ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ να στεγνώσει το δημοσίευμα της «Π» για την αναθέρμανση των προοπτικών να αποκτήσει το λιμάνι της Πάτρας υποδομή για αποθήκευση φυσικού αερίου και τροφοδοσία πλοίων, και αντέδρασε με επιθετική ανακοίνωση το τοπικό γραφείο του ΚΚΕ.
ΤΟ ΟΠΟΙΟ ανέλαβε δράση για λογαριασμό των αυτοδιοικητικών παρατάξεων του κόμματος, στο πλαίσιο ενός κεντρικού συντονισμού που αφορά συνολικά την εμφάνιση του κόμματος στις κάλπες.
ΒΟΥΤΥΡΟ στο ψωμί: Παραμονές της άφιξης του γραμματέα του κόμματος στην περιοχή, το ΚΚΕ βρίσκει ένα εξυπηρετικό αφήγημα. Η ασύδοτη κεφαλαιοκρατία ναρκοθετεί τη λιμενική ζώνη και απειλεί με καταστροφή τους πολλούς, στον βωμό του κέρδους για τους ολίγους. Να μια φρέσκια αφορμή για δαιμονολογία σε βάρος της ανάπτυξης.
ΤΗΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ της τεχνοκρατικής υπεράσπισης του σχεδίου την έχουν ασφαλώς οι εμπνευστές του. Εν προκειμένω, το ερώτημα που προέχει να απαντηθεί -καθώς ούτως ή άλλως η αποθήκευση φυσικού αερίου θα αργήσει- είναι ποια ανάπτυξη θέλουμε για την πόλη και την κοινωνία.
ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ που πρόσκεινται στο ΚΚΕ μας μιλούν για την ανάπτυξη που δεν θέλουν, κάτι που τους επιτρέπει να έχουν κάτι να λένε συνεχώς, αφού δεν φαίνεται να θέλουν κάποια ανάπτυξη. Αυτό για το οποίο δεν μιλούν είναι ένα οικονομικό-παραγωγικό μοντέλο που να μην περιμένει τα πάντα από το κράτος, και μάλιστα από ένα κράτος που καταφανώς ούτε διορισμούς μπορεί να κάνει, ούτε δουλειές να ανοίξει για τον κόσμο.
ΕΙΝΑΙ εύκολο να υποκρινόμαστε ότι μπορεί να δει στον ήλιο ο μοίρα ο κόσμος με την κρατική μέριμνα και μόνο. Και είναι και αντικοινωνικό, γιατί συντηρεί έναν μύθο που έχει εκπνεύσει, όχι επί κρίσης, αλλά νωρίτερα.
ΕΙΝΑΙ εύκολο να διαμαρτυρόμαστε. Είναι δύσκολο να δημιουργούμε. Μέσα στον Μάιο θα διαλέξουμε τι από τα δύο θέλουμε.
