Ηταν ένας ευρέως γνωστός και καλλιεργημένος Πατρινός, αριστερών φρονημάτων, με έφεση στη μουσική. Θαύμαζε (από απόσταση) την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο και το όνειρο του ήταν να την επισκεφτεί. Κάποια στιγμή τα κατάφερε, ενώ προνόησε να φιλοξενηθεί στο σπίτι μιας τυπικής κουβανικής οικογένειας.
Άλλος άνθρωπος πήγε, άλλος γύρισε, υπό την έννοια ότι ο θαυμασμός του για τον Φιντέλ είχε δώσει τη θέση του σε έναν βαθύτατο προβληματισμό. Διότι άλλα περίμενε να δει και άλλα αντίκρισε.
Ο σοσιαλιστικός «παράδεισος» για τον οποίο άκουγε, δεν υπήρχε. Στη θέση του βρισκόταν ένας εξαθλιωμένος κόσμος που δεν είχε πρόσβαση ούτε σε στοιχειώδη και αυτονόητα για εμάς αγαθά, όπως στα αναλώσιμα είδη για την αντιμετώπιση ενός επιπόλαιου τραυματισμού.
«Δεν έχουν ούτε γάζες», έλεγε και στο πρόσωπο του ήταν εμφανής η απογοήτευση. Δυστυχώς, ο ίδιος έφυγε πρόωρα από τη ζωή, έχοντας ωστόσο προηγουμένως προλάβει να βιώσει προσωπικά την απομυθοποίηση του καθεστώτος της Κούβας.
Τον θυμηθήκαμε βλέποντας τις προάλλες μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης για τη Βενεζουέλα, η οποία πρόβαλε μια μαγική εικόνα συγκριτικά μ’ αυτήν που μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα. Αντί να δείξει τον λαό της που κυριολεκτικά λιμοκτονεί, παρουσίαζε μια χώρα που βρίσκεται, απλώς, σε οικονομική κρίση και συνεχίζει να κινείται κατά τα άλλα σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Το μήνυμα αυτό επιχειρήθηκε να ενισχυθεί και με πλάνα από σχολή χορού, όπου αμέριμνοι Βενεζουελάνοι επιδίδονταν στις χορευτικές φιγούρες τους!
Προφανώς οι πεινασμένοι που σπάνε σούπερ – μάρκετ για να αρπάξουν τρόφιμα και τα νοσοκομεία χωρίς ρεύμα είναι επινόηση της δυτικής προπαγάνδας που θέλει να πλήξει το λαοπρόβλητο καθεστώς του Μαδούρο, στο πλαίσιο της επιχειρούμενης ανατροπής του.
Τις προάλλες ο Ελληνας πρωθυπουργός (ο μοναδικός ηγέτης κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πήγε στην κηδεία του Κάστρο) συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες σε μια ιδιαίτερα φιλική και «συντροφική» ατμόσφαιρα.
Ανέκαθεν βέβαια η εγχώρια Αριστερά είχε έναν σταθερό θαυμασμό για τα «επαναστατικά» ή αριστερής και ολοκληρωτικής απόχρωσης καθεστώτα χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Αυτό το «κόλλημα» ξεκίνησε από την εποχή του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, συνεχίστηκε με τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα και κρατάει στις μέρες μας με τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία.
Τα λέγαμε και τις προάλλες. Με το αεροπλάνο μπορείς να πας οπουδήποτε στον κόσμο. Όποιος επιθυμεί να ζήσει για λίγο τους σοσιαλιστικούς «παραδείσους», όπως αυτόν της Βολιβίας, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα προς τα εκεί.
Η Βολιβία, που κατά τον πρόεδρο της γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη και μετά από την αναδιανομή του πλούτου της οι μισθοί πήγαν από τα 50 στα 300 δολάρια είναι, πράγματι, ένας ελκυστικός προορισμός για τους λάτρεις αυτών των καθεστώτων. Χώρια ότι θέλει να αποκτήσει και τουρισμό.
