Αγαπητέ αναγνώστη,
Εσύ που στην είδηση σήκωσες τους ώμους και ίσως να είπες μέσα σου μόλις ψιθυριστά -μη σε ακούσει και κανείς και παρεξηγηθείς- «μωρέ καλά του έκανε του π***η»!
Οχι, εγώ δεν θα μιλήσω με πολιτική ορθότητα για «ρομά», ούτε για κοινωνικές συνθήκες -ίσως να φοβηθείς πως αν τα διαβάσεις όλα αυτά θα μου παρα-αριστερέψεις όπως διατείνονται μερικοί. Δεν θα στο παίξω διαβασμένος, να αναφέρω τους Αθλιους του Ουγκώ, μήτε θα κάνω μαρξιστική ανάλυση για τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Εξάλλου από όλα αυτά, θα βρεις με τη σέσουλα στον δημόσιο λόγο. Θα τα έχουν πει και πολύ καλύτερα από εμένα.
Εγώ θα σου μιλήσω μονάχα ως ένας από αυτούς που κάποιους κατάφερε να τους κρατήσει αλλά και κάποιους τους έχασε μέσα από τα χέρια του, του γλίστρησαν, κι ας σκύλιασε να τους κρατήσει.
Η ζωή, κάθε ζωή, όποια ζωή, είναι ιερή και δεν είναι στα δικά σου χέρια να διαλέξεις.
Η ζωή, κάθε ζωή, όποια ζωή, είναι ιερή και δεν μετριέται σε κοτόπουλα, μήτε σε λίρες χρυσές και πλούτη.
Ηταν γύφτος λοιπόν ή μπαλαμός; Ηταν ντόπιος ή πρόσφυγας; Η μήπως ήταν «λαθρομετανάστης» όπως συνήθισες πια να τους λες; Ηταν καλός ή τσόγλανος; Πόσο κοστολογείται έκαστος στον δικό σου τιμοκατάλογο και ζύγι; Από τις πολλές κατηγορίες και τα κουτάκια που μάθαμε να βάζουμε τον καθένα, ξεχάσαμε το βασικό: ήταν Ανθρωπος γαμώτο! Και το άψυχο κορμί του φορτώθηκε σε μια καρότσα και πετάχτηκε σ’ ένα νταμάρι, αχρείαστο και περιττό, ένα άβολο υποπροϊόν μιας ενοχλητικής κοινωνικής διαδικασίας που μας εμπόδιζε, που βρώμιζε την αυλή!
Αγαπητέ αναγνώστη, καθίσαμε πολύ καιρό άκριτα δίπλα στο Κτήνος, και πλέον δεν μας ενοχλεί η δυσωδία που αποπνέει. Αγαπητέ αναγνώστη, πολύ φοβάμαι πως γίναμε εμείς οι ίδιοι το Κτήνος!
