωπαϊκής Οδηγίας.Σύμφωνα μ’ αυτήν, τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να λάβουν μέτρα ώστε το ετήσιο επίπεδο κατανάλωσης να μην υπερβαίνει τις 90 πλαστικές σακούλες κατά κεφαλήν, το αργότερο έως τις 31 Δεκεμβρίου 2019 και τις 40 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2025.Με δεδομένο ότι η Ελλάδα έρχεται πρώτη στην ΕΕ στη χρήση της, για να πιάσουμε τους προαναφερόμενους στόχους θα πρέπει να τη μειώσουμε κατά 80% μέχρι το 2019 και κατά 90% μέχρι το 2025.Ομως, ακόμη κι αν την περιορίσουμε περισσότερο, προκύπτει μια προφανής αντίφαση που σχετίζεται με τα ψώνια που κάνουμε, κυρίως στο σούπερ – μάρκετ. Στην πλειονότητα τους τα προϊόντα που αγοράζουμε είναι συσκευασμένα σε πλαστικό.Ετσι, για να μην πληρώνουμε το περιβαλλοντικό τέλος μπορεί να επιλέγουμε εναλλακτικές και οικολογικού χαρακτήρα σακούλες, αλλά αυτές ήταν, είναι και θα είναι, γεμάτες από πλαστικές συσκευασίες.Ως προς αυτό δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι, αλλά μπορούμε να βελτιώσουμε αισθητά τις απογοητευτικές επιδόσεις μας στην ανακύκλωση.Εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο οι (παρωχημένοι) μπλε κάδοι να γεμίζουν από ανακυκλώσιμα υλικά, τα οποία προηγουμένως πρέπει να τα διαχωρίζουμε ανά κατηγορίες.Καθώς δεν προβλέπεται η επιβολή προστίμου ή μιας άλλης μορφής περιβαλλοντικού τέλους για τη μη ορθολογική χρησιμοποίηση των κάδων ανακύκλωσης, σ’ αυτούς εντοπίζονται συχνά ατάκτως ερριμμένα πάσης φύσεως απορρίμματα.Όμως, η οικολογική συνείδηση δεν αποκτάται με τον «βούρδουλα» της οικονομικής επιβάρυνσης για την παραβίαση των κανόνων καθαριότητας και προστασίας του περιβάλλοντος που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητοι. Είναι απόρροια Παιδείας, που έρχεται προϊόντος του χρόνου και στο πλαίσιο μιας συνεχούς εκπαιδευτικής διαδικασίας που στηρίζεται διαχρονικά στο παράδειγμα και στον μιμητισμό που το ακολουθεί.Μαθαίνουμε (ή πρέπει να μαθαίνουμε) στο σχολείο πώς να διατηρούμε καθαρό τον περιβάλλοντα χώρο μας και μεγαλώνοντας η εν λόγω πρακτική μάς γίνεται τρόπος ζωής. Κάνοντας στη συνέχεια τη δική μας οικογένεια, γινόμαστε ως γονείς πρότυπα για τα παιδιά μας που ακολουθούν τον δικό μας δρόμο, παρακινούμενα επίσης από το σχολείο.Ακούγεται απλό, αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν είναι.Άσε που στην εφηβεία τους οι σημερινοί μεσήλικες δεν ήξεραν καν τι θα πει ανακύκλωση…
