Θεωρείται πως οι διεθνείς ελίτ που στηρίζουν γενικότερα την παγκοσμιοποίηση, θέλοντας να επιβάλλουν μία ανοιχτή και όχι πλέον καλυμμένη παγκόσμια οικονομική διαχείριση, ένα παγκόσμιο νόμισμα, μία κοινωνία χωρίς μετρητά, καθώς επίσης μία παγκόσμια διακυβέρνηση, χρειάζονται για να το επιτύχουν μία σημαντική οικονομική καταστροφή – μεταξύ άλλων την υπονόμευση της αμερικανικής οικονομίας και του δολαρίου, επειδή οι Αμερικανοί Πολίτες δεν πρόκειται να συμφωνήσουν με τα σχέδια τους, όσο η κοινωνία τους παραμένει εύπορη και άνετη.
Ξεκινώντας με την καλή πλευρά, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως το μεγαλύτερο μέρος του πραγματικού πλούτου, όπως είναι οι δεξιότητες των ανθρώπων, οι τεχνολογίες, τα κτίρια, οι υποδομές και τα φυσικά περιουσιακά στοιχεία, δεν καταστρέφεται όταν μία οικονομία καταρρέει στα πλαίσια ενός οικονομικού πολέμου – οι διαφορές του οποίου με έναν στρατιωτικό πόλεμο είναι πολύ μεγάλες (ανάλυση). Συνεχίζει δηλαδή να υπάρχει, αλλά απλά αλλάζει ιδιοκτησία – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας που έχει ήδη δρομολογηθεί η υφαρπαγήτης, μέσω του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ όσον αφορά το δημόσιο και της πλήρους απώλειας του τραπεζικού της συστήματος, το οποίο ελέγχει ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.
Περαιτέρω, αρκετοί ισχυρίζονται πως οι Η.Π.Α. οδηγούνται στην παγίδα του Θουκυδίδη – ο οποίος αναφέρεται στον Πελοποννησιακό Πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης στα τέλη του πέμπτου προ Χριστού αιώνα, όπου μία κυρίαρχη δύναμη αναγκάζεται να επιτεθεί πρώτη σε μία ανερχόμενη, έτσι ώστε να εκμεταλλευθεί την ισχύ της πριν είναι πολύ αργά και τη χάσει. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, θεωρούν αναπόφευκτο έναν στρατιωτικό πόλεμο μεταξύ Κίνας και Η.Π.Α., ο οποίος θα ακολουθήσει τον εμπορικό και νομισματικό που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη – πιστεύοντας όμως πως μάλλον θα προηγηθεί μία παγκόσμια κρίση που είναι άλλωστε νομοτελειακή ανά 10-15 χρόνια.
Στα πλαίσια αυτά, είναι σωστό να επικεντρωθούμε σε διάφορα οικονομικά μεγέθη, για να έχουμε μία καλύτερη εικόνα – υπενθυμίζοντας πως είμαστε οι πρώτοι που από το 2009 αναφερθήκαμε στον εν εξελίξει πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο (πηγή). Ειδικότερα, η κινεζική οικονομία παρήγαγε το 2017 (ΑΕΠ) 23,2 τρις $ σε όρους αγοραστικής αξίας (ΡΡΡ), κατακτώντας την πρώτη θέση – με την ΕΕ στη δεύτερη (19,9 τρις $) και με τις Η.Π.Α. στην τρίτη (19,3 τρις $). Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή πριν από μόλις 40 χρόνια η Κίνα δεν ήταν τίποτε άλλο από 1 δισεκατομμύριο φτωχούς αγρότες – ενώ εάν συνεχιστεί η τάση, η οικονομία της θα είναι τριπλάσια από αυτήν των Η.Π.Α. μετά από είκοσι έτη.
Εν τούτοις παραμένει μία σχετικά φτωχή χώρα, όσον αφορά το βιοτικό της επίπεδο – αφού το κατά κεφαλήν της εισόδημα είναι της τάξης των 16.600 $, έναντι 59.500 $ των Η.Π.Α. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στις κινεζικές εταιρείες να πληρώνουν λιγότερο τους εργαζομένους τους, σε σχέση με τις Αμερικανούς – οπότε τα προϊόντα τους είναι φθηνότερα, με αποτέλεσμα αφενός μεν να είναι πιο ανταγωνιστικά στις παγκόσμιες αγορές, αφετέρου πολλές ξένες εταιρείες να εγκαθίστανται εκεί για να παράγουν τα προϊόντα τους με χαμηλότερο κόστος. Μεταξύ αυτών αρκετές αμερικανικές που παράγουν στην Κίνα εξάγοντας στην αμερικανική αγορά και τις οποίες προσπαθεί ο πρόεδρος Trump να επαναφέρει στις Η.Π.Α. αυξάνοντας τους δασμούς – κάτι που όμως είναι δύσκολο, αφού τα έξοδα μετεγκατάστασης τους θα ήταν πολύ μεγάλα. Χρησιμοποιεί βέβαια και άλλες μεθόδους, όπως την απαγόρευση πώλησης ανταλλακτικών στην κινεζική Huawei που τη θεωρεί επικίνδυνη – κάτι που εξόργισε σε μεγάλο βαθμό την Κίνα.
