Θα βοηθούσατε ποτέ μία μητέρα την οποία μόλις κάποιος λήστεψε στη μέση ενός πεζόδρομου; Θα παρηγορούσατε έναν σερβιτόρο που δέχεται λεκτική παρενόχληση από τον εργοδότη του; Σίγουρα, την προηγούμενη δεκαετία, οι περισσότεροι θα απαντούσαν θετικά λόγω της έμφυτης ικανότητάς μας να συμπάσχουμε με τον συνάνθρωπο, αλλά και εξαιτίας της τότε διαφορετικής, πιο ουμανιστικής ελληνικής κοινωνίας. Αν όμως κάναμε αυτή την ερώτηση σε έναν νέο του 2019, θα ήταν ίδια η απάντηση; Τα τελευταία έτη το φαινόμενο της αδιαφορίας του πλησίον παρατηρείται έντονα στις μεγαλουπόλεις της χώρα μας, όμως κανείς δεν αναρωτιέται για τις αιτίες. Μήπως οι νέοι του λαού της εξωστρέφειας και της καλοκαρδίας, αρχίζουν να αποξενώνονται και να εθίζονται σε μια ζωή εικονική, αυτή του τεχνολογικού θριάμβου, που στοχεύει στη σιωπή και στο φόβο; Μήπως ξεκινήσαμε να θυσιάζουμε την ανθρωπιά και τους ηθικούς μας κώδικες στο βωμό των κωδικών της κοινωνικής δικτύωσης; Αυτής που όχι μόνο δεν «δικτυώνει» τους ανθρώπους, αλλά τις περισσότερες φορές τους αποπροσανατολίζει από τη φυσική τους τάση για ενσυναίσθηση; Η θεωρούμε ότι πάλι η επιστήμη θα προτείνει λύσεις για τον τρόμο και την απάθεια που η ίδια προκαλεί; Οταν χρειάζεται να αντιτωπίσουμε έναν επικείμενο κίνδυνο, αισθανόμαστε φόβο και έτσι, οι καρδιακοί μας παλμοί αυξάνονται. Αυτό δεν συμβαίνει για να πανικοβληθούμε, ούτε για να αποφύγουμε την ανάμιξή μας σε θέματα που νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν. Αντίθετα, αισθανόμαστε καθαρότερα τους χτύπους μας, ακριβώς για να θυμόμαστε πάντα ότι εκτός από λογική, έχουμε και δίκαιη καρδιά την οποία οφείλουμε να ακολουθούμε ως ευσυνείδητοι Ελληνες πολίτες.
·Ο Γιώργος-Μάριος Πυρομάλλης είναι μαθητής της Γ’ Τάξης στο Λύκειο Ανδραβίδας.
