Η Δύση σίγουρα δεν μπορεί να καυχηθεί για τους ηγέτες της. Για την ακρίβεια, η λέξη ηγέτης θα είχε εκλείψει –λόγω αχρησίας– από το Δυτικό λεξιλόγιο αν δεν υπήρχαν ελάχιστες περιπτώσεις, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, πολιτικών που δικαιούνται αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Ένας από αυτούς τους μετρημένους ηγέτες της Δύσης ‒ο μοναδικός ίσως στην σύγχρονη Ιστορία της‒ ήταν και ο Sven Olof Joachim Palme, που εκτός από πραγματικός μεταρρυθμιστής της Πατρίδος του υπήρξε ευγενής και αληθινά φιλάνθρωπος.
Ο Palme κατηγορήθηκε πολύ από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως φιλοσοβιετικός, κατηγορία ανάλογη με αυτή που προσάπτεται σήμερα στους υπερασπιστές της αλήθειας και στις φωνές που αρνούνται να συνταχθούν με την Δυτική πολιτική.
Όμως, ο Σουηδός ηγέτης εννοούσε κάθε τι που έλεγε στην πολιτική του σταδιοδρομία. Ίσως οι περισσότεροι να γνωρίζετε την βαθιά πολιτική φιλία που τον συνέδεε με την Ινδή πρωθυπουργό και αγωνίστρια Indira Priyadarshini Gandhi. Αυτό που, όμως, δεν είναι γνωστό στους περισσότερους, είναι η στάση που κράτησε ο Palme απέναντι στις πυρηνικές δοκιμές της Ινδίας το 1975.
Σε απόρρητο έγγραφο που καταθέσαμε και είναι στην διάθεση της διευθύνσεως του περιοδικού «Ενοριακή Ευλογία», φαίνεται καθαρά πως ο Palme και η Gandhi είχαν πολύ συχνή γραπτή επικοινωνία. Στο θέμα των πυρηνικών δοκιμών ο Σουηδός ηγέτης κράτησε μία ηγετική και αμετακίνητη στάση· μέσα από μία τρισέλιδη απόρρητη επιστολή ανάγκασε την Gandhi να αναστείλει και να τροποποιήσει το πρόγραμμά της. Η Gandhi απολογούμενη στον Palme δικαιολογήθηκε πως οι δοκιμές αυτές είχαν ως σκοπό την ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας, για να λάβει την πολύ σωστή παρατήρηση εκ μέρους του Σουηδού ηγέτη: «Τα όρια ανάμεσα στην καλή και στην κακή χρήση της πυρηνικής ενέργειας είναι τόσο δυσδιάκριτα, που είναι καλύτερα να αποφεύγεται η χρήση της».
Το πόσο σημαντικό ήταν για τους Δυτικούς το περιεχόμενο αυτής της αλληλογραφίας μαρτυρείται από το δεύτερο έγγραφο που καταθέσαμε στην διεύθυνση του περιοδικού και περιλαμβάνει τις ευχαριστίες του Department of State προς την Αμερικανική πρεσβεία στο Νέο Δελχί για «την υποκλοπή των γραμμάτων ανάμεσα στον Palme και στην Gandhi».
Oι δυο τους πρωτοστάτησαν και στο μεγάλο κίνημα υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και του αφοπλισμού των έξη αρχηγών από τέσσερις ηπείρους (Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Αφρική) πλαισιωμένοι από τον πρόεδρο της Αργεντινής Raúl Ricardo Alfonsín, τον πρόεδρο του Μεξικού Miguel de la Madrid Hurtado, τον πρόεδρο της Tanganyika, και αργότερα της Tanzania, Julius Kambarage Nyerere, αλλά και τον Έλληνα πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου.
Πίσω από αυτό το κίνημα ο Palme και η Gandhi είχαν και ένα κρυφό σχέδιο, αυτό της ανοικοδόμησης και ανάπτυξης του τρίτου κόσμου. Εργάστηκαν για πολλά χρόνια και με άκρα μυστικότητα προσπαθώντας να αποφύγουν την παρέμβαση του παγκόσμιου κατεστημένου.
