Ενα αναμενόμενο για πολλούς τριήμερο είναι αυτό που ήδη διανύουμε. Με ή χωρίς σύμμαχο τον καιρό, όσες και όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και τα χρονικά περιθώρια θα αποδράσουν εκτός πόλης.
Θα αφήσουν πίσω τους για λίγο τις σκοτούρες της καθημερινότητας, ενδεχομένως να μετατοπίσουν προς τα πίσω και ορισμένες υποχρεώσεις τους, αρκεί τώρα να το σκάσουν και να ξεσκάσουν.
Ενα από τα προτερήματα μας, ως λαός, είναι ότι δεν το βάζουμε εύκολα κάτω, ακόμη και στα πιο δύσκολα. Διόλου τυχαία έχουμε επινοήσει φράσεις που δικαιολογούν την ανεμελιά μας, την τάση μας να τα φορτώνουμε πού και πού στον κόκορα.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι «η φτώχεια θέλει καλοπέραση», δοθέντος και ότι «έχει ο Θεός» για το πώς θα τα βγάλουμε αργότερα πέρα, όταν θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις παρασπονδιών και απερισκεψιών, που υπαγορεύονται από την αθεράπευτα αισιόδοξη αλλά κι επιπόλαιη ιδιοσυγκρασία μας.
Θα έλεγε κανείς ότι η προαναφερόμενη διαπίστωση μπορεί να αποτελεί και μια απλουστευτική ερμηνεία για τις φορές που ως έθνος πτωχεύσαμε, χρεοκοπήσαμε. Αλλά δεν αλλάζουμε και είναι αμφίβολο εάν θα αλλάξουμε, εάν θέλουμε να αλλάξουμε.
Εδώ βέβαια μπορεί να υπεισέλθει κι ένας αντίλογος, εφόσον θέλουμε να δώσουμε κι έναν ρόλο στον περιβόητο συνήγορο του διαβόλου. Ισως, λοιπόν, να αναρωτηθεί κανείς γιατί να πρέπει να αλλάξουμε, γιατί να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε και ουδέποτε πρόκειται να γίνουμε.
Ομως, ας μην προσπερνάμε το γεγονός ότι, παρά τις αντιξοότητες και τις κοινωνικές ή πολεμικές εκρήξεις, ο κόσμος ανέκαθεν πήγαινε μπροστά και συνεχίζει να βαδίζει με κατεύθυνση το μέλλον. Το ίδιο κι εμείς, αν και κάνουμε βήματα σημειωτόν.
Η όποια εξέλιξη μας σχετίζεται κυρίως με την προσαρμοστικότητα μας στην αιχμή της τεχνολογίας και την πρόσβαση μας σε σύγχρονες υποδομές.
Απόδειξη αυτού, μεταξύ άλλων, συνιστούν η επιβλητικότητα της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου και οι νέοι οδικοί άξονες που καταφέραμε (έστω και με καθυστέρηση) να αποκτήσουμε.
Οι εκδρομείς του τριήμερου θα έχουν ένα ακόμη ερέθισμα να το διαπιστώσουν, κι ας υπάρχουν γκρίνιες για το υψηλό αντίτιμο των διοδίων. Αλλωστε, το ουσιαστικό πρόβλημα μας είναι ότι δεν προοδεύουμε με τους ίδιους ρυθμούς στην αντίληψη και στη νοοτροπία, μένοντας προσκολλημένοι σε παθογένειες του παρελθόντος από τις οποίες δείχνουμε αδυναμία να απεμπλακούμε.
Σύμφωνα με μια εδραιωμένη αντίληψη, γι’ αυτήν τη στασιμότητα ευθύνεται (και) η σκλαβιά των σχεδόν 400 χρόνων υπό τους Τούρκους. Μόνο που με την ίδια θεώρηση και οι πρόγονοί μας (την Επανάσταση των οποίων θα γιορτάσουμε και πάλι μεθαύριο) θα δέχονταν εσαεί μοιρολατρικά τον τουρκικό ζυγό και δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ. Τροφή για σκέψη…
