ΜΠΗΚΕ η άνοιξη, καιρός για εξορμήσεις. Φωτογραφηθήκαμε χαμογελαστοί με τον ΥΠΕΞ της Τουρκίας. Αναγνωρίσαμε ότι η Τουρκία έχει δικαιώματα στο Αιγαίο. Συμφωνήσαμε ότι θα πρέπει να έχουμε κοινή ατζέντα με τους γείτονες. ΚΑΜΙΑ αντίρρηση. Η Τουρκία, αλίμονο, έχει δικαιώματα στο Αιγαίο. Αλλά θέλει κι άλλα. Θέλει να βουτήξει το πόδι της και σε περιοχές όπου έχει δικαιώματα η Ελλάδα, αναγνωρισμένα από διεθνείς συνθήκες, τις οποίες η Άγκυρα όλο και πιο συστηματικά αμφισβητεί.
ΚΑΜΙΑ αντίρρηση. Να έχουμε κοινή ατζέντα με την Τουρκία. Μόνο που η Τουρκία έχει και ξεχωριστή ατζέντα, με προτεραιότητες, διεκδικήσεις και διάθεση διεκδικήσεων καθόλου συμβατή με τη δική μας ατζέντα.
ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ μάλιστα να προκαλεί πολεμοχαρώς συστηματικά, μεθοδευμένα και όχι μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Ερντογάν και το καθεστώς του στέλνουν μηνύματα στη χώρα, το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Δηλώνουν απειλητικοί, αναμοχλεύουν παλιές ιστορίες και πάθη, προβοκάρουν, τρομοκρατούν τον πληθυσμό.
ΨΑΡΕΥΟΥΝ στα θολά νερά τα οποία οι ίδιοι θολώνουν. Αποσκοπούν σε εντάσεις που μπορεί να αποφέρουν θερμά επεισόδια και κέρδη ή να κάμψουν την αποφασιστικότητα των Ελλήνων. ΟΤΑΝ ο άγριος γείτονας προκαλεί και δείχνει διαθέσιμος για το χειρότερο, ο φιλήσυχος καταλαμβάνεται από πνεύμα ενδοτικότητας: Ας χάσουμε «το έλασσον» για να διασώσουμε το μείζον. Όταν βέβαια εκλείψει το έλασσον, μετατρέπεται σε έλασσον το αμέσως μεγαλύτερο του απολεσθέντος ελάσσονος.
ΔΕΝ φαίνεται να μας διδάσκει και πολλά η περιπέτεια των Πρεσπών. Απαράσκευοι, υπεραισιόδοξοι και βιαστικοί, ανοίγουμε το ένα μέτωπο μετά το άλλο. Πάμε να γράψουμε ιστορία ή πάμε να μας γράψει η ιστορία; Ας ελπίσουμε να αποφύγουμε τουλάχιστον το δεύτερο. Ας χαρίσουμε, έστω, ένα νόμπελ κάπου αλλού.
