Αυτό με την Κεντροαριστερά έχει χροιά ανεκδότου, παραδόξου αλλά αληθινού. Διάβασα κάπου ότι θα μαζευτούν στο Ηράκλειο Κρήτης οι επίδοξοι γεννήτορες του ευρέος αυτού πολιτικού σχηματισμού, με ιερό σκοπό την εξάπλωση της νέας μεγάλης ιδέας της σοσιαλδημοκρατίας. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Τζανακόπουλος, ο πρώην υπουργός επί ΠΑΣΟΚ, Γιάννης Ραγκούσης, και ο πρώην βουλευτής του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, θα καταπλεύσουν στη μαρτυρική και πάντα εξεγειρόμενη Κρήτη, για να συζητήσουν, να εκδιπλώσουν πιθανώς στο πανελλήνιο το νέο όραμα της ένωσης των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο μέγας κίνδυνος της επελαύνουσας τρισκατάρατης Δεξιάς. Λίγο το ’χουμε τέτοιο εθνικό εγχείρημα, που προσδοκά να αλλάξει το πολιτικό τοπίο;
Και όμως δεν είναι αστεία όλα αυτά, δείχνουν, απλώς, τις βαθμίδες του ελληνικού πολιτικού πολιτισμού και ταυτόχρονα το επίπεδο του σκέτου πολιτισμού [τι είναι σκέτος πολιτισμός, δεν είναι της στιγμής]. Αμέτοχοι δημοκρατικής παιδείας εν γένει ως λαός, χάσκουμε σε καθετί που εμφανίζεται ως καινούργιο, αλλά είναι απλώς μηρύκασμα και προϊόν αφελούς ιστορικής μίμησης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά πράγματα από τους Ελληνες πολιτικούς, ακόμη και από εκείνους, τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, που πράγματι ξεχωρίζουν -είναι και αυτοί φερέφωνα της ελληνικής και δεν ξέρω ποιας άλλης ελίτ και είναι κρίμα.
Κατ’ αρχάς τι είναι το Κέντρο; Είναι σημερινή πολιτική υπόσταση ή μόνο αναμνήσεις παλαιότερων περιόδων, τότε που η χώρα προσπαθούσε να βρει μια ισορροπία ανάμεσα σε ακραίες ιδεολογίες; Το σημερινό Κέντρο ισούται με το τίποτε, είναι τίποτε, αν μάλιστα αναλογιστεί κάποιος ότι μόνο στα άκρα ισορροπούμε ως λαός και σαν δημοκρατικό πολίτευμα -ας μην κουραζόμαστε με τη σημασία των εννοιών. Εχοντας αυτό υπόψη, ο καθείς μπορεί να χασκογελάσει με την προσπάθεια [αμάν πια] των τριών προαναφερθέντων πολιτικών «τεράτων» της σύγχρονης πολιτικής σκηνής -δεν νομίζω η Ιστορία να τους αναφέρει σε κάποια δέλτο της στο μέλλον, ακόμη και στο εγγύς.
Γι’ αυτήν τη συμμαχία των «προοδευτικών» δυνάμεων γινόταν λόγος όταν ήλθε στο προσκήνιο το επί χρόνια κυνηγημένο από τη Δεξιά «στρατόπεδο» των αδικημένων και περιθωριοποιημένων αριστερών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων· τότε αντιδρούσε η «γνήσια» Αριστερά επειδή το ΠΑΣΟΚ τής είχε κλέψει τα συνθήματα και είχε ιδιοποιηθεί μια κομμουνιστογενή ιδεολογία, θεωρούσε δηλαδή η τότε Αριστερά τον εαυτό της σαν τον μόνο εκπρόσωπο των λαϊκών δυνάμεων. Συμβαίνει τώρα ακριβώς το ίδιο, απλώς έχουν αλλάξει ρόλο οι πρωταγωνιστές -μία από τα ίδια δηλαδή, τότε απαράδεκτα, τώρα αποδεκτά. Ετσι αλλάζουν οι καιροί, διότι αυτό είναι η εξουσία, πάντα μία και η αυτή, δεξιά ή αριστερή, τι να λέμε. Ολα τα άλλα είναι για την πλέμπα.
Πριν από 120 χρόνια δείγμα ποιήματος, προάγγελος του Μιχάλη Κατσαρού και του «Αντισταθείτε» του, ενός από τους πρώτους που διέδωσαν στη χώρα τις αναρχικές ιδέες [πρόκειται για τον Γιάννη Μαγκανάρα]: «Προς τους επιτήδειους, πάντοτε, ας δυσπιστούμεν/ Μη συμφορά, ακουσίως γινούμεν…». Δεν μπορεί ο κάθε απογοητευμένος και αποτυχημένος πολιτικά να επηρεάζει την κίνηση των ιδεών, έστω σε αυτή τη στραβομούτσουνη χώρα. Να μη χάσουμε και το τελευταίο πολιτικό κριτήριο: την πραγματικότητα.
