Καλή ώρα τα λέγαμε και χθες. Εάν δεν έλθουν δουλειές, μην περιμένουμε να δούμε προκοπή.
Η ακόλουθη εξέλιξη δεν μάς αφορά άμεσα ως τοπική κοινωνία, αλλά σε τελική ανάλυση μάς ακουμπά, καθώς όλες και όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο κήρυξε ως αρχαιολογικό χώρο μεγάλη έκταση του Πειραιά, βάζοντας (προς το παρόν) φρένο σε επενδυτικά σχέδια, ύψους 600 εκατομμυρίων, της κινεζικής εταιρείας Cosco, που διαχειρίζεται το λιμάνι του.
Αυτό το σκηνικό θυμίζει το αντίστοιχο του Ελληνικού, όπου επίσης έχει μπλοκαριστεί για τον ίδιο λόγο ένα τεράστιο επενδυτικό πρότζεκτ και θα ήταν για γέλια, εάν δεν ήταν πολύ σοβαρή.
Πώς είναι δυνατόν να ανακαλύπτουμε όψιμα ότι η περιοχή που λειτουργούσε επί δεκαετίες το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και αυτή που βρίσκεται το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, εμπίπτουν στην κατηγορία των αρχαιοτήτων;
Πολλές και πολλοί από εμάς, που έχουμε περάσει τα σαράντα, ταξιδέψαμε αεροπορικώς από το Ελληνικό και πολύ περισσότεροι έχουμε ταξιδέψει από τον Πειραιά με προορισμό κάποιο λιμάνι του Αιγαίου.
Δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι το κάναμε, πατώντας σε αρχαιολογικούς χώρους. Ολως τυχαίως (;) το πληροφορηθήκαμε, όταν στα όρια τους εκδηλώθηκε επενδυτικό ενδιαφέρον.
Θα έλεγε κανείς ότι το ΚΑΣ αναδεικνύεται στον καλύτερο σύμμαχο της κυβέρνησης, σε ένα ιδανικό πρόσχημα για να σταματά επενδύσεις, που δεν είναι και ό,τι καλύτερο για ένα αριστερόστροφο ακροατήριο, που εξακολουθεί να υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά μια διασταλτική έννοια, η Ελλάδα είναι μια απέραντη αρχαιολογική έκταση. Οπου κι αν σκάψεις, είναι πολύ πιθανό να βρεις αρχαία. Σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει να αναστέλλουμε κάθε δραστηριότητα κατασκευαστικής ή οικονομικής φύσεως όταν σκοντάφτουμε πάνω τους; Προφανώς, όχι.
Η ιστορική εμπειρία, σε συνδυασμό με την εξέλιξη της εποχής, δείχνει ότι λύσεις υπάρχουν, ακόμη και σε εκείνες τις περιπτώσεις που επιβάλλεται η διαφύλαξη και η ανάδειξη σημαντικών ευρημάτων.
Οταν η Αίγυπτος αποφάσισε την κατασκευή του φράγματος Ασουάν, διαπιστώθηκε ότι στην υπό σχηματισμό Λίμνη Νάσερ θα βυθίζονταν πολλά αρχαιολογικά κτίρια.
Τότε η UNESCO αποφάσισε να διασώσει όσα περισσότερα μπορούσε. Για να το πετύχει, τα αποσυναρμολόγησε και τα ανακατασκεύασε, τοποθετώντας τα σε ψηλότερο μέρος, ενώ, μεταξύ των μνημείων που τη γλίτωσαν, συμπεριλαμβάνεται και το διάσημο Αμπού Σιμπέλ.
Επιστροφή στα μέρη μας. Διασχίζοντας την οδό Αγίας Σοφίας, στο δεξί σου χέρι, στη συμβολή της μ’ αυτήν της Ζακύνθου, υπάρχει ένας ακάλυπτος χώρος, όπου βλέπεις εδώ και πολύ καιρό αρχαία ερείπια σκεπασμένα με πλαστικό.
Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή θα μεταφερθούν κάπου (στο Μουσείο ή αλλού) και τη θέση τους θα πάρει μια κτιριακή κατασκευή.
Κάτι που συνέβη και τη δεκαετία του 1980, όταν στην ίδια περίπου περιοχή, στην οδό Νόρμαν, ανακαλύφθηκαν αρχαίοι τάφοι. Πιτσιρικάδες τότε, πηγαίνοντας στο 6ο Γυμνάσιο, βλέπαμε τους εκτεθειμένους σε κοινή θέα σκελετούς. Μπροστά από τη συγκεκριμένη ανάμνηση μας, σήμερα ορθώνεται εκεί μια πολυκατοικία.
