Να την εξομολογηθούμε την αμαρτία μας, από τη στήλη αυτή παρασυρθήκαμε τελευταία για τα καλά από τις ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο, δεν αγνοούμε ότι απόψε ξεκινά η μεγάλη γιορτή της Πάτρας.
Κόντρα σε όλους και όλα (ελπίζουμε όχι και στον καιρό), η Τελετή Έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού θα δώσει το έναυσμα για να μπούμε σε διαφορετικούς ρυθμούς, να θυμηθούμε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο η δύσκολη καθημερινότητα, η οικονομική κρίση και όσα απορρέουν απ’ αυτές. Συνυπάρχουν μαζί τους και οι όμορφες μέρες, οι ξέγνοιαστες στιγμές.
Επιπλέον, όμως, θα καταδείξει (κι αυτό είναι το πιο σημαντικό κατά την άποψη μας) ότι το Καρναβάλι μας είναι ένας από τους ελάχιστους θύλακες εξωστρέφειας που μάς έχουν απομείνει.
Αναμφίβολα, θα προσθέταμε ακόμη έναν στη φαρέτρα μας εάν η αποψινή Τελετή Έναρξης συνοδευόταν και από την πρώτη «Λευκή Νύχτα» στην Πάτρα.
Αυτή, προς το παρόν, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενη, μολονότι από άλλες πόλεις έχει πλέον καθιερωθεί ως θεσμός.
Το γιατί στην αχαϊκή πρωτεύουσα η «Λευκή Νύχτα» έχει περίπου «δαιμονοποιηθεί», σε αντίθεση με ουκ ολίγα αστικά κέντρα μικρότερης εμβέλειας και δυναμικότητας που την έχουν κυριολεκτικά θεσμοθετήσει, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση.
Τα όσα προηγήθηκαν στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου και οι σφοδρές αντιδράσεις στις οποίες προσέκρουσε η εκπεφρασμένη πρόθεση μέρους του εμπορικού κόσμου να γίνει, επιτέλους, αυτή η «Λευκή Νύχτα» με αφορμή την είσοδο μας σε μια εορταστική περίοδο, δίνουν μια πειστική απάντηση, η οποία δεν μάς κολακεύει.
Ως πόλη δεν έχουμε εμπεδώσει συνολικά την αναγκαιότητα ότι σε σημαντικές γι’ αυτήν ημέρες, που δεν εμπίπτουν στο καθιερωμένο ωράριο της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, η αγορά της πρέπει να ξεφεύγει από τα ειωθότα. Για το δικό της καλό, εννοείται.
Την εν λόγω ενδεδειγμένη, κατά περιστάσεις, ελαστικότητα δεν την συμμερίζονται κυρίως αυτοί που κατά τα άλλα θεωρούν επίσης δεδομένο ότι επισκεπτόμενοι τουριστικές περιοχές στις καλοκαιρινές διακοπές τους, τα πάντα είναι ανοικτά ακόμη και τις μεταμεσονύχτιες ώρες.
Τούς διαφεύγει το γεγονός ότι και την Πάτρα, τουλάχιστον στην έναρξη και στην κορύφωση του Καρναβαλιού της, θα έπρεπε να την προσεγγίζουμε, πρωτίστως, ως μια τουριστική περιοχή.
Οταν στα καλύτερα της δεν την βλέπουμε εμείς οι ίδιοι ως τέτοια, πώς μπορούμε να έχουμε μετά την απαίτηση να τη δουν με το ανάλογο βλέμμα και οι άλλοι;
Αυτά τα ολίγα, με την υπενθύμιση πως (λέμε ότι) επιθυμούμε διακαώς την προσέλκυση ενός σταθερού τουριστικού ρεύματος.
Πώς, όμως, θα το αποκτήσουμε όταν αφήνουμε αναξιοποίητα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας;
