Ας αποστρέψουμε το βλέμμα! Οσο κοιτάζουμε το τέρας, το συνηθίζουμε και, όσο το συνηθίζουμε, του μοιάζουμε
Ο δρ Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς είναι ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής μας. Γράφει στη «δημοκρατία» κάθε Δευτέρα. Το χθεσινό άρθρο του τιτλοφορείτο «Γενικός εθνισμός στην επιβολή της ασχήμιας». Εκεί, μεταξύ άλλων, σημείωνε τα εξής: «Στην Ελλάδα η αρχιτεκτονική, η συμμετρία και το μέτρο καλλιεργήθηκαν αδιαλείπτως από το 1830 μέχρι το 1955, τη χρονιά που επιβλήθηκε η αντιπαροχή ως το νέο οικιστικό μοντέλο της χώρας. Στο παρελθόν η Ελλάδα, παρά τις καταστροφές και τους πολέμους που βίωσε, συμπεριλαμβανομένου και του καταστροφικού Εμφυλίου, ήταν ικανή να κινήσει την Ιστορία, να δείξει σημαντικά πολιτισμικά και οικονομικά επιτεύγματα, καθώς και να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή παρά τις τραυματικές εμπειρίες, επειδή η “δημιουργία” αναδεικνύεται και προάγεται μόνο από ψυχικά υγιή άτομα που επιδιώκουν να ζουν μέσα σε καλαίσθητους και αξιοπρεπείς χώρους. Η άθλια εικόνα των Αθηνών σήμερα και γενικότερα των ελληνικών πόλεων φαίνεται να μην ενοχλεί κανέναν, επειδή οι κάτοικοι της χώρας έχουν πλέον εθιστεί στην αθλιότητα. Αυτός είναι ο λόγος που τοποθετούν διά της ψήφου των στην εξουσία τους ίδιους διαχρονικούς προπαγανδιστές και φορείς της ασχήμιας. Η γενικευμένη εικόνα της αθλιότητας σαπίζει τον νου και συνεπώς εμποδίζει τους πολίτες να δημιουργήσουν κάτι εκτός του πλαισίου των πολιτικών σχημάτων της Μεταπολίτευσης».
Ο δρ Κεφαλάς, με τον δικό του -χειρουργικά ακριβή- τρόπο προσέγγισε το αρχαιοελληνικό «οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή». Αυτή η προσέγγιση, όμως, είχε κυρίως να κάνει με τα κοινωνικά σύνολα και τις μαζοψυχές που δηλητηριάζονται από τις ρημαγμένες πόλεις, από τη βρομιά του περιβάλλοντος χώρου, των κτιρίων, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των γειτονιών και συνοικιών πόλεων που σαπίζουν από την παρακμή και τον αφελληνισμό.
Ο,τι συνηθίζουμε να βλέπουμε αυτό ερμηνεύουμε σαν κανόνα και έπειτα από λίγο καιρό λειτουργούμε κατ’ αυτό το πρότυπο. Βλέπουμε κάτι, μας εμποτίζει, γινόμαστε αυτό και ζούμε έτσι. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος αλλά και να ζήσουμε αρμονικά ως πρόσωπα, πρέπει να ερωτευθούμε παράφορα ξανά την ομορφιά.
