Περίεργη εποχή… κάνει την ανάγκη έκφρασης σχεδόν επιτακτική, άρθρα, κείμενα, απόψεις. Πέννες που βγάζουν φωτιά, περιγράφουν, τοποθετούνται. Κοινός παρανομαστής η διαπίστωση ότι τελικά το πλεονέκτημα δεν ήταν και ηθικό…
Εφησυχασμένοι, σχεδόν μακάριοι οι κατέχοντες το copyright του «ηθικού πλεονεκτήματος», ευδοκιμούν παντός καιρού, κουνώντας ακόμα και τώρα το δάχτυλο στους υπόλοιπους, περιγράφοντας αγώνες… και ακόμα περισσότερους αγώνες και όσο οι αγώνες των αγωνιστών κλιμακώνονται, εσύ κάνεις τον δικό σου αγώνα να κλείσεις μάτι…
Ξυπνάς αχάραγα χωρίς να θες, οι σκέψεις οργώνουν το νου. Το ταλαίπωρο σαρκίον δεν συμφωνεί με αυτή την απόφαση και αναζητά λίγη ξεκούραση. Δεν του κάνεις τη χάρη, δεν είναι και στο χέρι σου. Tα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι εξερευνούν το τίποτα, έχεις «φορτώσει» πριν την πρώτη καλημέρα.
Από καιρό το μέτρο έχει χαθεί, με την ψυχική αντοχή στο ναδίρ, τα άκρα λειτουργούν σα μαγνήτης. Οσο ορθολογιστής και κεντρώος – από πολιτικής άποψης – και να είσαι, σίγουρα το κέντρο βάρους της σκέψης και των συναισθημάτων έχει μετατοπιστεί. Για τους περισσότερους, η μικρή φυσσαλίδα που δείχνει την ισορροπία στο αλφάδι, γέρνει βάση οπτικής γωνίας, για κάποιους πιο δεξιά, για κάποιους άλλους πιο αριστερά και για κάποιους τρίτους πιο… «ψεκασμένα».
Ετσι, μετράμε πια τους γύρω μας. Δεν δίνουμε τόπο στην οργή, δεν έχουμε χώρο στην καρδιά μας, τον έχουν πιάσει τα δηλητηριώδη διλήμματα… στάγδην βραδέως ενδοφλεβίως.
Οι φίλοι χάθηκαν, δεν τα λένε πια. Αλλά και τι να πουν; Πάντα καραδοκεί ο φόβος για τη στιγμή που θα φτάσουν οι λέξεις, να περιγράφουν το δια ταύτα και τότε… γης μαδιάμ. Ποια φιλία; Ποιοι δεσμοί αίματος; Ισοπέδωση… Αφαιρείς φίλους, αφαιρείς συγγενείς, αφαιρείς μουσικές και τραγούδια, χάνεις στιγμές από το πριν. Ενα άκουσμα που άνοιγε την πόρτα σε συναισθήματα και εικόνες, τώρα το ντύνεις με την εικόνα και τις καταγεγραμμένες απόψεις του ερμηνευτή, βάζεις Χι και προχωράς μισός.
Εχουμε συρθεί, ανήμποροι να αντιδράσουμε σε αυτή την πραγματικότητα. Πώς γίνεται να μετράμε εχθρούς και όχι φίλους; Πώς γίνεται όλοι όσοι στάθηκαν απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές καθεστωτικής υφής, οι οποίες ζουν το σήμερα και βλέπουν το αύριο μέσα από τις αναφορές του παρελθόντος, ιδεοληπτικά και τόσο μακριά από τα ζητούμενα, να τους έχουν αφήσει να επιβάλλουν στο σύνολο την εφαρμογή του δόγματος «διαίρει, διόριζε και βασίλευε».
Ο στόχος των κυβερνώντων επετεύχθη. Πέρασε στην κοινωνία, δημιουργώντας ακόμα περισσότερες υποδιαιρέσεις αυτής της διάλυσης. Ομάδες συνοδοιπόρων σχεδόν στραφήκαν ο ένας εναντίον του άλλου, βαριές κουβέντες εκστομίστηκαν. Ο,τι απεύχονταν, έγινε η αλήθεια που τους περιβάλλει. Αφησαν απροστάτευτο τον ζωτικό τους χώρο σε έναν υφέρποντα κίνδυνο με τα αποτελέσματα ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
«Η πολιτική έτσι είναι… », δεν είναι συναίσθημα, είναι πράξεις ανθρώπων. Αν όμως το συναίσθημα και η ηθική σε σύμπραξη με την κοινή λογική είναι ο μόνος οδικός χάρτης που έχεις, περιχαρακώνεσαι. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
* Η Σταυρούλα Κάτσου είναι ιδιωτική υπάλληλος
