Οταν ψαρεύεις θα κάνεις και λάθη. Θα χάσεις πολλά δολώματα, που θα πάνε χαμένα. Δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο έτσι αποκτάται η πείρα της ζωής
Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος
Θυμάμαι μια κυρία που μου μιλούσε για τον γιο της. Μου έλεγε πως, όταν ήταν μικρός, χαιρόταν πολύ μαζί του, γιατί τότε η κυρία αυτή έκανε το παιδί της ό,τι ήθελε. Το πήγαινε Εκκλησία, το έβαζε στο ιερό, το πήγαινε στην εξομολόγηση, στις εκδρομές, σε χριστιανικές ομιλίες κ.λπ. Μου είπε ακριβώς αυτή τη φράση: «Τότε, πάτερ μου, το έκανα ό,τι ήθελα! Κι ήταν τόσο όμορφα!» Της λέω «Τώρα; Τι γίνεται τώρα ο γιος σου;» «Τώρα, πάνε όλα αυτά, περάσανε… Τώρα τα παράτησε όλα. Εκείνα, τα παιδικά του χρόνια, ήταν πολύ όμορφα, γιατί το έκανα ό,τι ήθελα».
Της απάντησα: «Το έκανες ό,τι ήθελες, μα δεν έβαλες βαθιά στην καρδούλα του όλα αυτά, ώστε να μάθει να «ψαρεύει» την αγάπη του Θεού μόνο του. Του την έδινες εσύ πάντα έτοιμη. Δεν άφησες το παιδί σου να σκεφτεί, να ζήσει, δεν το άφησες να ρισκάρει, να ζυγίσει αυτά που πιστεύει, δεν το άφησες να προσπαθήσει προσωπικά. Φοβόσουν μην κάνει λάθη. Τώρα, όμως, είδες το αποτέλεσμα: τα άφησε όλα. Διότι όλα, τελικά, λειτούργησαν σαν ξένο σώμα στην ψυχή του. Δεν έγιναν δικά του. Το είχες σε μια γυάλα, μα, όταν μεγάλωσε κι έσπασε η γυάλα, έφυγε και το παιδί».
Μερικοί, από φόβο μην κάνουν λάθος, δεν κάνουν τίποτα. Μα, δεν γίνεται. Θα γίνουν και λάθη. Μη φοβάσαι τα λάθη όταν παλεύεις στη ζωή. Οταν ψαρεύεις θα κάνεις και λάθη. Θα χάσεις πολλά δολώματα, που θα πάνε χαμένα. Θα γίνουν ζημιές κι απροσεξίες, θα πέσουν κουβάδες, θα χυθούν νερά, θα χαθούν πράγματα. Δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο έτσι αποκτάται η πείρα της ζωής. Εσύ, όμως, θέλησες να κρατήσεις τον άλλον στο απυρόβλητο. Να τον βάλεις σε θερμοκοιτίδα και σε θερμοκήπιο ισόβιο για να ‘ναι όλα ιδανικά. Νόμιζες ότι με τον τρόπο αυτόν όλα θα ‘ναι τέλεια και, κυρίως, ελεγχόμενα.
Ομως, το χθεσινό παιδάκι, που τώρα μεγάλωσε και βρέθηκε στο Λονδίνο, κι είναι πλέον κοτζάμ άντρας, και κοτζάμ κοπέλα, ξυπνά το πρωί της Κυριακής και δεν θέλει να πάει Εκκλησία. Και προτιμά να πάει να πιει καφέ με την παρέα του. Γιατί; Διότι δεν έχει μάθει κάτι ουσιαστικό στον εκκλησιαστικό χώρο, που να του μιλά προσωπικά στην ψυχή. Οσα έκανε μικρός τα έκανε μόνο επειδή τα έλεγε η μάνα.
Μια αγωγή σκέτη αποτυχία… Ετσι έδειξαν οι εξελίξεις της ζωής πάνω στα πράγματα. Συμπέρασμα; Το ζητούμενο δεν είναι απλά ένα καταπιεστικό «τώρα», ούτε το πνευματικό «φαίνεσθαι». Ηταν πολύ ψεύτικη η εικόνα που είχε η μάνα για το παιδί της, όταν ένιωθε: «Κάνω ό,τι θέλω το παιδί μου! Τι ωραία που είμαστε». Νομίζεις! Ομως, δεν είστε καθόλου ωραία έτσι.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα» των εκδόσεων Αθως
