Η σύγκρουση ήταν σφοδρή κι έγινε μπροστά στα μάτια μας. Μέρα μεσημέρι και υπό συνεχή βροχή, ένα δίκυκλο συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με αυτοκίνητο μικρού κυβισμού, στη συμβολή των οδών Ελληνος Στρατιώτου και Σαρανταπόρου.
Τρομάξαμε, βλέποντας τη γυναίκα που οδηγούσε το δίκυκλο να πέφτει, μετά από το τρακάρισμα πάνω σε ένα σταθμευμένο όχημα.
Τρέξαμε στο σημείο και φοβηθήκαμε για τα χειρότερα, όταν την αντικρίσαμε αιμόφυρτη. Η νεαρή οδηγός του ΙΧ που ενεπλάκη στο τροχαίο έσπευσε κι αυτή στο πλευρό της.
Σαν σμάρι μελισσών συγκεντρωθήκαμε γρήγορα στον τόπο του ατυχήματος πάνω από δέκα άτομα. Ενστικτωδώς το χέρι των περισσότερων πήγε στα κινητό. Το να καλέσεις εκείνη την ώρα το 166 ήταν μια κίνηση αυτονόητη, που επέφερε κι έναν στιγμιαίο εκνευρισμό γιατί το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ ήταν απασχολημένο.
Παράλληλα, άλλοι προσπαθούσαν να συνεφέρουν την τραυματισμένη γυναίκα, προσφέροντας της τις πρώτες βοήθειες που μπορούσαν να δώσουν. Λίγο νερό κι ένας πρόχειρος καθαρισμός του προσώπου της για να φύγουν τα πολλά αίματα με αποστειρωμένες γάζες, που βρέθηκαν σχεδόν από το πουθενά, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει.
Τα λεπτά κυλούσαν και η αγωνία κορυφωνόταν, καθώς το ασθενοφόρο δεν είχε φανεί. Το θετικό ήταν ότι είχε τις αισθήσεις της και επικοινωνούσε με τους γύρω της.
Στο μεταξύ, οι μουρμούρες έδιναν κι έπαιρναν: «Ακόμη δεν έχει έρθει το ασθενοφόρο, πάρτε πάλι τηλέφωνο». Να παίρναμε ξανά το κέντρο; Τηλεφωνήσαμε σε έναν γνωστό μας στο ΕΚΑΒ και του εξηγήσαμε τι είχε συμβεί, ζητώντας την επέμβαση του το συντομότερο δυνατό. Τα καλά του επαγγέλματος…
«Εχουν ειδοποιηθεί, έρχονται», ήταν το ενθαρρυντικό μήνυμα που μας έστειλε. Πράγματι, λίγο μετά, ακούσαμε τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι τραυματιοφορείς με τη διακομιδή της στο νοσοκομείο.
Οταν όλα τελείωσαν, με ηρεμία συνειδητοποιήσαμε ότι το ασθενοφόρο δεν άργησε. Ηλθε σε χρονικό διάστημα μικρότερο του ενός τετάρτου, αλλά σε τέτοιες περιστάσεις τα λεπτά που περνούν φαντάζουν στο μυαλό σου ώρες ολόκληρες. Είναι το άγχος που σε κυριεύει για την υγεία ενός συνανθρώπου σου που δεν τον ξέρεις, αλλά σε μια άτυχη στιγμή του βρέθηκε στον δρόμο σου. Κι εσύ προσπαθείς να κάνεις ό,τι μπορείς για να τον βοηθήσεις, όπως έκαναν κάποτε άλλοι για σένα όταν είχες περιέλθει σε μια ανάλογη κατάσταση.
Ως λαός έχουμε ουκ ολίγα κουσούρια, αλλά η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση στον διπλανό μας που χρειάζεται βοήθεια συγκαταλέγεται στις αδιαμφισβήτητες αρετές μας. Το σωστό να λέγεται….