Εκείνη την εποχή η ρητορική του Παπανδρέου μαρτυρούσε έναν άνθρωπο που ήθελε να υλοποιήσει την πολιτική του Palme στην Ελλάδα. Τα γεγονότα, ωστόσο, κατέγραψαν πως, ενώ ο Palme (στις 28 Φεβρουαρίου του 1986) και η Gandhi (31 Οκτωβρίου 1984) δολοφονήθηκαν σε πολύ κοντινό διάστημα, ο Παπανδρέου έμεινε “αλώβητος”, γιατί όχι απλά δεν μετέφερε την πολιτική της Σουηδίας στην Ελλάδα, αλλά εξυπηρέτησε τα σχέδια της Δύσης ξεκινώντας την χρεωκοπία και την διάλυση του Έθνους. Πιστεύω πως δεν είναι εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα πως η συμμετοχή του Παπανδρέου σε αυτές τις πρωτοβουλίες ήταν μάλλον “κατασκοπευτική” παρά ιδεολογική.
Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για τα κίνητρα του Σουηδού ηγέτη. Άλλωστε κρατώ ζωντανή την μαρτυρία ενός ανθρώπου που τον γνώρισε πολύ καλά και αγωνίστηκε στο πλάι του, του ιδιαίτερα αγαπητού μου αείμνηστου Πέτρου Φυσσούν, που μου είχε εξηγήσει πλήρως το πώς σκεφτόταν ο ανθρωπιστής πολιτικός. Στον αγαπητό μου κ. Πέτρο οφείλω, επίσης, την αποκάλυψη του σχεδίου του Palme και της Gandhi σχετικά με την ανάπτυξη και την ισχυροποίηση του τρίτου κόσμου, που δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό, ούτε τονίζεται (σκοπίμως) στις βιογραφίες των δύο ηγετών.
Το έργο του Palme πολεμήθηκε πολύ από την Δύση, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι και ο πολύ στενός συνεργάτης και πολιτικός σύμμαχός του Bernt Wilmar Carlsson βρήκε εξίσου τραγικό θάνατο.
Ο Carlsson σκοτώθηκε κατά την βομβιστική επίθεση που έγινε στην πτήση 103 της Pan Am, όταν πάνω από το Lockerbie της Σκωτίας εξερράγη βόμβα που στοίχισε την ζωή στους 243 επιβάτες και στα 16 μέλη του πληρώματος που επέβαιναν σε αυτήν. Ο Carlsson ταξίδευε για την Νέα Υόρκη όπου θα εκπροσωπούσε τα Ηνωμένα Έθνη στην υπογραφή της ανεξαρτησίας της Namimbia από την Νότια Αφρική. Μια ακόμα “βολική σύμπτωση”: Την ανάληψη της ευθύνης για την βομβιστική επίθεση, αλλά όχι την εντολή για την εκτέλεσή της, ανέλαβε τότε ένας ακόμα φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Muammar Mohammed Abu Minyar Gaddafi!
Ο Palme δολοφονήθηκε γιατί αγνόησε ή υποτίμησε την δύναμη αυτών, που δεν τόλμησαν ποτέ όσο ζούσε να αντιπαρατεθούν ευθέως μαζί του. Οι διάφορες κλασικά προβοκατόρικες φθηνές πολιτικές μέθοδοι που ακολούθησαν εναντίον του οι Δυτικοί αποδείχθηκαν όχι μόνο αναποτελεσματικές, αλλά ενδυνάμωσαν την πίστη του Σουηδικού (και όχι μόνο) λαού στο πρόσωπό του.
