Το βασικό αφήγημα των κοινωνιών της Δύσης, ο εύκολος δανεισμός, που υλοποιεί τη βασική υπόσχεση της κοινωνίας της κατανάλωσης, έχει ήδη αρχίσει να καταρρέει ανεπίστροφα. Υπήρχαν συνεχείς προειδοποιήσεις γι’ αυτό – το «Occupy Wall Street», οι ισπανικές πλατείες, η δική μας πλατεία Συντάγματος, η κυνική προεκλογική δήλωση της Κλίντον για τους «deplorables» (τους αξιολύπητους) κ.ά.
Ή η ανάδειξη του Γάλλου προέδρου Μακρόν μέσω του συνόλου σχεδόν των ΜΜΕ στη Γαλλία και την αστείρευτη χρηματοδότηση του Henry Kravis (ιδιοκτήτη της γιγαντιαίας παγκόσμιας εταιρείας επενδύσεων KKR-Kohlberg Kravis Roberts & Co, βασικού χρηματοδότηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ κ.α. – βλέπε στη Wikipedia), που φαίνεται ότι δεν κατάφεραν να ελέγξουν τις διαμαρτυρίες ενός πολύ σημαντικού ταξικού κινήματος από χειρώνακτες, μικροϊδιοκτήτες, εργάτες, συνταξιούχους, άτομα που ανήκαν στην ανύπαρκτη πλέον μεσαία τάξη και ανέργους που ζουν κυρίως στη γαλλική επαρχία.
Τα «κίτρινα γιλέκα» [(gilets jaunes) από τα κίτρινα γιλέκα που οι οδηγοί πρέπει να έχουν μαζί στο αυτοκίνητό τους] αποτελούν ίσως το πρώτο ξεκάθαρα πολιτικό κίνημα του νέου αιώνα, ξεκινώντας από ένα συγκεκριμένο αίτημα σχετικά με την τιμή της βενζίνης και σταδιακά διευρύνοντας και επεκτείνοντας το πεδίο των αιτημάτων τους.
Ο Γάλλος γεωγράφος Christophe Guilluy (στο https://www.spiked-online.com/2019/01/11/the-gilets-jaunes-are-…) τονίζει ότι αντιμετωπίζουν την τεράστια επισφάλεια εργασίας, την επικρεμάμενη ανεργία για τους/τις περισσότερους/ρες και κυρίως το γεγονός ότι δεν εισακούονται από τους από πάνω – που τους βλέπουν σαν να είναι κάποια φυλή στον Αμαζόνιο, μόνο που μια τέτοια φυλή είναι πολυπληθέστατη.
Ο Guilluy τονίζει πως, εκτός από την πολιτική διάσταση των διαμαρτυριών, η πολιτιστική αποδοχή αποτελεί μια εξίσου σημαντική διάσταση (το πολιτικό τον 21ο αιώνα είναι εξίσου σημαντικό με το πολιτιστικό) που οι ελίτ αδυνατούν να παραδεχθούν και να κατανοήσουν.
Στην προσπάθειά τους να αντιδράσουν στα «κίτρινα γιλέκα», οι ελίτ στήνουν το κίνημα διαμαρτυρίας «Κόκκινα Φουλάρια» – που από μόνο του, σημειολογικά, δείχνει ότι αδυνατούν να καταλάβουν τίποτα από τις διαμαρτυρίες. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που ζητούν όσοι/ες διαμαρτύρονται είναι η δημοκρατία (που απολαμβάνει η ελίτ).
Το μόνο που δεν υπάρχει –ακόμη– στα «Φουλάρια» είναι τα επώνυμα φουλάρια γνωστών παγκόσμιων οίκων μόδας. Μάλλον το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να δουν οι άνθρωποι τι υπάρχει μπροστά στη μύτη τους.
* Ομότιμος καθηγητής Τμήματος ΕΜΜΕ Πανεπιστήμιο Αθηνών
