Εάν ο σκοπός της Γερμανίας είναι ξανά η κατάληψη της Ευρώπης, θα πρέπει να έχει κάποιο ασφαλές σχέδιο – αφού χωρίς σχέδιο θα επρόκειτο για το άκρον άωτο της ανοησίας, όπως συνέβη με το Χίτλερ που αιματοκύλισε τον πλανήτη, χωρίς καμία δυνατότητα να κυριαρχήσει.
.
«Όταν πριν από εκατό χρόνια η Rosa Luxemburg είχε πει το γνωστό «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», πλήρωσε το λάθος της με τη ζωή της – επειδή δεν είχε σκεφτεί σωστά τι σημαίνει βαρβαρότητα και για τι ακριβώς είναι ικανή» (T. Schilter).
.
Σε τι διαφέρει η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση υπό τη γερμανική κατοχή, από τη Σοβιετική Ένωση υπό τη ρωσική κυριαρχία; Μόνο στο οικονομικό της σύστημα, τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, το οποίο όμως παραμένει κεντρικά κατευθυνόμενο – αν και από τις ελίτ αυτή τη φορά. Όποιος δεν βλέπει πάντως την επέλαση των γερμανικών τανκς με οικονομικό οπλισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη, για τρίτη φορά μέσα σε μόλις εκατό χρόνια, απλά εθελοτυφλεί – ενώ δεν είναι ασφαλής ούτε καν η Ελβετία, στην οποία έχει δοθεί παράταση έξι μηνών για να συμβιβαστεί με αυτά που απαιτεί η Κομισιόν.
Σύντομα δε θα κληθούμε όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι να μάθουμε γερμανικά, όπως ακριβώς οι χώρες-δορυφόροι στη Σοβιετική Ένωση ρωσικά – εκτός βέβαια εάν καταρρεύσει το ευρώ, το οποίο αποτελεί το πυρηνικό όπλο της Γερμανίας, σε συνδυασμό με την ΕΚΤ. Μπορεί όμως να καταρρεύσει το ευρώ και να διαλυθεί η Ευρωζώνη, όταν έχει μετατραπεί σε μία κλειστή φυλακή χωρίς έξοδο κινδύνου, ειδικά μετά την υπερχρέωση των περισσοτέρων κρατών της;
Δύσκολη η απάντηση, ενώ οι προβλέψεις είναι σχεδόν πάντοτε επισφαλείς, εάν όχι αδύνατες. Ως εκ τούτου είναι λογικότερο να αναφερθεί κανείς σε πιθανότητες, σχετικά με το μέλλον του κοινού νομίσματος – έτσι ώστε να διακρίνει ποιές δυνατότητες υπάρχουν και πώς πρέπει να ενεργήσει. Στα πλαίσια αυτά, η επικρατούσα άποψη είναι πως το ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει υπό τη σημερινή του μορφή – ότι πρόκειται για ένα θνησιγενές νόμισμα, με μεγάλα «κατασκευαστικά» ελαττώματα. Επίσης πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε η ΕΕ – αλλά η Γερμανία, η οποία επιδιώκει ξανά την κατάκτηση της Ευρώπης, με τη βοήθεια του.
Περαιτέρω, το μέλλον του ευρώ θα εξαρτηθεί από τρεις δυνατότητες:(α) από τις αλλαγές που χρειάζεται για να επιβιώσει (β) από τη φιλική, ελεγχομένη έξοδο ορισμένων κρατών και (γ) από τη διάλυση της Ευρωζώνης λόγω διαφόρων γεγονότων.
Όσον αφορά τώρα την πρώτη δυνατότητα, η μέχρι σήμερα συμπεριφορά των φορέων του στην ευρωπαϊκή τραγωδία που εξελίσσεται, δεν επιτρέπει μεγάλες ελπίδες σε σχέση με τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες – με την έννοια πως η επίμονη νεοφιλελεύθερη άποψη που επικρατεί έχει καταστήσει τις αρμόδιες αρχές τυφλές, αναφορικά με τα αίτια της αποτυχίας του, οπότε δεν είναι σε θέση να πάρουν τις σωστές αποφάσεις με διάφορες διορθωτικές επεμβάσεις τους.
Μόνο εάν ασκούνταν μεγάλες πιέσεις από εξωγενείς παράγοντες, θα μπορούσαν να υιοθετηθούν οι κατάλληλες παρεμβάσεις – όπως θα ήταν η αλλαγή πολιτικής σε μία από τις τέσσερις βασικές χώρες του (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία), η οποία θα ήταν αποφασισμένη και θα μπορούσε να αναλάβει το ρίσκο της εξόδου από το κοινό νόμισμα, υποχρεώνοντας την Ευρωζώνη να δράσει για να το αποφύγει.
Εν προκειμένω υπάρχει κάποια αμυδρή ελπίδα από την πλευρά της Ιταλίας, ενδεχομένως επίσης από τη Γαλλία – όμως, οι προοπτικές από την πλευρά της Ισπανίας είναι μηδαμινές ενώ για τη Γερμανία δεν συζητείται καθόλου, παρά το ότι το ακροδεξιό κόμμα της, η AFD, το έχει στις προγραμματικές του θέσεις. Προφανώς η Γερμανία δεν θα ήθελε ποτέ να χάσει «την κότα με τα χρυσά αυγά» και το βασικότερο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, όσον αφορά τον υπόλοιπο πλανήτη – πόσο μάλλον το νούμερο ένα όπλο της για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, ανακτώντας επιτέλους την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α.