Οι “παραμυθάδες” της Δύσης φόρτωσαν το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του στον “περιθωριακό” και “σεσημασμένο κακοποιό”, όπως τον αποκαλεί η Δύση, Carl Gustaf Christer Pettersson, αλλά οι άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το τι συνέβη πραγματικά μας λένε πως ο Pettersson μεγάλωσε σε μια οικογένεια της μεσαίας τάξης στη Solna –έξω από την Στοκχόλμη– και αργότερα μετακόμισε στο προάστιο της Sollentuna. Στα νιάτα του παρακολούθησε την teaterskola (θεατρική σχολή) της Calle Flygares, όπου σύμφωνα με τους καθηγητές του θεωρήθηκε ιδιαίτερα ταλαντούχος. Ωστόσο, ο Pettersson υπέστη έναν τραυματισμό στο κεφάλι από όπου δεν μπόρεσε να ανακάμψει πλήρως. Η μακροχρόνια και βαριά φαρμακευτική αγωγή που ακολούθησε τον οδήγησε σε εξάρτηση και εν τέλει κατέληξε να είναι μόνιμος χρήστης ουσιών, κάτι που του στοίχισε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1970, κατά σύμπτωση(;) στο ίδιο τετράγωνο στην Στοκχόλμη όπου λίγα χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε ο Palme, κάποιος σκότωσε έναν άνδρα, με κίνητρο προφανώς την ληστεία. Λόγω του ότι ο δρόμος ήταν πολυσύχναστος ο δράστης ξέφυγε, “φορτώνοντας” την ξιφολόγχη του εγκλήματος στον Pettersson, που προφανώς όχι και τόσο νηφάλιος έσπευσε να βοηθήσει το θύμα. Παρά ταύτα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για ανθρωποκτονία από αμέλεια για αυτήν την δολοφονία. Μετά από την αποφυλάκισή του, συνέχισε να ζει στο περιθώριο αλλά ουδέποτε δεν διανοήθηκε να δολοφονήσει τον άνθρωπο, που όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα σεβόταν και ψήφιζε!
Παρά το ότι τα στοιχεία εναντίον του ήταν ελλιπή, παρά το ότι το όπλο της δολοφονίας δεν βρέθηκε ποτέ, η Δύση φυλάκισε τον άτυχο Pettersson μέχρι το 1989 όπου αθωώθηκε πανηγυρικά. Ο Pettersson μέχρι το τέλος της ζωής του φώναζε για την αθωότητά του, αλλά και τον σεβασμό του προς τον Σουηδό ηγέτη. Τελικά πέθανε στις 29 Σεπτεμβρίου 2004 στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Karolinska αφού πρώτα υποτίθεται πως έπεσε και υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία. Η αλήθεια, ωστόσο, ήταν άλλη: Βρισκόταν σε κώμα από τις 16 Σεπτεμβρίου 2004, όταν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση έκτακτης ανάγκης μετά από απροσδιόριστο τραύμα στο κεφάλι. Ο Pettersson είχε διαμαρτυρηθεί για παρενοχλήσεις από την αστυνομία στις 15 Σεπτεμβρίου, μία ημέρα πριν να βρεθεί με τραύματα στο κεφάλι, ενώ διάφορες φήμες υποστήριζαν ότι ήταν θύμα αστυνομικής βίας. Για άγνωστο(;) λόγο ο Pettersson θάφτηκε στη γενέτειρά του Sollentuna, πολύ αργότερα από τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 2005.
Όπως είδαμε, η παραχάραξη της Ιστορίας έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που στις ημέρες μας είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζει κανείς με απόλυτη ακρίβεια το τι συνέβη όχι μόνο κατά το μακρινό παρελθόν, αλλά ακόμα και κατά τα γεγονότα της σύγχρονης εποχής.
Όμως, η αλήθεια υπάρχει και παρά τις επίμονες προσπάθειες,που γίνονται προκειμένου να μην αποκαλυφθεί, εκείνη έχει έναν δικό της τρόπο να έρχεται στην επιφάνεια! Γιατί, τελικά, η Αλήθεια είναι ο Χριστός μας και είναι φύσει αδύνατον να νικηθεί από το ψέμα, όσο οργανωμένο κι αν είναι!
___________________
Το παρόν άρθρο γράφτηκε για το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, Απρίλιος 2017, Τεύχος 176.
Του Μ. Βολουδάκη
