ΜΠΟΡΟΥΜΕ να βελτιώσουμε και να υπεραπιστούμε την αισθητική, την καθαριότητα, την κατάσταση των κοινόχρηστων χώρων της πόλης και τη γενική της εικόνα; Το ερώτημα, που έχει πολλαπλή σημασία, απηύθυνε η «Π» στους υποψηφίους δημάρχους Πατρέων. Δεν θα λέγαμε ότι οι απαντήσεις τους απείχαν παρασάγγας.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ότι στην πόλη υπάρχουν κανονισμοί και νόμοι που δεν τηρούνται, αλλά και που η καταστρατήγησή τους δεν συνεπάγεται κάποιες κυρώσεις. Η αντίληψη ότι οι παραβάσεις αυτές αποτελούν ένα είδος αντίστασης και ότι οι πειθαρχικές κυρώσεις και τα πρόστιμα συνιστούν αυταρχισμό, έχει ριζώσει στην ελληνική κοινωνία. Ιδίως στην Πάτρα, όπου ο ετσιθελισμός εξελίχθηκε σε σπορ. Είμαστε πραγματικά διατεθειμένοι να το αλλάξουμε αυτό, ακόμα και αν θα στενοχωρηθεί κάποιος κόσμος; Για τη σημερινή δημοτική αρχή αμφιβάλλουμε. Οι άλλες παρατάξεις εμφανίζονται πιο αυστηρές, και ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουν να είναι πιο αυστηρές και στη συνέχεια.
ΑΛΛΑ δεν είναι μόνο ζήτημα αυστηρότητας. Είναι πρωτίστως ζήτημα υπερηφάνειας του πολίτη για την ιδιότητά του ως δημότη και τη θέρμη της βιωματικής του σχέσης με τον χώρο. Πριν αγαπήσουμε την πόλη μας, είναι αναγκαίο να μας έχει αγαπήσει εκείνη. Δεν θα λέγαμε ότι ισχύει στα μέρη μας αυτή η σχέση, με διαχρονικές ευθύνες πολιτικών αρχών και μηχανισμών. Που στο όνομα της προοδευτικής κατεύθυνσης, επέτρεψαν να αιχμαλωτιστούμε σε έναν προσβλητικό επαρχιωτισμό.
ΠΡΕΠΕΙ να εργαστούμε σαν κοινότητα πάνω στη σχέση πολίτη και χώρου. Αυτό αποτελεί πρόταση- πρόσκληση για μια άλλη πολιτική. Την έχουμε ανάγκη, εξίσου με τις βαριές υποδομές, αν όχι και περισσότερο.
ΑΛΛΑ μια τέτοια πολιτική απαιτεί μια άλλη αντίληψη. Και σίγουρα όχι την αντίληψη που επικρατεί στη δημοτική αρχή της Πάτρας.
