Ελένη=αυτή που έχει λαμπρότητα, φωτεινότητα, ωραιότητα.
Στη μνήμη «κάθε Ελένης», που κακοποιείται, βασανίζεται, δολοφονείται…
«Ελένη δύσμοιρη, εσύ… » καταγράφει αιώνες πριν ο Ευριπίδης, θέλοντας να καθάρει το όνομα της ηρωίδας από το ιστορικό βάρος που δεν της αναλογεί. Η ωραία Ελένη της ελληνικής μυθολογίας, ο αποδιοπομπαίος τράγος της τρωικής εκστρατείας, η «πάγκαλος» του Ομήρου.
Η φωτεινότητα του ονόματος συμπορεύεται με μια σκοτεινή μοίρα που ταυτίζεται συχνά με συγκυρίες και αγώνες του Εθνους. Συχνά, αποτιμώντας κάποιες επιλογές, κραυγάζουμε μαζί με τον ποιητή «…για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη… ».
«Και συ Ελένη και κάθε Ελένη… η ζωή σου να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη… είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει… ». Και η Ελένη συνεχίζει να πορεύεται, αγωνιζόμενη να υπάρξει κόντρα στα προαποφασισμένα.
«Αχ, Ελένη… » μονολογεί η ηρωίδα στις κινηματογραφικές Νύφες. «Τι σου ‘κανε ο άνθρωπος αυτός, Ελένη μου;». Η Ελένη μαζεμένη στην άκρη μιας βάρκας, με μάτια κενά, σκιά του εαυτού της.
Λίγους μήνες πριν, στην Ελλάδα, πρόσωπο τραγικό – πάλι – μιαν Ελένη. Νέα, αδύναμη, εύπιστη. Ταλαιπωρημένη, ακόμα και έναν χρόνο πριν οριστικά αποχαιρετήσει τα εγκόσμια ∙ φιμωμένη από την ανδροκρατούμενη κοινωνία, το σύστημα προφύλαξης «προνομιούχων» γόηδων και γόνων πλουσίων οικογενειών.
Δάκρυα πολλά, στενοχώρια πανελλήνια. Θρήνος αβάσταχτος για τους οικείους και θλίψη. Χειροδικίες στη φυλακή εναντίον των δραστών. Κάποια μέσα ενημέρωσης την βεβήλωσαν και μετά θάνατον, κατασπαράσσοντάς τη με ατιμωτικές αναφορές.
Και τώρα, λίγους μήνες μετά, τι; Ποιός θυμάται, ποιός πονά;
Σε ένα αδηφάγο παρόν η μνήμη καταδικάζεται στην ανυπαρξία. Διευκολύνει ο καθημερινός κλοιός του ανούσιου και πολλαπλά προβεβλημένου. Κάποτε τραγουδούσαμε: «…έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου∙ του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου… ». Τώρα τα κρυφά κύτταρα – αλίμονο – έχουν μεταλλαχθεί. Χρειάζονται video, σούσι και vape (υποκατάστατο ηλεκτρονικό τσιγάρο για τους αδαείς)!
Και μένουν ξανά κάποια κοριτσάκια έρμαια της ανασφάλειάς τους, αλλά και των ορέξεων ανόητων και υπερφίαλων που αποδεικνύουν τον ανδρισμό τους με τη σωματική και σεξιστική βία. Ερμαια μιας ψευδαίσθησης αγάπης που τους τάζουν∙ έρμαια της εικόνας της μοιραίας γυναίκας, με την οποία βομβαρδίζονται καθημερινά από «site ενημέρωσης». Θύματα του ίδιου τους του μύθου.
«Και συ Ελένη και κάθε Ελένη» νανουρίσου στον επιθανάτιο αιώνιο ύπνο. Και εμείς εορτάζουμε με τυμπανοκρουσίες την 8η Μαρτίου ως «ημέρα της γυναίκας» και καλύπτουμε το 40% των εκάστοτε ψηφοδελτίων με γυναικείες συμμετοχές.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα για «κάθε Ελένη» απανταχού της γης και ας είναι βαρύ για καθέναν μας που εθελοτυφλεί και υποκρίνεται.
* Η Μίνα Πετροπούλου ειναι φιλόλογος και διδάκτωρ Κοινωνιολογίας.
