«Δείτε πότε θα δοθεί το κοινωνικό μέρισμα. Ποια είναι τα ποσά και ποιοι οι δικαιούχοι.»…Αυτή ήταν μια από τις δημοφιλέστερες αναρτήσεις στο ελληνικό διαδίκτυο το τελευταίο 48ωρο. Γίναμε ξαφνικά στενοί παρατηρητές των φορολογικών προθέσεων της κυβέρνησης ή στενά εξαρτημένοι από την επιδοματική πολιτική που εφαρμόζει; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Η ορθή απάντηση βρίσκεται στη μέση. Παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις στα φορολογικά επειδή ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας στηρίζει την επιβίωσή του στα επιδόματα που διαμοιράζει η κεντρική εξουσία.
Έχουμε συνηθίσει να τασσόμαστε υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης με ιδιαίτερη ευκολία. Αποφασίζοντας ενίοτε με κριτήριο την πλευρά που μας συμφέρει. Δεν είναι όμως όλα τα πράγματα όπως φαίνονται.
Παίρνω για παράδειγμα την περίπτωση ενός Πατρινού επιχειρηματία, ο οποίος ανήκει στους ονομαζόμενους μικρομεσαίους. Η επιχείρησή του πάει καλά, όπως διαπιστώνουν οι γύρω του και όπως παραδέχεται και ο ίδιος. Η επαγγελματική έδρα του βρίσκεται σε έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης και έναν από εκείνους με την υψηλότερη αντικειμενική αξία. Η ζωή που κάνει (όπως περιγράφουμε συνήθως τον δείκτη της οικονομικής άνεσης) είναι πάνω από το μέσο όρο. Και όμως, λαμβάνει ένα από τα επιδόματα που έχουν θεσπιστεί για τους αδύναμους οικονομικά συμπολίτες μας. Ο τρόπος που τα καταφέρνει είναι μάλλον προβλέψιμος για τους περισσότερους από εμάς. Μπορεί να εντοπιστεί στο όνομα του ιδιοκτήτη της επιχείρησης, το ποσό που δηλώνει ο επιχειρηματίας στην εφορία κ.ά. Ας μην κάνουμε ότι πέφτουμε ξαφνικά από τα σύννεφα.
Είναι ο μόνος που το κάνει; Φυσικά και δεν είναι ο μόνος. Εκτιμώ, όμως, ότι κάπου εκεί ξεκινούν οι κοινωνικές αδικίες. Προσωπικά, με ενοχλεί να διαπιστώνω ότι ένας πολίτης υφαρπάζει με πονηρό τρόπο το επίδομα που μπορεί να δικαιούται ένας άλλος ή ακόμα κι αν δεν το δικαιούται λόγω οικονομικών κριτηρίων, το έχει πιο πολύ ανάγκη από εκείνον που το λαμβάνει.
Με ενοχλεί ακόμα που παρά τα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης τα τελευταία 10-11 χρόνια υπάρχουν φορολογούμενοι που όχι μόνο ξεφεύγουν με ευκολία από τις υποχρεώσεις τους, αλλά απολαμβάνουν οικονομικά οφέλη από μέτρα και αποφάσεις που δικαιούνται άλλοι περισσότερο από αυτούς. Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος των ελεγκτικών μηχανισμών και πως γίνεται αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ να συμβαίνει, χωρίς να διαθέτω φορολογική ή άλλη σχετική εμπειρία, αδυνατούν να το εντοπίσουν κάποιες υπηρεσίες και το προσωπικό τους.
Φαντάζομαι ότι αυτό το αίσθημα της αδικίας πρέπει να πλημμυρίζει και άλλους πολίτες εκτός από εμένα. Είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που προκαλούν αγανάκτηση στην κοινωνία, κυρίως στην πάλαι ποτέ μεσαία τάξη της, και την ωθούν σε αφορισμούς για την πολιτική με κίνδυνο να εισέλθει στα μονοπάτια του λαϊκισμού και μιας φασίζουσας νοοτροπίας.
Ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να υποφέρει και να αμείβεται πολύ χαμηλότερα σε σύγκριση με την σκληρή δουλειά που παράγει καθημερινά. Είναι τουλάχιστον πρόκληση αυτό το τμήμα της κοινωνίας να βλέπει την ίδια στιγμή ορισμένους πολίτες να στερούν οικονομικά δικαιώματα από τους αδύναμους και να γελούν πονηρά πίσω από την πλάτη τους επειδή καταφέρνουν, ακόμα και σήμερα, να ξεγελούν το κράτος.
ΠΗΓΗ
