Οι άνθρωποι θέλουν να σκέφτονται. Kαλά ή κακά δεν τους νοιάζει, αρκεί να σκέφτονται. Στο επιστημονικό πεδίο η υπάρχουσα γνώση μαζί με τη συγκεκριμένη κατά περίπτωση μεθοδολογία περιορίζει τα πιθανά σφάλματα. Στο ιδεολογικό πεδίο η διαδικασία της σκέψης λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από μια ψευδή συνείδηση. Ως τέτοια ορίζεται η συγκεχυμένη πνευματική κατάσταση που απορρέει από ένα σύνολο ετερόκλητων παραγόντων: Γνωστικών, ιστορικών, συναισθηματικών, ιδιοσυγκρασίας, γενεαλογίας, πολιτικής θέσης, άλλων συνειδητών, άλλων ασυνειδήτων. Ολοι οι άνθρωποι είμαστε φορείς μιας κάποιας ψευδούς συνείδησης. Η ιδεολογία αποτελεί τη θεωρητική αποκρυστάλλωση σε απόλυτα συνειδητό βαθμό της ψευδούς συνείδησης. Για ζητήματα μεγάλης πολιτικής βαρύτητας και μάλιστα με εθνική σημασία, η ψευδής συνείδηση και η εξ αυτής επαγόμενη ιδεολογία μπορεί να εκτραπεί σε ακραίες μορφές. Τέτοιες περιπτώσεις στην πρόσφατη ιστορία είναι ο ρατσισμός και ο σταλινισμός.
Ολα τα παραπάνω θα μπορούσαν να έχουν ερμηνευτική χρησιμότητα για την πόλωση που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία το Μακεδονικό ζήτημα. Πρόκειται για ένα θέμα με βαθιές ιστορικές ρίζες. Ο τρόπος που το κάθε άτομο αντιλαμβάνεται τις τρεις χρονικές διαστάσεις (παρελθόν, παρόν, μέλλον) εξαρτάται στενά από την πολιτική του τοποθέτηση και το ρόλο που αντιλαμβάνεται για τον εαυτό του μέσα στην κοινωνία. Η οντοποίηση του παρελθόντος στη συνείδηση των συντηρητικών είναι μια εμπειρική διαπίστωση, όπως επίσης και η άρνηση της αντίληψης της επικαιρότητας σαν μια στιγμή της ιστορίας. Οι προοδευτικοί οντοποιούν το μέλλον πολλές φορές με έναν υπερβάλλοντα οπτιμισμό.
Το θέμα της άγνοιας σχετικά με τις ιστορικές, γεωγραφικές, πολιτικές πτυχές του ζητήματος είναι καθοριστικής σημασίας. Σε μια εικονιστική κοινωνία όπου σημαντικά και ασήμαντα κοινολογούνται μέσα από τις εικόνες, που αφειδώς προσφέρουν οι οθόνες με τη συνοδεία ανερμάτιστου, αποσπασματικού λόγου (γραπτού ή προφορικού), καμία γνώση δεν μπορεί να κατακτηθεί. Οταν ο κομματικός εγωκεντρισμός μέσα από μια λογική αυτοσυντήρησης διασπείρει στοιχεία που διαμορφώνουν μια σκέψη κλεισμένη στον εαυτό της, δογματική, ξένη στα πράγματα και αδιάβροχη στην εμπειρία, αναπόφευκτα η πόλωση οξύνεται. Επιπλέον, σε συνθήκες πόλωσης η αντίπαλη ιδεολογία, λόγω της παρόξυνσης του θυμικού, βιώνεται ως απειλητικός εχθρός συνεγείροντας επιθετικές διαθέσεις.
Η Κυβέρνηση στην προσπάθεια επίλυσης του Μακεδονικού υπέπεσε σε λάθη. Αγνόησε το ναρκισσιστικό τραύμα που υπέστη λόγω της κρίσης τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία και το οποίο έκανε πιο επώδυνη την αίσθηση «ήττας» σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξαιτίας της σύνθετης ονομασίας. Τη συγκεκριμένη επιλογή εκμεταλλεύτηκε η ακροδεξιά και οι πιο σκοταδιστικοί κύκλοι για να πολώσουν κι άλλο την ήδη πολιτικά πολωμένη κοινωνία. Αγνοήθηκε εκ μέρους της κυβέρνησης η ανάγκη μιας συστηματικής ενημέρωσης του πληθυσμού, που δεν θα αρκείτο σε κομματικές κραυγές από τις τηλεοπτικές οθόνες ή τα εικονικά μηνύματα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά θα γινόταν ήρεμα με διαλεκτική αντιπαράθεση και μέσα από διαύλους σωστής πληροφόρησης (φυλλάδια, ζωντανές συζητήσεις σε τοπικό επίπεδο, διαλέξεις και άλλα). Τέλος, η αναγκαστική «συμβίωση με τον μικρό εταίρο» εμπόδισε τη σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών, γεγονός που θα έφερνε τον καθένα από αυτούς μπρος στις ιστορικές του ευθύνες και δεν θα επέτρεπε θεαματικές μετακινήσεις από τις αρχικές τους θέσεις.
