ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ με τους Μεσογειακούς Παράκτιους; Δεν ξέρουμε περισσότερα από τους αναγνώστες, με την έννοια ότι δεν βλέπουμε κάτι που βλέπουν εκείνοι, πέρα από δύο παραιτήσεις και μια αποχώρηση, που είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την πίεση του χρόνου. Ισως και κάτι άλλο που δεν κάνει να το μάθουμε.
ΑΡΧΙΖΕΙ και θεμελιώνεται, ωστόσο, μια εντύπωση στην πόλη. Οτι υπάρχουν αλήθειες που μένουν μακριά από τη δημοσιότητα. Αυτό δεν είναι και πολύ ευχάριστο, γιατί αποξενώνει το εγχείρημα από την κοινωνία. Η καχυποψία και η δυσπιστία δεν κάνουν καλό στα συλλογικά στοιχήματα. Πολύ εύκολα τους αναιρούν τον συλλογικό χαρακτήρα τους.
ΤΑ ΜΕΣΑ ενημέρωσης τερμάτισαν την καλή πίστη. Χαιρέτισαν την ανάληψη, ζέσταναν την κοινωνία, μίλησαν για μεγάλη ευκαιρία, κατέδειξαν τη σημασία της και την προοπτική της μετά τους αγώνες εποχής. Αλλά από ένα σημείο και έπειτα, η στήριξη χρειάζεται «πληροφορίες και υλικό». Οι πληροφορίες όμως στρέφονται μόνο γύρω από καθυστερήσεις και εθελούσιες απομακρύνσεις στελεχών, ενώ απτή πρόοδος δεν υπάρχει. Ξέρουμε ότι χάθηκε η πιθανότητα να αναπτυχθεί εγκατάσταση στο παλιό κολυμβητήριο -ενώ υποτίθεται ότι αυτός ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο υποδεχθήκαμε τη διοργάνωση- και ανησυχούμε ότι θα χαθεί και για το μέλλον.
ΗΔΗ η δημοτική αρχή ανησυχεί, αλλά δεν κάνει τίποτε παραπάνω από το να ανησυχεί και να ανησυχεί. Προειδοποίησε ότι θα προβεί σε αποφάσεις. Θα αποκηρύξει τους αγώνες ή θα αποστασιοποιηθεί πλήρως από αυτούς; Δεν θα είναι και πολύ καλό για την πόλη. Θα αποκτήσει όνομα ως πόλη των χαμένων ευκαιριών, και άρα του ελλείμματος δυνατοτήτων.
ΑΥΤΑ στην προκείμενη φάση, λίαν επιεικώς. Επιφυλασσόμαστε, με τη δέσμευση να τα αναθεωρήσουμε μέχρι κεραίες, μόλις δούμε μια ευχάριστη εξέλιξη. Αλλά μπήκε και η άνοιξη και δεν βλέπουμε ούτε μία.
