ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ μας άρθρο εισάγεται κατά τρόπο ασυνήθιστο: Σε ιστορική οικία του Αιγίου εντοπίζονται οστά αγνώστου και ακαριαία πυροδοτείται η εικασία ότι πρόκειται για σορό αγωνιστή της Επανάστασης.
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ οι ιστορικοί και οι ερευνητές για ενδεχόμενη ταυτοποίηση, που ασφαλώς έχει τη σημασία της, καθώς μάλιστα πλησιάζουμε προς την επέτειο δύο αιώνων από τον ξεσηκωμό του 1821.
ΕΧΟΥΜΕ, στο μεταξύ την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, με μακάβρια αφορμή, ότι σαν κοινωνία της Αχαΐας έχουμε πολύ χαμηλό δείκτη γνώσης και πληροφόρησης σε σχέση με τα πρόσωπα και τα γεγονότα της περιόδου (και όχι μόνο εκείνης της περιόδου) σε ό,τι αφορά τον αχαϊκό χώρο.
ΑΥΤΟ είναι εν μέρει φυσιολογικό, εφόσον η τοπική ιστορία δεν διδάσκεται στα σχολεία, αν και σημαντικό τμήμα της θα μπορούσε. Από την άλλη πλευρά, η ιστορική γνώση δεν μπορεί να είναι μόνο υπόθεση του σχολείου, αλλά ατομική μας ευθύνη, όπως βέβαια και υπόθεση των θεσμικών και κοινωνικών φορέων, είτε για λόγους καθήκοντος, είτε στο πλαίσιο εθελοντικών πρωτοβουλιών.
ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ σημαντικά ο Τύπος στην κατεύθυνση αυτή- η «Π» όπως είναι γνωστό στο κοινό της Αχαΐας- έχει μακρά σειρά παρεμβάσεων με διάφορες μορφές- αλλά δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε κάτι συστηματοποιημένο και επιστημονικά υποστηριγμένο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ πλέον οι φορείς, υπάρχουν τα προγράμματα, υπάρχουν τα μέσα. Η σκέψη αυτή μας οδηγεί και πάλι σε ιδέες για σύσταση μουσείου, σε απτή και ψηφιοποιημένη μορφή, για τη νεότερη ιστορία της Πάτρας και της Αχαΐας. Ενόψει της επετείου που λέγαμε, να ένας στόχος για την πόλη.
