«Παραιτήθηκα για λόγους πολιτικής ευθιξίας και μόνο», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης της Κύπρου, Ιωνάς Νικολάου με αφορμή τη δράση του κατά συρροή δολοφόνου.
«Ευθιξία», μία λέξη που λέει τα πάντα. Μία λέξη που πολύ φοβάμαι ότι στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «αναισθησία». Μία λέξη, της οποίας το μεγαλείο δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει η γενιά μας, όπως δεν την έχουν και οι νεότερες γενιές. Και πολύ περισσότερο δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ανθρώπους που θα εκπροσωπήσουν επάξια την εν λόγω έννοια. Διότι, η ευθιξία προϋποθέτει αυτογνωσία, ευαισθησία,φιλότιμο, ντροπή, σθένος, ηθική, ενσυναίσθηση.
Η αυτονόητη πράξη ενός πολιτικού άντρα να αναγνωρίσει το λάθος που αγγίζει τη θέση ευθύνης που κατέχει και να αναλάβει την ευθύνη του αποτέλεσε μείζον θέμα, διότι δεν αποτελεί πλέον δεδομένο, αλλά ζητούμενο.
Στη χώρα μας πάλι είναι ζητούμενο από τους πολίτες, αλλά αγνοείται επιδεικτικά από τους κατέχοντες κάθε μορφής εξουσία, και όχι μόνον την πολιτική. Αν η ευθιξία ήταν δεδομένη, η επόμενη μέρα της τραγωδίας στο Μάτι θα έπρεπε να βρει τα μισά και πλέον υπουργικά στελέχη και τους ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης που διαχειρίζονται την τύχη της περιοχής με την παραίτηση στο χέρι. Οχι μόνον δεν έγινε αυτό, αλλά επιχειρήθηκε συστηματικά η μετατόπιση της ευθύνης μακριά από τους υπευθύνους. Οι υποψηφιότητες δε της περιόδου που διανύουμε, αποδεικνύουν ότι με την επιλογή των ίδιων προσώπων για την Αυτοδιοίκηση εμμέσως επιβραβεύεται η πορεία τους και ο χειρισμός που επιστράτευσαν στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης εθνικής τραγωδίας.
Η λέξη «ευθιξία» προς το παρόν παραμένει καλά κρυμμένη στις σελίδες των λεξικών και στις μνήμες των παππούδων μας. Και μαζί με αυτή κρύβεται ένα από τα βασικά γνωρίσματα της κοινωνίας των ανθρώπων, που είναι η ανάληψη της ευθύνης και η συνακόλουθη παραίτηση. Αν, δε, πού και πού βρεθεί κάποιος που να νιώθει την ανάγκη της απολογίας έναντι αυτών που έχει θίξει ή βλάψει με τις πράξεις του, μάλλον θα θεωρηθεί βλάξ και βγαλμένος από άλλη εποχή.
Το πολιτικό μας σύστημα και γενικότερα οι κατέχοντες θέσεις ευθύνης έχουν γυρίσει την πλάτη στην ανάληψη της ευθύνης. Το μόνο που φροντίζουν να πατάει σταθερά στο έδαφος είναι η καρέκλα τους. Ολα τα άλλα, αρχές, συνείδηση, ηθική τα εξανεμίζουν αδιαφορώντας ποιον και τι θα πνίξει η σκόνη τους.
