Tα χτυπήματα κάτω από τη μέση στο πολιτικό παιχνίδι, κυρίως ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων, είναι συνηθισμένα. Ομως, ακόμη κι αυτά (πρέπει να) έχουν τα όρια τους, εφόσον δεν είναι αναπόφευκτα. Ο Παύλος Πολάκης τα έχει επανειλημμένως ξεπεράσει. Μόνο που τούτη τη φορά το παράκανε.
Η λογική αντίδραση του Πρωθυπουργού μετά από τις αήθεις επικρίσεις που διατύπωσε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας κατά του υποψηφίου ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στέλιου Κυμπουρόπουλου, θα έπρεπε χωρίς δεύτερη συζήτηση να ήταν η αποπομπή του.
Κίνηση επιβεβλημένη, υπαγορευόμενη από στοιχειώδεις αρχές που εκκινούν και από την αυτονόητη στήριξη μας στα άτομα με αναπηρία.
Δυστυχώς, παρά τις αντιδράσεις που εγείρονται και εντός του κυβερνώντος κόμματος, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αποπέμψει τον Παύλο Πολάκη, για τον οποίο ανέφερε ότι είναι «αψύς σαν Σφακιανός», δικαιολογώντας έτσι τα όσα είπε κατηγορώντας έναν συνάνθρωπο μας με ειδικές ανάγκες. Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Δεν έχουμε να κάνουμε, απλώς, με μια ακόμη προκλητική επίθεση του Σφακιανού, αλλά με μια βαθύτατη εκ μέρους του προσβολή κατά ενός ανθρώπου που αξίζει τον ειλικρινή σεβασμό μας και τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας γι’ αυτά που πέτυχε στη ζωή του, σε μια χώρα που δεν διακρίνεται για τις επιδόσεις της σε ό, τι αφορά τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ.
Είναι βέβαιο ότι η πρόταση δυσπιστίας που θα καταθέσει η Νέα Δημοκρατία κατά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας θα απορριφθεί, εφόσον ο Πρωθυπουργός ανήγγειλε ότι θα τη μετατρέψει σε ψήφο εμπιστοσύνης για την Κυβέρνηση!
Επομένως, δεσμεύει το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ψήφο εμπιστοσύνης για ένα κυβερνητικό στέλεχος που έχει αναλάβει εργολαβικά τη συστηματική σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων του, κατ’ επέκταση θα είναι η επιβράβευση του αν και θα έπρεπε να είχε τεθεί εκτός κυβέρνησης.
Ολα αυτά, πριν από κάποια χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητα.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο Παύλος Πολάκης δεν συνιστά μια μεμονωμένη περίπτωση. Είναι η προσωποποίηση της υποβάθμισης του δημοσίου βίου και του εκχυδαϊσμού του πολιτικού λόγου, που με την αμέριστη συνδρομή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην εποχή μας.
Κακά τα ψέματα, σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής έχουν εισχωρήσει κάμποσοι Πολάκηδες, ενώ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο μιμητισμός είναι αυτός που θα εκθρέψει ακόμη περισσότερους. Ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που ο «Πολακισμός» πλησιάζει το σημείο να αποτελέσει πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς.
Κατά τα άλλα, είναι να αναρωτιέται κανείς πού πήγε εκείνο το ρημάδι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς…
