γράφει ο Γεώργιος Μανωλόπουλος
Πριν από αρκετά χρόνια, έτυχε να παρακολουθήσω στη τηλεόραση, τη Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ, η οποία δήλωνε ότι είναι υπερήφανη αν με τις πράξεις της βοήθησε να φύγει το εργοστάσιο της Pirelli από την Ελλάδα.
Έκτοτε, συχνά αναρωτιέμαι τι κέρδισε ο μέσος εργαζόμενος σε εκείνο το εργοστάσιο. Η Κανέλλη και τα λοιπά συνδικαλιστικά κομματόσκυλα, φτιαχτήκανε και βολευτήκανε. Οι εργάτες της Pirelli, και της κάθε Pirelli, Nissan κλπ., που απεργήσανε μέχρι τέλους, τι κερδίσανε που έκλεισε η εταιρεία; Εν έτη 2009, για πρώτη φορά το αμερικανικό δημόσιο, διέσωσε ιδιωτικές εταιρείες. Τις αυτοκινητοβιομηχανίες Chrysler και General Motors, επειδή κινδύνευαν με χρεωκοπία που θα σήμαινε απώλεια ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας και μαζική οικονομική καταστροφή για τις ΗΠΑ. Στη προσπάθεια διάσωσης βοήθησαν και τα συνδικάτα με βαθύτατες περικοπές στα κεκτημένα δικαιώματά τους χάριν όμως της προσπάθειας να διασωθούν οι εταιρείες και κατά συνέπεια οι δουλειές τους. Ουδεμία σχέση με τον εν Ελλάδι κακώς νοούμενο συνδικαλισμό. Ερχόμαστε στην Ελλάδα του σήμερα. Στις Σκουριές Χαλκιδικής προσπαθεί να λειτουργήσει μια ιδιωτική επένδυση που θα παράγει κάτι άλλο εκτός από φραπέ και… ήλιο.
Συναντάμε εδώ το πρωτόγνωρο φαινόμενο οι εργαζόμενοι να συντάσσονται με την εργοδοσία για να προστατέψουν τις δουλειές τους από μία Αριστερή κυβέρνηση και το παρακράτος της, που έφτασε στο σημείο να στείλει κουκουλοφόρους στη Χαλκιδική (προφανώς πληρώνοντάς τους και εκτός έδρας) για να δημιουργήσουν επεισόδια. Τι απέγινε το σύνθημα της Αριστεράς, «δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη»; Οι «οικολόγοι» αυτοί ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν π.χ. για τα λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ στη Πτολεμαΐδα. Γιατί; Έχει δει κανείς φωτογραφίες από τη ζημιά στο περιβάλλον από τη κρατική ΔΕΗ; Η διαφορά με το χρυσορυχείο στις Σκουριές είναι ότι ακόμα και την εποχή των μνημονίων η κρατική ΔΕΗ προσλαμβάνει 2000 αρχαιολόγους μόνο για το νομό Κοζάνης!
Το ιδιωτικό ορυχείο αντίθετα δε προσφέρεται για προσλήψεις αργόσχολων ημετέρων όπως κάποτε οι κρατικοποιημένες Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΠΥΡΚΑΛ κλπ. που σταδιακά βούλιαξαν και αυτές και το κράτος που τις στήριζε. Παρεμπίπτοντος και η ΔΕΗ σταδιακά βουλιάζει υπό το βάρος κοινωνικών παροχών, κακοδιαχείρισης και μείωσης εσόδων. Μετά θα μας φταίνε οι ξένοι που θα την αγοράσουν χρεωκοπημένη για ψίχουλα.
Μεγάλωσα στον Πειραιά και η εικόνα αποβιομηχάνισης και εγκατάλειψης σε μια πάλαι ποτέ εργατούπολη είναι πανταχού παρούσα. Οι αριστεροί συνδικαλιστές και οι κυβερνήσεις τους από την εποχή ΠΑΣΟΚ, στο βωμό κάποιων κακώς νοούμενων κεκτημένων δικαιωμάτων και ως εχθροί της έννοιας της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, κατάφεραν να μαραζώσουν οτιδήποτε παραγωγικό και δημιουργικό και οποιαδήποτε παραδείγματα ελληνικής βιομηχανίας μπορεί να σκεφτεί κανείς σήμερα, αποτελούν απλώς ηρωικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μια και αναφερθήκαμε στον Πειραιά, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο σταμάτησε πρόσφατα την επένδυση 580 εκατομμυρίων Ευρώ της COSCO στο λιμάνι. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου, όσον αφορά μία πτωχευμένη χώρα να εμποδίζει μία τέτοια μεγάλη επένδυση. Δε θέλουμε δηλαδή ούτε χρήμα να εισρεύσει στην αγορά, ούτε Έλληνες να βρουν δουλειά. Ενώ οι Κινέζοι και τα λεφτά τους όπως φαίνεται θα πάνε στην Ιταλία και το λιμάνι της Τεργέστης.
Φυσικά και δεν είμαι υπέρ της καταστροφής της αρχαίας μας κληρονομιάς στο βωμό του χρήματος. Όμως τέτοιου είδους επενδύσεις μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για την ανάδειξη αυτής της κληρονομιάς που τώρα μόνο θυμηθήκαμε ενώ πανελλαδικά και διαχρονικά την αφήνουμε εγκαταλελειμμένη, να καταστρέφεται. Να επισημάνω εδώ απλώς το Μετρό της Αθήνας. Ορισμένοι από τους σταθμούς του οποίου, όπως στο Σύνταγμα ή το Μοναστηράκι είναι πραγματικά μικρά μουσεία, προσβάσιμα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, επιλέξαμε από το 74 και μετά το μοντέλο του κρατικοδίαιτου σοσιαλισμού. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς επί τόσες δεκαετίες οδήγησε ακόμα και στην τιθάσευση της δημιουργικότητας του Έλληνα που πλέον ξέρει μόνο να απαιτεί απεργώντας, χωρίς να σκέφτεται ότι έχει και υποχρεώσεις ως εργαζόμενος και ως πολίτης.
Στα πρότυπα του «αμερικανικού ονείρου» δημιουργήσαμε το «ελληνικό όνειρο». Μία θέση στο δημόσιο ή εσχάτως όλοι ιδιοκτήτες καφετέριας ή γυράδικου. Χάριν της ιστορικής ακρίβειας ας αλλάξουν τουλάχιστον τα σύμβολά τους. Ας αλλάξουν το σφυρί και το δρεπάνι σε φραπέ και σε σφραγίδα….
