Σήμερα το καλύτερο δώρο στην σύγχρονη μητέρα, που αδυνατεί να ανταποκριθεί στον ρόλο της και συνήθως το πρώτο θύμα είναι ο άντρας της, είναι να της θυμίσουμε τα εξής στατιστικά. Τα αγόρια, που μεγαλώνουν σε ένα σπίτι από το οποίο απουσιάζει ο πατέρας, είναι:
– 5 φορές πιο πιθανό να ζήσουν στην φτώχια·
– 9 φορές πιο πιθανό να εγκαταλείψουν το σχολείο·
– 20 φορές πιο πιθανό να καταλήξουν στην φυλακή.
Τα κορίτσια, που μεγαλώνουν σε ένα σπίτι από το οποίο απουσιάζει ο πατέρας, είναι πιο πιθανό:
– να σχετιστούν με τους λάθους ανθρώπους·
– να ξεκινήσουν την σεξουαλική τους ζωή πολύ πρώιμα·
– να καταλήξουν στην πορνεία.
(Πηγή: Υπουργείο Δικαιοσύνης ΗΠΑ, δεν βρήκα τα αντίστοιχα Ελληνικά)
Ειδικά στα αγόρια στην εφηβεία η μητέρα μόνη δεν μπορεί να τα ηρεμήσει, χρειάζεται ένας άντρας να τα διδάξει πως είναι ένας άντρας: προσφέροντάς τους κυρίως πειθαρχία και προστασία (παρεμπιπτόντως αυτά ακριβώς προσφέρει και μια συμμορία). Αυτό που λέγανε παλιά πως όπου χτίζεις ένα σχολείο γκρεμίζεις μία φυλακή, δεν ισχύει πια ― ισχύει το αντίστροφο, όπου χτίζεις ένα Πανεπιστήμιο, δίπλα πρέπει να χτίζεις και μια φυλακή (το white collar crime έχει στην κυριολεξία εκτοξευθεί στα ύψη). Οι μορφωμένοι θεωρούν πως η κοινωνία τους χρωστάει, ενώ ουδεμία αίσθηση πατρίδας έχουν να τους ενώνει με τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας. Γιατί συνέβη αυτό; Δυστυχώς δεν είναι ιδεολογικό το πρόβλημα, μακάρι να ήταν. Το πρόβλημα λέγεται: part-time μάνα. Οι άντρες μπορεί να φτιάχνουν τους νόμους, οι γυναίκες όμως είναι αυτές που διαιωνίζουν τα ήθη σε μια κοινωνία.
Όπως επίσης η γυναίκα ως μάνα δίνει τις πρώτες βάσεις της γλώσσας, γι’ αυτό έχουμε σημαντικά προβλήματα στην εκμάθηση της μητρικής γλώσσας σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Δύσης, αν και τα εκπαιδευτικά συστήματα αντικειμενικά είναι καλύτερα από ποτέ. Πλέον η γυναίκα δεν έχει τον χρόνο και την ενέργεια να παίξει τον ρόλο που η ίδια η φύση της επιφυλάσσει: να διατηρήσει ενωμένη την οικογένεια και να περάσει τις κοινωνικές αξίες στην επόμενη γενιά με την αρωγή των γιαγιάδων και των παππούδων (ο παππούς και η γιαγιά πλέον έχουν αντικατασταθεί από δύο τηλεοράσεις, ενώ ο πατέρας έχει αρχίσει να σπανίζει ως είδος, αφού χωρίς καθοδήγηση από την γυναίκα -ως παιδί και αυτός!- αισθάνεται χαμένος).
Το σημαντικότερο δώρο των πατεράδων, ειδικά των χωρισμένων, στα παιδιά μας είναι να αγαπάμε την μάνα τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ
