Συνηθίζουμε να φέρνουμε τα πάντα στα μέτρα μας. Το ίδιο και με την ανάσταση. Της δίνουμε διαφορετικό νόημα από αυτό που έχει, παραλληλίζοντάς την με την ανανέωση, όπως βέβαια το ίδιο κάνουμε και με τον θάνατο: Τον μετατρέπουμε σε μια λήξη φάσης ή περιόδου και του αίρουμε τον τελεσίδικο χαρακτήρα. Αλλά είναι άλλο πράγμα αυτό που γιορτάζουμε σήμερα, είναι η βάση της θρησκευτικής πίστης: Ο Ιησούς νίκησε τον θάνατο πραγματικά, πατώντας τον με τον ίδιο τον θάνατό του.
Θεωρητικά, ο θάνατος μπορεί να ηττηθεί με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο θάνατος. Ο άλλος είναι ο μη θάνατος, να μένει κανείς αθάνατος. Αλλά ένα διαρκές αποτέλεσμα ήττας θανάτου δεν θα ήταν πανηγυρικό, θριαμβευτικό, εκπληκτικό και θαυματουργό, θα μπορούσε ίσως και να ήταν ανιαρό. Δεν πεθαίνει και καμιά φορά, λένε κάποιοι σκληροί ανηψιοί για τους αφόρητους θείους. Οχι, δεν είναι η αθανασία ο τρόπος διά του οποίου η ήττα του θανάτου θα ήταν διδακτική. Χρειαζόταν ένας κανονικός, και μάλιστα οικτρός, οδυνηρός και ηρωικός θάνατος. Και μετά η φοβερή του άρση. Εμείς; Θα θέλαμε να βιώναμε τον θάνατό μας με προοπτική αναστάσεως σε ένα τριήμερο; Α, κουνήσου από τη θέση σου, μεγαλοσαββατιάτικα. Σήμερα μιλάμε για αναστάσεις, όχι για θανάτους.
Μιλάμε για αναστάσεις, λοιπόν, αλλά στην πραγματικότητα εννοούμε επανεκκινήσεις, φρεσκαρίσματα, αναπλάσεις, ανακαινίσεις και αναγεννήσεις, με έμφαση στη φύση, στην αλλαγή του στιλ και του ντεκόρ, στην ψυχολογία και στη διάθεση. Ξέρουμε ότι η άνοιξη είναι μεγάλος απατεών, μια αλλοπρόσαλλη καιρική ακαταστασία, με συννεφιές, νοτιάδες, γύρη και σκόνες, που υποδύεται την ελπιδοφόρα συνθήκη και που συγκαλύπτει το αναπόδραστο του θανάτου μέσα από την ανακύκλωση της βλάστησης στο τοπίο. Η γέννηση του νέου είναι ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο που μας τραβά την προσοχή από τον θάνατο του παλιού.
Η ανανέωση είναι αληθής, με την έννοια της τομής, αλλά είναι και ψευδής: Ακόμα και αν το περιβάλλον γνήσια αναπλάθεται, δεν παύει να γερνά ο παρατηρητής. Είτε το πλοίο θα φεύγει, είτε η ακτή, κάτι από τα δύο θα ισχύει. Αλλά κανένας δεν μπορεί να σου κλέψει και να σου αρνηθεί τη χαρά της στιγμής, την ευφορία του τσουγκρίσματος του αυγού, όπου μια κωμική καταστροφή, την ώρα που ραγίζει το τσόφλι, βιώνεις τον συμβολισμό του θριάμβου της ελπίδας. Το αυγό σημαίνει νέα ζωή. Της βάζουμε πιπέρι και την τρώμε.
