Το να αγαπάς αυτό που κάνεις είναι αναμφίβολα το καλύτερο εισιτήριο για την επιτυχία. Δεν Θα ξεχάσω στις τελευταίες τάξεις του σχολείου τα λόγια του πατέρα μου: «Να βρεις αυτό που αγαπάς, γιατί με αυτή την εργασία θα περνάς τη μισή σου μέρα. Να βρεις τι σου αρέσει, με αυτή την επιλογή θα πορευτείς στη ζωή σου».
Αυτή την παρότρυνση δίνω κι εγώ τώρα που μεγάλωσα στα νέα παιδιά όταν έρθει η συζήτηση στο θέμα της εργασίας, να βρουν αυτό που αγαπάνε για να έχουν μια όμορφη κι ισορροπημένη ζωή.
Κι όμως, τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να εκνευρίζεται με αυτήν την «πιπίλα» της αγάπης. Ενώ θα έπρεπε κανονικά να χαίρομαι που ένα μεγάλο ποσοστό από τη νέα γενιά ασπάζεται αυτή τη θέση, κάτι που θα μπορούσε να εξελίξει σε βάθος χρόνου την κοινωνία μας και να την κάνει πιο υγιή και δημιουργική, παρόλα αυτά νοιώθω όλο και πιο επιφυλακτικός όταν το ακούω. Με απωθεί σχεδόν, η υπερβολική χρήση του όρου αγάπη, που φτάνει πια να «καίγεται», να χάνει την βαθύτερη ουσία του.
Τα συμπτώματα τα βλέπεις παντού και φυσικά στον καθρέφτη της κοινωνίας μας την τηλεόραση. Την ανοίγω και πέφτω πάνω στον γνωστό διαγωνισμό μαγειρικής. Νέοι μάγειρες δοκιμάζονται στον απαιτητικό χώρο της κουζίνας, κυνηγούν το έπαθλο και την καταξίωση. Ολοι μπήκαν για να ζήσουν το όνειρο τους, δηλώνοντας συγκινημένοι πόσο πολύ αγαπάν τη μαγειρική. Πριν αρχίσει η δοκιμασία ένας κριτής λέει: «Θα νικήσει αυτός που το αγαπά και το θέλει περισσότερο». Στις γνωστές δηλώσεις των παικτών πριν τη δοκιμασία βλέπεις μόνο τρελή έπαρση και εγωισμό, λες δεν μπορεί θα το κατέχουν το άθλημα για να μιλάνε έτσι, κι έρχεται η ώρα να μαγειρέψουν και δεν ξέρουν πραγματικά την τύφλα τους, δεν ξέρουν τα σκεύη, δεν έχουν δουλέψει βασικά υλικά, δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ούτε τα ψάρια, αλλά η έπαρση και η αγάπη εκεί, ακλόνητες αξίες ασχετοσύνης.
Αλλάζω ενοχλημένος κανάλι και ένας νεαρός με μια κιθάρα λέει: «Αγαπάω πολύ τη μουσική και γι’ αυτό μελετάω με την κιθάρα μου καθημερινά τουλάχιστον πέντε ώρες».
Κι αυτή είναι η διαφορά της «αγάπης» που με ενοχλεί και της Αγάπης που πιστεύω. Στη μια περίπτωση η «αγάπη» γίνεται το άλλοθι της άγνοιας, της τεμπελιάς, της ήσσονος προσπάθειας και στην άλλη περίπτωση η Αγάπη οδηγεί στη σκληρή καθημερινή προσπάθεια, στην επιμονή, την υπομονή και την στοχοπροσήλωση.
Οχι, χωρίς γνώση, το πόσο αγαπάς και θέλεις κάτι από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει να αντιληφθούμε και να το περάσουμε στις νέες γενιές πως η αγάπη πρέπει να υπάρχει, αλλά δεν είναι πανάκεια, το μαγικό φίλτρο που αντικαθιστά τον κόπο της γνώσης, αλλά το εφαλτήριο που θα μας δώσει δύναμη να αντέξουμε την επίπονη προσπάθεια κυνηγώντας το όνειρο για μια γεμάτη, ουσιαστική, επαγγελματική και προσωπική ζωή. Ολα τα υπόλοιπα είναι ψευτοσυναισθηματισμοί που δεν ωφελούν και δεν αφορούν κανέναν. Στο άγριο παιχνίδι της επαγγελματικής ζωής μόνο η σκληρή δουλειά και η γνώση μετράει, σκέτο το «αγάπη μόνο» μας τέλειωσε.
του Μίλτου Νίκα
