Από το σύνολο των Ελλήνων που ψηφίζουν τα τελευταία χρόνια, οι μισοί δεν πατάνε το πόδι τους στις κάλπες. Από τους άλλους μισούς, που ακόμη αυταπατώμεθα ότι οι εκλογές μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, προτιμώνται κόμματα που κινούνται από ακροδεξιές «ιδεολογίες» έως τον καθαρό φασισμό. Το γιατί συμβαίνει κάτι τόσο θλιβερό δεν ξέρουν να το απαντήσουν οι εκπρόσωποι του «δημοκρατικού τόξου»· ίσως γιατί η έως τούδε πολιτική τους έχει απογοητεύσει τα μεσαία και χαμηλά στρώματα και αντίθετα έχει ευνοήσει τα μεγαλοαστικά, ακόμη και εφοπλιστικά τμήματα. Δεν τολμάνε να πούνε κάτι τέτοιο, που είναι και η μεγαλύτερη αλήθεια.
Αυτό συμβαίνει σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο εδώ. Η ζωή έχει συρρικνωθεί στην οικονομική της μόνο «περιπέτεια» -εμείς οι ίδιοι, εννοείται, αποδεχτήκαμε τη «φιλοσοφία» αυτή, την οποία προωθούν οι ελίτ και οι κυβερνήσεις, που υπακούουν με τη σειρά τους σε αυτές τις ελίτ.
Ο δυτικός πολιτισμός μάλλον πνέει τα λοίσθια, έτσι που τον κατάντησαν οι τεχνοκράτες και οι οικονομικές δεξαμενές σκέψης [σιγά τη σκέψη]. Ρωτήστε τους πολιτικούς γιατί ο κόσμος δεν ψηφίζει Αριστερά όπως θα έπρεπε αν η Αριστερά εξέφραζε αυτό που ευαγγελίζεται, την προστασία τάχα του κοινωνικού κράτους. Τώρα ο κόσμος «ξέρει» περίπου τι σημαίνει Αριστερά, αν και είναι άδικο αυτό για το ευρύτερο φάσμα αυτής. Προκύπτει και το εξής: θα όφειλε η εκτός Κοινοβουλίου Αριστερά να συνετιστεί από την πορεία και την απαξίωση της κυβερνώσας, να όμως που εξακολουθεί να μιλάει και να φέρεται όπως παλιά -σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Τα συνθήματα όχι μόνο δεν αρκούν αλλά, αντίθετα, απωθούν τους περισσότερους.
Για τούτο και οι εναπομείναντες ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν Αριστερά, διότι δεν έχουν τίποτα να προσμένουν. Το γιατί δεν πάνε και δεξιά αυτό το γνωρίζουμε· δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να μην ξέρει τι δεινά έχει επιφέρει στη χώρα η πολιτική της Δεξιάς τις τελευταίες δεκαετίες. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το «σοσιαλιστικό», κάποτε με λαϊκό έρεισμα, κόμμα. Ολες οι βροντοφωναζόμενες «αλλαγές» καταλήγουν στα ίδια: σε καμία αλλαγή [πραγματική] -κάποια λίγα που έχουν γίνει δεν αναιρούν τον κανόνα αυτόν.
Πάνε έτσι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι, εκόντες άκοντες (;) στο στόμα του λύκου [Χρυσή Αυγή, παρακαλώ], αρνούμενοι να φανταστούν έστω τις συνέπειες αυτής της απελπισμένης τους (;) επιλογής. Αντε να σταματήσεις μετά τους φασισμούς και κάθε είδους ολοκληρωτισμούς -και μετά θα κλαίμε τη μαύρη μας τη μοίρα· μόνο που δεν θα φταίει αυτή αλλά εμείς οι ίδιοι, αυτοπροσώπως. Πολλοί σαν να μη νοιάζονται για τέτοιες δραματικές εξελίξεις, ούτε καν προσπαθούν να βρουν τις αιτίες τόσο σοβαρών προβλημάτων.
Ας το δούμε κι αλλιώς: ρωτήστε τους πολιτικούς γιατί αρκετοί Ελληνες ψηφίζουν το ναζιστικό μόρφωμα· είναι βέβαιο ότι θα σας κοιτάξουν σαν να βλέπουν εξωγήινους, ακριβώς διότι δεν τους νοιάζει, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι φταίνε αυτοί και η άνευ όρων υποταγή τους στην «αίγλη» της εξουσίας, που είναι δήλωση υποταγής στους δανειστές. [Αυτό πού το πάμε;]
