Εκείνη την εποχή στην περιοχή της πλατείας Πυροσβεστείου (όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε) δέσποζε ένα ύψωμα. Έστεκε σαν ένας πελώριος βράχος, επιβλητικός, αγέρωχος.
Ενα πεντάχρονο αγόρι που τον έβλεπε καθημερινά δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι στη θέση του μελλοντικά θα κατασκευάζονταν πολυκατοικίες, εξίσου επιβλητικές.
Όμως, στη μνήμη του χαράχτηκε η εικόνα μιας πινακίδας με το έμβλημα της δικτατορίας, έναν στρατιώτη με το περιβόητο πουλί, που είχε τοποθετηθεί εκεί.
Αργότερα, όταν το αγόρι μεγάλωσε, δεν την έβλεπε πια. Άρχισε, ωστόσο, να διαμορφώνει εικόνα γι’ αυτά που έζησε και δεν έζησε. Οι διηγήσεις των μεγαλύτερων στον περίγυρο του είχαν στο επίκεντρο τους τον πατέρα του, ο οποίος ως απότακτος στρατιωτικός καταδικάστηκε σε φυλάκιση από στρατοδικείο στην Τρίπολη για αντιδικτατορική δράση, όταν η μητέρα του επρόκειτο να τον φέρει στη ζωή.
Κι έπειτα, ήταν ο φίλος του πατέρα του, ονόματι Κώης, που έπεφτε συχνά μπροστά του. Είχε βαφτίσει για συμβολικούς λόγους Ελευθερία την κόρη του, καθώς ήταν κι αυτός σφοδρός πολέμιος της χούντας.
Στο μυαλό ενός μεσήλικα άνδρα αυτά είναι προσωπικά βιώματα που φαντάζουν σήμερα σαν ξεθωριασμένες αναμνήσεις, αλλά τού έχουν αφήσει αποτυπώματα που εξακολουθούν να είναι, έστω και αμυδρά, εμφανή. Οπως το αχνό σημάδι μιας παλιάς πληγής.
Χθες συμπληρώθηκαν 52 χρόνια από την ημέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Πέρα από τις σχετικές εκδηλώσεις του Δήμου Πατρέων, η συγκεκριμένη επέτειος πέρασε ως επί το πλείστον απαρατήρητη. Κάποιες ανακοινώσεις, μερικά μηνύματα, κι αυτό ήταν όλο. Βλέπεις, το πέρασμα του χρόνου έχει μια καταλυτική δύναμη, που ισοπεδώνει τη μνήμη, εννοείται και τη συλλογική.
Για τις νεότερες γενιές, που δεν έζησαν εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, τα γεγονότα της ίσως να μην σημαίνουν και τίποτα, ενώ είναι αμφίβολο εάν το μεγαλύτερο μέρος τους έχει ακόμη και μια επιδερμική γνώση αυτών.
Την ίδια ώρα, πολλοί νέοι άνθρωποι μιλούν με περισσή ευκολία για φασισμό και χούντα, όταν δεν έχουν ζήσει ούτε το ένα ούτε το άλλο, απολαμβάνοντας μια ελευθερία που από το 1967 έως το 1974 ήταν αδιανόητη.
Στο στρατοδικείο της Τρίπολης δεν πάτησε σχεδόν κανένας για συμπαράσταση. Συγγενείς και φίλοι φοβούνταν να παραβρεθούν, μήπως στιγματιστούν από το δικτατορικό καθεστώς.
Μόνο ένας το τόλμησε και η οικογένεια του καταδικασθέντος εξακολουθεί να τον ευγνωμονεί για τη στήριξη του σε μια πολύ δύσκολη στιγμή.
Σκεπτόμενοι όλα αυτά που ανήκουν σε ένα μαύρο παρελθόν, συνειδητοποιούμε ότι είναι ευτύχημα που πάνω από τέσσερις δεκαετίες τώρα έχουμε μια ομαλή κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία (με όλα τα στραβά της) είναι η σημαντικότερη, ανεκτίμητης αξίας, κατάκτησή μας.
