Η εθελοντική αιμοδοσία έχει χαρακτηρισθεί ως πράξη ζωής και αγάπης. Για τους εθελοντές αιμοδότες έχουν πει ότι «εμφορούνται από παροξυσμό αγάπης»!
Ο μεγαλύτερος επιστήμονας του 20ου αιώνα Αϊνστάιν γράφει για την αγάπη: «Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη, που μέχρι σήμερα η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι Αγάπη. Η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει γιατί δεν έχει όρια. Ισως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα ΑΓΑΠΗΣ, μια συσκευή αρκετά ισχυρή, ώστε να εξαλείψουμε εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη μας»!!
Το πρόγραμμα ενημέρωσης για τα παιδιά των σχολείων μας έχει τίτλο:«Μαθαίνω για το αίμα μου και την αιμοδοσία».
Το σύνθημα-αξίωμα ισχύει για όλους μικρούς και μεγάλους:« Οταν ξέρω τι έχω, το προσέχω».
Σε ποιους απευθύνεται η πρόσκληση – παράκληση να γίνουν εθελοντές αιμοδότες;
Μα σ’ αυτούς που έχουν την κατάλληλη αιμοδοτική ηλικία – 18 έως 65 ετών – και φυσικά πάνω από όλα την πολύτιμη ΥΓΕΙΑ τους.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το ΔΙΚΑΙΩΜΑ που έχουμε – βεβαίως το έχουμε – να βρούμε αίμα, να μεταγγισθούμε όταν το έχουμε ανάγκη, ισούται με την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ να αιμοδοτούμε εθελοντικά για τον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπό μας!
Αν πετύχουμε να λύσουμε αυτήν την εξίσωση, τότε θα επιτευχθεί και ο μεγάλος στόχος της Π.Ο.Σ.Ε.Α (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αιμοδοτών) και των Συλλόγων μελών της:
Να αυτοδιαλυθούμε ή αν προτιμάτε να μας καταργήσει ο ενημερωμένος και ευαισθητοποιημένος πολίτης.
Στα σχολεία της Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας Εκπαίδευσης πλάθουμε τους αυριανούς εθελοντές αιμοδότες.
Ταυτόχρονα κάνουμε τα παιδιά αγγελιοφόρους, τους καλύτερους δηλαδή για να μεταφέρουν την ιδέα της εθελοντικής αιμοδοσίας στην οικογένειά τους.
Ο αγώνας του εθελοντικού αιμοδοτικού κινήματος είναι ένας ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ.
Το όραμά μας είναι η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ της Πατρίδας μας σε εθελοντικά προσφερόμενο αίμα, το οποίο είναι και το ασφαλέστερο.
Αυτό το όραμα φαντάζει ακόμη ουτοπικό !
Αφού δεν κατακτήσαμε τον πρώτο στόχο που είναι η ΕΠΑΡΚΕΙΑ της χώρας μας σε Ελληνικό αίμα, πώς είναι δυνατόν να προσδοκούμε την ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ, που είναι και ο πιο δύσκολος ;
Δεν έχουμε αίμα, γιατί δεν το δίνουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους μας καλά!
Στις αιμοδοσίες των νοσοκομείων της Ελλάδας η καθημερινότητα είναι «έμπα ψυχή, έβγα ψυχή».
Αν «κάτσει»,δε, και κάποιο αιματοβόρο τροχαίο μια ρήξη σπλήνας κ.λ.π τότε «περιμένετε στο ακουστικό σας ….»
Γιατί όμως τόσα χρόνια δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα και να προστατέψουμε αυτούς που έχουν ανάγκη και ιδιαίτερα τους πολυμεταγγιζόμενους, που οι ελλείψεις σε αίμα θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και αναιρούν την ποιότητα ζωής, που τους δίνει η σωστή μετάγγιση με φρέσκο ελληνικό αίμα ;
Ο δράκος του ωχαδερφισμού είναι εδώ και παραμονεύει. Δεν έχουμε περιθώρια εφησυχασμού. Εχουμε μπροστά μας αγώνα και είναι διμέτωπος. Οι «αντίπαλοι» είναι δύο. Αμετανόητοι και ασυγχώρητοι.
Ο πρώτος: Είναι αυτοί που έχουν την ευθύνη στον κρατικό τομέα της υγείας. υπουργείο Υγείας, Ε.Κ.Ε.Α και νοσοκομειακές υπηρεσίες αιμοδοσίας. Το τραγικό μάλιστα είναι ότι το φαινόμενο είναι διαχρονικό και το χρεώνονται όσοι κατά καιρούς κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο.
Ο δεύτερος αντίπαλος που φέρει και τη μεγαλύτερη ευθύνη είναι αυτός που έχει την ΥΓΕΙΑ του και δεν στέργει, δεν σπεύδει να δώσει 350 – 400 γρ. αίμα από το δικό του το υγιές σε αυτόν που το έχει ανάγκη για να ζήσει.
Είσαι ΕΣΥ που ακόμη δεν έχεις απλώσει το χέρι σου, αλλά θα τρέχεις αν η ανάγκη, ο μη γένοιτο, σου χτυπήσει την πόρτα.
Υ.Γ
ΠΡΟΣΟΧΗ :
Από τον Αύγουστο του 2018 διανύουμε τη χειρότερη περίοδο των τελευταίων χρόνων σε ελλείψεις. Προκαλώ όποιον θέλει από τους ταγούς να με διαψεύσει !!
*Ο Λευτέρης Πολυκρέτης είναι συγγραφέας
