«Ιδιωτικά βίτσια« και «δημόσιες αρετές»

Η επιχειρηματολογία της παράταξης που στηρίζει η Νέα Δημοκρατία στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας βασίζεται σε τρία σημεία:

Α) Η δική τους παράταξη θα «τρίξει τα δόντια» στην παρούσα Κυβέρνηση από την οποία δεν έχουν εξαρτήσεις (έτσι ονομάζουν την απαραίτητη εναρμόνιση με τον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους), ώστε να προχωρήσουν έργα που δήθεν λιμνάζουν. Πέραν του γεγονότος ότι τα έργα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους είχαν καταστεί «γεφύρια της Αρτας» από τις Κυβερνήσεις της ΝΔ (εθνική οδός Πατρών-Πύργου, μικρή Περιμετρική) και έχουν ήδη ολοκληρωθεί ή έχουν δρομολογηθεί προς ολοκλήρωση, στην ερώτηση γιατί οι ίδιοι δεν θα σταθούν το ίδιο «φρόνιμοι» σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη απαντάνε ότι σε αυτή την περίπτωση τα έργα θα προχωρήσουν άνωθεν χωρίς καθυστερήσεις. Τούτο εκτός από ιστορικά ανακόλουθο δημιουργεί την εύλογη απορία: Τότε, ποιος ο αποχρών λόγος να τους ψηφίσουμε στην Περιφέρεια; Πού έγκειται η χρησιμότητά τους σε ένα τέτοιο σενάριο;

Β) «Είμαστε το νέο που θα έρθει να αντικαταστήσει το παλιό». Το επιχείρημα αυτό θα ήταν αληθές εάν ίσχυε ο κανόνας ότι κάθε τι που έρχεται να αντικαταστήσει κάτι άλλο είναι κατ’ ανάγκην καλύτερο. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει το πόσο στέρεη και ασφαλής μπορεί να είναι μια τέτοια παραδοχή.

Γ) Το τρίτο επιχείρημα που ακούμε είναι ότι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σήμερα, μετά από 8 χρόνια δημοσιονομικής ασφυξίας, παρ’ όλα τα δεινά που επέφεραν τα γεωγραφικά οριζόντια μνημονιακά μέτρα θα μπορούσε να είναι κάτι σαν την Περιφέρεια της Λομβαρδίας (που έχει πρωτεύουσα το Μιλάνο). Οι πολίτες, όμως, έχουν πάψει να τρέφονται με φανφάρες και λουστραρισμένα ευχολόγια. Χωρίς γνώση των δομικών προβλημάτων που έχει επιφέρει η κρίση στην χώρα μας δεν μπορεί να υπάρχει αξίωση της Δυτικής Ελλάδος στην πρόοδο.

Οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις που στηρίζονται από τη Νέα Δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς και του μικρού κράτους δεν κομίζουν τίποτα χρήσιμο στις εγγενείς και αναπόφευκτες χωρίς κρατική παρέμβαση ανισότητες, ειδικά σε περιόδους συστημικών κρίσεων. Εχουν να κομίσουν μονάχα στα συμφέροντα που τις χρηματοδοτούν και προσπαθούν να προωθήσουν με αυτόν τον τρόπο τις κερδοσκοπικές τους βλέψεις, συγκροτώντας την κακώς νοούμενη επιχειρηματικότητα. Οπως όμως ήταν και ο τίτλος της ταινίας (1975) του σπουδαίου Μίκλος Γιάντσο, τα επικίνδυνα αρχίζουν όταν τα «ιδιωτικά βίτσια» γίνονται «δημόσιες αρετές».