Της
Ασπασίας Ρηγοπούλου*
Ως μέλος της κοινωνίας, γιατρός και πάνω απ’ όλα μητέρα με γέμισε θλίψη η εικόνα των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» να κινητοποιούνται προκειμένου να βρεθεί κατάλληλος χώρος για τη φιλοξενία των 40 εγκαταλειμμένων παιδιών στο νοσοκομείο.
Πρόβλημα χρόνιο και σε μικρότερη κλίμακα το αντιμετωπίζουμε κι εμείς στην Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού μας Νοσοκομείου. Πέραν του ότι ο ρόλος των νοσοκομείων δεν είναι αυτός της φύλαξης παιδιών, οι συνθήκες δεν είναι οι δέουσες για την παραμονή ενός παιδιού.
Η έλλειψη κατάλληλων δομών για τη φροντίδα των παιδιών δείχνει τη γύμνια μας και την αποτυχία μας ως κοινωνία. Παιδιά εγκαταλείπονται στα νοσοκομεία, παιδιά που με εισαγγελική παραγγελία πρέπει να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον και η χώρα μας δεν διαθέτει κατάλληλες δομές για τη φροντίδα τους.
Το θέμα έχει θέσει πάρα πολλές φορές με παρεμβάσεις της στις εφημερίδες η διευθύντρια του Παιδοψυχιατρικού Κέντρου του Καραμανδανείου Βιολέτα Σιγάλα. Εχει απευθύνει δημόσια έκκληση προς τα αρμόδια υπουργεία και όλες τις αρχές να βρεθεί λύση στέγασης των παιδιών αυτών αλλά δεν έχει υπάρξει καμία ανταπόκριση. Η ίδια έχει επισημάνει ότι υπάρχουν παιδιά που αναγκαστικά επιστρέφουν στο ακατάλληλο και επικίνδυνο γι’ αυτά, οικογενειακό τους περιβάλλον λόγω έλλειψης δομών.
Είναι ανεπίτρεπτο να εγκαταλείπουμε τα παιδιά στην τύχη τους. Πού είναι το κράτος πρόνοια; Πού είναι η κοινωνία των ανθρώπων όταν δεν μπορεί να προστατέψει τα πιο ευαίσθητα μέλη της; Πρέπει να κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι ενός νοσοκομείου για να ενεργοποιήσουν τους κρατικούς φορείς να πράξουν αυτό που οφείλουν έναντι των παιδιών;
Κτίρια και υποδομές υπάρχουν γιατί δεν αξιοποιούνται; Για παράδειγμα, γιατί δεν εκμεταλλεύεται το υπουργείο Υγείας το κτίριο του Νοσημάτων Θώρακος που έχει εγκαταλειφθεί εδώ κι ένα χρόνο για να αναπτύξει μία άρτια δομή για τα παιδιά;
>* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι ιατρός.
