Τον τελευταίο καιρό προσπαθούσα να οριοθετήσω την «κόκκινη» γραμμή της κοινωνίας. Το όριο εκείνο κάτω από το οποίο κάθε κοινωνία θεωρείται πως έχει χάσει τον προσανατολισμό της, έχει απωλέσει εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά της που την προσδιορίζουν ως κοινωνία.
Πριν προλάβω να απαντήσω στα υπαρξιακά μου ερωτήματα, ήρθαν τα γεγονότα της Κορίνθου να «δηλώσουν» ξεκάθαρα το όριο αυτό.
Για όποιον αναγνώστη έχει μείνει εκτός ειδησεογραφίας, να ενημερώσω:
Μια ομάδα ανθρώπων-πολιτών-ΡΟΜΑ-αθιγγάνων-τσιγγάνων, ειλικρινά δεν ξέρω ποιον όρο να χρησιμοποιήσω και αν πρέπει να υφίστανται οι υπόλοιποι όροι πέραν του πρώτου, πήγαν «μπουκάροντας» να κλέψουν. Και ο ιδιοκτήτης, οπλισμένος, πυροβόλησε εναντίον τους.
Αποτέλεσμα ένας νεκρός, τη σορό του οποίου ο οπλοφόρος επιχείρησε να εξαφανίσει, πετώντας την σε ένα λατομείο. Μετά την ανακάλυψη της σορού, ένα εμβρόντητο κράτος που προσπαθεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα της δικής του ανικανότητας να προλάβει τα γεγονότα.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε λίγο αναλυτικά την κατάσταση.
Από την μία πλευρά έχουμε την ομάδα των ανθρώπων-ΡΟΜΑ-αθιγγάνων-τσιγγάνων.
Μία κοινωνική ομάδα στα όρια ή και στο περιθώριο των οργανωμένων δομών, είτε από επιλογή είτε από αδυναμία των υπολοίπων να τους ενσωματώσουν.
Aνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν περίπου φυσικό τους δικαίωμα να κλέψουν, ή πολύ χειρότερα, το κάνουν για να επιβιώσουν, που όμως θα αντιδρούσαν με τον ίδιο βίαιο τρόπο σε όποιον επιβουλευόταν την δική τους «περιουσία».
Aνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, που αντιδρούν ενωμένοι και δυνατά – κι αυτό είναι στα υπέρ τους – σε ό,τι νομίζουν πως τους θίγει, άνθρωποι που σχεδόν ποτέ δεν εντάχθηκαν στις συμβατικές κοινωνικές ομάδες.
Από την άλλη έχουμε τον κουμπουροφόρο «πολίτη-ιδιοκτήτη». Ο οποίος επιστρατεύοντας όλη την «αρρενωπότητα» του, προστατευμένος βέβαια πίσω από την κάνη- προέκταση του ανδρισμού του, αποφασίζει να καθαρίσει μόνος του το «πρόβλημα», αδυνατώντας να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά της πράξης του. Και που βέβαια συνειδητοποιώντας το αποτέλεσμά της, προσπαθεί να εξαφανίσει το πτώμα, προσθέτοντας έτσι τον δόλο σε αυτή, εξουδετερώνοντας τα όποια επιχειρήματα υπεράσπισης του.
Και το κράτος; Αυτός είναι ο μεγάλος χαμένος. Η τεράστια αποτυχία. Απέτυχε να κοινωνικοποιήσει τους πρώτους, απέτυχε να τους πείσει ότι έχουν και υποχρεώσεις και πρέπει να σέβονται την ιδιοκτησία του άλλου όπως τη δική τους. Απέτυχε όμως και να πείσει τον δεύτερο ότι θέλει και μπορεί να προστατέψει την ιδιοκτησία του, απέτυχε να του εμφυσήσει τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, απέτυχε να τον κάνει πολίτη που αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του και δεν προσπαθεί να τις «θάψει» στα λατομεία.
Και οι υπόλοιπες πλευρές; Η ανώνυμη μερίδα της κοινωνίας;
Χωρισμένη στα δύο!!! Ή με τους μεν ή με τους δε, διοργανώνουν πορείες και αντιπορείες. Τυφλωμένοι, αδυνατούν να δουν ξεκάθαρα ότι:
1.Η κλοπή είναι αδίκημα και τιμωρείται από τον νόμο, το κράτος οφείλει να προστατεύει την ιδιοκτησία εφόσον την επιτρέπει, η αστυνομία είναι ο ΜΟΝΟΣ ένοπλος βραχίονας τάξης στις αστικές κοινωνίες.
2.Οι άνθρωποι-ΡΟΜΑ-αθίγγανοι-τσιγγάνοι έχουν δικαιώματα, τα οποία διεκδικούν και καλά κάνουν, αλλά και υποχρεώσεις τόσο απέναντι στο κράτος όσο και απέναντι στους συμπολίτες τους. Με κορυφαία υποχρέωση να τηρούν παντού και πάντα τον Νόμο, την προστασία του οποίου ζητούν όταν πολλάκις αδικούνται.
3.Η ανθρωποκτονία είναι έγκλημα. Και υπό προϋποθέσεις ΕΙΔΕΧΘΕΣ. Ουδείς έχει το δικαίωμα να πυροβολεί εναντίον ανθρώπων, με ελάχιστες εξαιρέσεις τις οποίες πάλι ο Νόμος ορίζει σαφώς.
4.Η ανάληψη της ευθύνης των πράξεων μας αποτελεί κορυφαία κοινωνική συμπεριφορά. Η «σκύλευση» ενός νεκρού, προκειμένου να την «σκαπουλάρουμε», δείχνει ότι ο σκοπός μας ήταν εξ αρχής εγκληματικός και με δόλο.
Τέσσερις απλές και ξεκάθαρες αρχές, που η κοινωνία μας αδυνατεί να δει.
Γιατί δυστυχώς τα όρια της έχουν πέσει κάτω από αυτή τη λεπτή «κόκκινη» γραμμή.
* Ο Γιώργος Μουτούσης είναι πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Αχαϊας.
