Το πλέγμα των ειδήσεων έγινε πολύπλοκο την εποχή της παγκοσμιοποίησης, η ροή τους είναι καθημερινή και ασταμάτητη, η ουσιαστική γνώση μας για αυτές περιορισμένη
Με την υπερπληροφόρηση -και μόνο για ορισμένα θέματα της επικαιρότητας- αφενός και με την περιορισμένη κατανόηση των ειδήσεων αφετέρου καταπιάνεται σε άρθρο του ο Κόνσταντιν Ρίχτερ στο γερμανικό έντυπο Die Ζeit. Ο αρθρογράφος θεωρεί ότι βομβαρδιζόμαστε από μία όλο και μεγαλύτερη ροή ειδήσεων, αλλά με συγκεκριμένο, «στενό» περιεχόμενο. Επί της ουσίας, γράφει, τα (διεθνή) media πάντα ασχολούνται με τα ίδια θέματα: με τον Τραμπ, με τους μετανάστες, με τους λαϊκιστές, και ούτω καθεξής. Κάποτε, πέρα από τα πιο σημαντικά νέα με προέλευση τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, σημειώνει έχοντας κατά νου την ύλη των γερμανικών media, υπήρχε και κάποιος χώρος στις ειδήσεις για κάτι διαφορετικό, λόγου χάρη για μία εξέγερση στο Σαν Σαλβαδόρ ή για τις αλβανικές εκλογές, κ.λπ. Τέτοιου είδους πληροφορίες φαίνονταν σημαντικές, άξιες προβολής. Γιατί δεν μας ενδιαφέρουν πλέον, γιατί η προσοχή μας έγινε τόσο επιλεκτική; Ο Ρίχτερ δεν δίνει κάποια απάντηση στο ερώτημά του – αυτό παραμένει ρητορικό, αν και θα μπορούσε να απαντηθεί εφ’ όσον ο συντάκτης ενοχλούσε κάποιον προϊστάμενό του ή όποιον τέλος πάντων επιλέγει την ύλη του Μέσου στο οποίο ο ίδιος εργάζεται, και τότε ίσως κατέγραφε κάποια διαφωτιστική απάντηση. Προβαίνει όμως σε μία διαπίστωση: παρά την πληθώρα των προβαλλομένων στοιχείων, δεν κατανοούμε πλήρως κάποια θέματα, ισχυρίζεται. Και παραθέτει ένα παράδειγμα από το (σούπερ εξειδικευμένο και σε πολλά επίπεδα, άλλωστε) τραπεζικό ρεπορτάζ, από την Deutsche Bank και τις ανακοινώσεις του προέδρου της. Ο Ρίχτερ μάλλον ενοχοποιεί την παγκοσμιοποίηση για το φαινόμενο που τον απασχολεί, ισχυριζόμενος ότι αυτή ευθύνεται για την πολυπλοκότητα που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο και για το «κουβάρι» των διαπλεκομένων θεμάτων, συνεπώς και για την επακόλουθη παραίτηση των ανθρώπων (και των media;) από τη διαδικασία ουσιαστικής κατανόησης των γεγονότων: «Ενημερώνουμε όλο και περισσότερο, κατανοούμε ολοένα και λιγότερο, δεν βλέπουμε κομμάτια της πραγματικότητας», καταλήγει.