Ο πρόεδρος Macron όμως απέτυχε παταγωδώς να επιβάλλει τις αλλαγές, παρά το ότι είχε εμφανισθεί ως μεταρρυθμιστής, ενώ του είχε δοθεί η υπόσχεση από την καγκελάριο – υποχρεούμενος τελικά να συμβιβαστεί με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της Γερμανίας, με αποτέλεσμα να εμφανισθούν τα κίτρινα γιλέκα στη χώρα του. Όσον αφορά την ιταλική κυβέρνηση, υπήρξε μεν κάποια αμοιβαία υποχώρηση σε σχέση με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε, αλλά μόνο λόγω των κίτρινων γιλέκων – ιδίως δε των επερχομένων Ευρωεκλογών, οπότε θα δούμε αργότερα τι θα συμβεί.
Επομένως, η πιθανότητα να δρομολογηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο ευρώ, να επικρατήσει δηλαδή η πρώτη δυνατότητα, είναι μόλις 10% – ειδικά αφού κανένας δεν πιστεύει πως είναι δυνατόν να ενωθεί η Ευρωζώνη τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά, όπως οι Η.Π.Α., ενώ φυσικά η Γερμανία είναι κάθετα εναντίον.
Συνεχίζοντας, η αναμενόμενη σθεναρή αντίσταση της Γερμανίας απέναντι σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης. Εν τούτοις, η Γερμανία δεν πρόκειται να επιτρέψει την έξοδο καμίας χώρας, εκτοξεύοντας το εισιτήριο στα ύψη – όπως φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας σε σχέση με την ΕΕ, στην οποία επέβαλλε μία θανατηφόρο συμφωνία, συμπεριλαμβανομένης μίας «ποινής» της τάξης των 60 δις € που είναι αδύνατον να πληρώσει.
Έτσι η Μ. Βρετανία είναι ήδη με την πλάτη στον τοίχο, προσπαθώντας να προϋπολογίσει το τι θα συμβεί την περίπτωση ενός «σκληρού» BREXIT – μεταξύ άλλων με ασκήσεις ετοιμότητας, όσον αφορά τις εισαγωγές προϊόντων, όπου ανακάλυψε πως οι ουρές των φορτηγών στα σύνορα της θα είναι τρομακτικές. Με δεδομένη δε την εξάρτηση του χρηματοπιστωτικού της τομέα από την ΕΕ, όπου ήδη τράπεζες, επιχειρήσεις και εφοπλιστές ετοιμάζονται να την εγκαταλείψουν, το τίμημα της ανεξέλεγκτης εξόδου θα είναι υπέρογκο – κοστίζοντας της πάνω από το 10% του ΑΕΠ της.
Η αιτία βέβαια της συμπεριφοράς της Γερμανίας είναι ολοκάθαρη: το ότι μία τυχόν επιτυχημένη έξοδος κάποιας χώρας θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, με τελικό αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης και το τέλος των σχεδίων της για την οικονομική κατοχή ολόκληρης της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, η πιθανότητα της φιλικής εξόδου κάποιων κρατών από τη γερμανική φυλακή είναι πολύ μικρή – τοποθετούμενη στο 20%, λίγο υψηλότερη από την πρώτη περίπτωση.
Αυτό που απομένει λοιπόν, με πιθανότητα 70%, είναι η διάλυση της Ευρωζώνης, ενδεχομένως με την επέμβαση των Η.Π.Α., του προέδρου Trump καλύτερα, ο οποίος διαβλέπει το γερμανικό κίνδυνο – κάτι που ισχύει επίσης για τον πρόεδρο Putin και τη Ρωσία, ενώ εδώ διαδραματίζει σημαντικό ρόλο η Ελλάδα, επειδή μέσω της Μακεδονίας η Γερμανία προσβλέπει στη ενεργειακή ανεξαρτησία της. Κατά την άποψη μας, ή διάλυση της Ευρωζώνης έχει τις περισσότερες πιθανότητες, οπότε θα έπρεπε να είναι όλοι προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – ενώ κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει τις συνέπειες.
Για παράδειγμα, η διάλυση του ευρώ θα συμπαρέσυρε ολόκληρη την Ευρώπη στο χάος; Τον υπόλοιπο πλανήτη επίσης; Θα ήταν πιθανόν να ξεσπάσει πόλεμος; Πώς θα μπορούσε να προστατευθεί κανείς; Ποιός θα επωφελούταν από τη διάλυση; Είναι προς το συμφέρον των Η.Π.Α., της Ρωσίας ή της Κίνας; Ποιά τα αποτελέσματα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού το ευρώ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη; Θα μπορούσαν να επιβιώσουν μόνα τους τα συγκριτικά μικρά ευρωπαϊκά κράτη, απέναντι στις υπερδυνάμεις; Θα κατακλυζόταν μήπως η Ευρώπη από ασιάτες και αφρικανούς μετανάστες, καταρρέοντας πολιτισμικά και οικονομικά;
Οι απορίες είναι τόσο πολλές που αναρωτιέται κανείς εάν η Γερμανία ξέρει πραγματικά τι κάνει. Εάν όμως ο σκοπός της είναι για τρίτη φορά μέσα σε εκατό χρόνια η κατάληψη της Ευρώπης, θα πρέπει να έχει κάποιο ασφαλές σχέδιο – αφού χωρίς σχέδιο θα επρόκειτο για το άκρον άωτο της ανοησίας, όπως συνέβη με το Χίτλερ που ουσιαστικά αιματοκύλισε τον πλανήτη, χωρίς καμία δυνατότητα να κυριαρχήσει. Μπορεί όμως να έχει πράγματι ένα σίγουρο σχέδιο και όλοι εμείς απλά δεν το καταλαβαίνουμε – οπότε το μέλλον μας δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο.
