ΠΟΙΟΝ άλλον τρόπο έχουμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και τις διεκδικήσεις μας; Ρωτάνε με παράπονο οι συνδικαλιστές του «Αγίου Ανδρέα» που βρέθηκαν στο στόχαστρο επικρίσεων. Αιτία ήταν η έναρξη στάσεων εργασίας, οι οποίες θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αναβολή των προγραμματισμένων επεμβάσεων και την ταλαιπωρία ήδη ταλαιπωρημένων ασθενών, που περίμεναν εβδομάδες και μήνες μέχρι να έρθει η σειρά τους στο χειρουργείο.
ΠΟΙΟΝ άλλον τρόπο έχουμε; Δεν υπάρχουν βουλευτές, θεσμικά όργανα, συνδικαλιστικές και πολιτικές διαδικασίες, οργανωμένος διάλογος και πειστικός λόγος. Πανό, διαμαρτυρία και αποχή. Με τον πολίτη να υφίσταται τη συνέπεια. Τα κεντρικά κυβερνητικά στελέχη δεν πρόκειται να ιδρώσουν και πολύ. Ο κόσμος απλά καταπίνει την απελπισία του και πασχίζει να κάνει τη δουλειά του.
ΠΟΙΟΝ άλλον τρόπο έχουμε; Αυτός ήταν άλλωστε πάντα ο τρόπος. Δεκαετίες τώρα θυμόμαστε τον συνδικαλιστικό κόσμο του δημοσίου και των νοσοκομείων ιδιαίτερα να χαλάνε κόσμο καταστροφολογώντας με ασήμαντες, μικρομεσαίες και σημαντικές αφορμές. Ο,τι κι αν συνέβαινε, ο,τι και αν δεν συνέβαινε, πανό, θόρυβος και αποχή.
ΜΕΧΡΙ που φτάσαμε σε μια μετάλλαξη:Κατέληξε ο θόρυβος να είναι το κυρίως ζητούμενο, σε βαθμό που ακυρώθηκαν οι ίδιες οι διεκδικήσεις, βάσιμες κι αβάσιμες. Κάτι που συμβαίνει και τώρα: Με δεδομένο ότι το σωματείο βλέπει ολέθρους στα πάντα και ζητά παραιτήσεις για τα πάντα, ποιος θα στενοχωρηθεί για το νέο κύμα σαματά, που αφορά όμως πραγματικό πρόβλημα: Το νοσοκομείο, σκανδαλωδώς, βρίσκεται διοικητικά στον αέρα, επειδή η κυβέρνηση θέλει να εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες, συντηρώντας αξιώματα σε καταργημένες υγειονομικές μονάδες.
ΠΟΙΟΝ άλλον τρόπο έχουμε; Αυτόν που είχαμε πάντα. Δεν αποδίδει αποτέλεσμα, αλλά δεν έχει πάντα το αποτέλεσμα την κυρίως σημασία.
