ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ καθυστέρηση, όπως και με τις διαρθρωτικές αδυναμίες που απέφεραν τη χρεοκοπία, αποφάσισε η ελληνική πολιτεία να ασχοληθεί με το δημογραφικό ζήτημα, το οποίο απειλεί να προκαλέσει στη χώρα πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όση η οικονομική κρίση.
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ότι η πολιτική ηγεσία προσέγγισε το θέμα σε πνεύμα συναίνεσης. Δε χρειάζεται να μας διχάσει και γι’ αυτό, έστω και αν οι ρίζες του φαινομένου έχουν και πολιτική διάσταση.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΕ το ζήτημα σε μεγάλο βαθμό ως απόρροια της οικονομικής δυσκολίας των νέων. Εχει ασφαλώς τη βάση του αυτό, αλλά υπήρχαν εποχές, όπου οι έλληνες τεκνοποιούσαν σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες.
Η ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι συρροή πολλών αιτιών. Οικονομική στενότητα, κοινωνικό πνεύμα, εγωκεντρισμός, ανασφάλεια απέναντι στις σοβαρές μακρόχρονιες δεσμεύσεις, κυνήγι καριέρας.
ΣΕ ΜΙΑ παλιότερη εποχή, όπου τα ήθη ήταν περιοριστικά, η δημιουργία οικογένειας ήταν υποχρεωτικός βηματισμός για τους νέους Ελληνες. Σχεδόν ήταν αδιανόητη κάθε άλλη επιλογή, που σε κατέτασσε στους δακτυλοδεικτούμενους.
ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ θέλουμε- και πρέπει να θέλουμε- να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, πρέπει να διερωτηθούμε, πέραν των οικονομικών, με ποιους τρόπους πραγματικά υποβοηθείται η τεκνοποίηση στη χώρα.
ΕΙΝΑΙ η εγκυμοσύνη και η ανατροφή των παιδιών μια επιθυμητή συνθήκη για την ελληνική επιχείρηση; Εχει ο εργαζόμενος σταθερή απασχόληση που να του επιτρέπει οικογενειακούς προγραμματισμούς και επιλογές ευθύνης; Εχει ανεκτές και βατές λύσεις το εργαζόμενο ζευγάρι στη φύλαξη των παιδιών; Εχουν φόντα οι ανιόντες στη στήριξη της οικογένειας των κατιόντων, κατά την ελληνική παράδοση;
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ερώτημα είναι αν είμαστε μια χώρα που θέλει να έχουν παιδιά οι πολίτες τους και την απασχολεί πραγματικά πώς θα το ενθαρρύνει και θα το βοηθήσει αυτό.
ΑΛΛΑ όταν η προτεραιότητά μας είναι οι εκλογές, τα μέτωπα και οι συναλλαγές, δε μένει και μεγάλο ενδιαφέρον για τα δομικά προβλήματα του τόπου.
