Από το κίνημα του 1831 και την ανταρσία κατά του Ιωάννη Καποδίστρια (πυρπόληση ναυστάθμου Πόρου), μέχρι εκείνο το μοιραίο ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967, είχαν μεσολαβήσει καμιά ντουζίνα πραξικοπήματα (ίσως και κάτι περισσότερο…).
Άλλα για να διώξουν Βασιλείς, άλλα για να τους επαναφέρουν, άλλα για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες πολιτικών ή στρατιωτικών (με ολέθριες πάντοτε συνέπειες…) και άλλα για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ατζέντες, καμιά φορά προερχόμενες και εκτός συνόρων.
Και ενώ όλοι, εκεί στα τέλη των ΄60ς, περίμεναν το… μοιραίο (ποιος ξεχνάει, άλλωστε, την περίφημη φράση για τον «Λοχία» που υποτίθεται πως θα έσωζε την χώρα…), εντούτοις άπαντες πιάστηκαν στον ύπνο. Στην κυριολεξία! Από τον τότε Ανώτατο Αρχοντα (που το προηγούμενο βράδυ παρακολουθούσε αμέριμνος το φιλμ «Χαμένη Ταξιαρχία» με τους Αντονι Κουίν και Αλέν Ντελόν), μέχρι τους Στρατηγούς του Επιτελείου και φυσικά τον πολιτικό κόσμο της χώρα μας, τον βασικό ίσως υπεύθυνο – και όχι μόνον συνταγματικά… – για την γενικότερη κατολίσθηση της σκοτεινής περιόδου 1965-1967.
Πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί, εσωκομματικοί ανταγωνισμοί (στην τότε Ενωση Κέντρου), «αερόλιθοι εξ Αμερικής», οι οποίοι «μετέφεραν στην Ελλάδα τις μεθόδους της Μάντισον Αβενιου» (σύμφωνα με τους χαρακτηρισμούς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Γεωργίου Μαύρου) και ένας άπειρος Βασιλιάς, μόλις 27 ετών, περιτρυγισμένος από κακούς συμβούλους, όλοι τους έδωσαν το δικαίωμα σε ένα τσούρμο επίορκων αξιωματικών-συνομωτών να πάρουν την εξουσία, θέτοντας τη Δημοκρατία στο απόσπασμα και την χώρα στον γύψο για μια ολόκληρη επταετία.
Και όλα αυτά, μάλιστα, την ίδια ημέρα που η παράδοση ήθελε τους Ρέμο και Ρωμύλο, τους γιούς της Λύκαινας, να ιδρύουν (το 753π.Χ.) την Ρώμη. Την ίδια ημέρα που το 1941 τα Βουλγαρικά στρατεύματα καταλάμβαναν την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, έπειτα από έγκριση-κάλεσμα των Ναζιστών εισβολέων…
Και κάπως έτσι το κίνημα της τριανδρίας Παπαδόπουλου-Παττακού-Μακαρέζου πέτυχε όλους τους αντικειμενικούς του στόχους. Και το κωμικοτραγικό της όλης ιστορίας ήταν ότι όλοι εκείνοι που απειλούσαν ότι σε περίπτωση στρατιωτικού πραξικοπήματος θα έπαιρναν τα όρη και τα βουνά ή ότι θα κατέβαζαν στις πλατείες Συντάγματος και Αριστοτέλους 500.000 ανθρώπους για να ορκίσουν την «κυβέρνηση του λαού», το μόνο που έκαναν ήταν να κρυφτούν στις ταράτσες των σπιτιών τους…
Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες διακόπηκαν (στο πλαίσιο του σχεδίου «Προμηθέας»), οι νομιμόφρονες αξιωματικοί βρέθηκαν παγιδευμένοι και αμήχανοι στα ίδια τους τα γραφεία (αργότερα συνελήφθησαν), το τότε Βασιλικό Ναυτικό δεν είχε καμία απολύτως δυνατότητα χερσαίας επέμβασης στην πρωτεύουσα (οι προτάσεις των αξιωματικών είχαν περισσότερο μια ρομαντική αίσθηση καθήκοντος προς τον Βασιλιά και δεν στηρίζονταν σε κανέναν απολύτως επιχειρησιακό σχεδιασμό), ενώ τα Ανάκτορα περικυκλώθηκαν από τανκς με τις κάνες στραμμένες προς την Βασιλική κατοικία…
Υπό τον κίνδυνο ενός εμφυλίου, τα πράγματα πήραν την πορεία που πήραν, με την επιλογή της «παθητικής αντίστασης» έπειτα από την συμβουλή του υπουργού Εθνικής Αμυνας, Παναγή Παπαληγούρα («κερδίστε χρόνο Μεγαλειότατε, μάθετε ποιοι αξιωματικοί είναι πιστοί στον όρκο τους και ανατρέψτε το νέο καθεστώς με αυτούς σε λίγο καιρό…») να οδηγεί σε πλαστογραφημένα διατάγματα των Απριλιανών και στην ορκομωσία του Εισαγγελέα, Κωνσταντίνου Κόλλια…
ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