Η Κίνα τώρα αναπτύχθηκε στηριζόμενη στις χαμηλού κόστους εξαγωγές μηχανημάτων και εξοπλισμού, όπου το κράτος επιδοτούσε τις δημόσιες επιχειρήσεις για να τα καταφέρουν – σημειώνοντας πως οι κρατικές κινεζικές εταιρείες έχουν χαμηλότερα κέρδη, ύψους 4,9% κατά μέσον όρο, σε σύγκριση με τις ιδιωτικές (13,2%). Συμπεριλαμβάνονται εδώ οι τρεις μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις της χώρας – η «Petro China», η «Sinopec» και η «China National Offshore Corporation».
Γύρω από τα κρατικά της εργοστάσια οι κυβερνήσεις της κατασκεύασαν ολόκληρες πόλεις για να προσελκύσουν εργαζομένους – με αποτέλεσμα το 25% της οικονομίας να αφορά τα ακίνητα. Εκτός αυτού, οι κινεζικές κυβερνήσεις χρηματοδότησαν την κατασκευή σιδηροδρόμων και άλλων υποδομών, για τη στήριξη του ρυθμού ανάπτυξης – με επακόλουθο την εισαγωγή τεράστιων ποσοτήτων πρώτων υλών, όπως το αλουμίνιο και ο χαλκός.
Περαιτέρω, επειδή η Κίνα αναπτυσσόταν έως το 2013 με ετήσιο ρυθμό της τάξης του 10%, με το ιδιωτικό χρέος να αυξάνεται κατακόρυφα, απειλήθηκε από πολλές φούσκες που είχαν δημιουργηθεί στην οικονομία της – οπότε αποφάσισε να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Συνέχισε όμως να δαπανά το 9% του ΑΕΠ της για τις υποδομές, ενώ το 2013 ξεκίνησε το μεγαλύτερο έργο υποδομών στην παγκόσμια ιστορία, το «One Belt, One Road» – προγραμματίζοντας επενδύσεις 150 δις $ ετησίως σε λιμάνια, σιδηροδρόμους και αγωγούς για να συνδέσει 68 χώρες μεταξύ τους, κατά μήκος του παλαιού δρόμου του μεταξιού που τη συνέδεε με την Ευρώπη. Εν προκειμένω ελπίζει πως με το έργο αυτό θα πετύχει τους εξής τρεις στόχους:
(α) Επενδύσεις για τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα, έτσι ώστε να μην είναι υποχρεωμένη να αγοράζει μόνο ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – ενώ παράλληλα προωθεί την οικονομική κατοχή των χωρών που δανείζει, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας στην Ευρώπη (ανάλυση).
(β) Νέες αγορές για τα τραίνα υψηλής ταχύτητας που κατασκευάζει, για τις εξαγωγές τσιμέντου, χάλυβα και άλλων μετάλλων που παράγει, καθώς επίσης γενικότερα για τα προϊόντα της – εξαγοράζοντας μεταξύ άλλων πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
(γ) Σταθεροποίηση των χωρών στα δυτικά σύνορα της, έτσι ώστε να αποκτήσει καλύτερη άμυνα – οπότε να επικεντρωθεί και να διευρύνει την κυριαρχία της στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, εκδιώκοντας τις Η.Π.Α.
Συνεχίζοντας, η Κίνα ανέκτησε τη θέση της ως ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως το 2017, από την ΕΕ που είχε την πρώτη θέση μόνο το 2016 – εξάγοντας 2,2 τρις $, όταν η ΕΕ 1,9 τρις $ και οι Η.Π.Α. 1,6 τρις $. Το 18% των εξαγωγών της το 2018 αφορούσαν τις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα την αύξηση του αμερικανικού εμπορικού ελλείμματος στα 419 δις $. Οι εξαγωγές της προς το Χονγκ Κονγκ ήταν στο 14%, προς την Ιαπωνία στο 6% και προς τη Ν. Κορέα στο 4,5% – ενώ έχει κλιμακώσει τις εμπορικές της συναλλαγές με τη Λατινική Αμερική, με τη Νοτιοανατολική Ασία και με την Αφρική, επενδύοντας στις υποδομές πολλών χωρών με αντάλλαγμα το πετρέλαιο τους.
Πολλές από τις εξαγωγές της Κίνας προς τις Η.Π.Α. είναι προϊόντα αμερικανικών εταιρειών που τα παράγουν εκεί (γράφημα) – οπότε πρόκειται ουσιαστικά για πλασματικά κινεζικά αγαθά. Τα κυριότερα προϊόντα εξαγωγής της είναι οι υπολογιστές, ο εξοπλισμός επεξεργασίας δεδομένων, ο ιατρικός εξοπλισμός, τα είδη ένδυσης, τα υφάσματα και ο χάλυβας – όπου η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως. Όσον αφορά τώρα τις εισαγωγές, η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στον πλανήτη, με 1,7 τρις $ το 2017 – ενώ οι Η.Π.Α. κατέχουν την πρώτη θέση με 2,3 τρις $.
Η Κίνα είναι επί πλέον ο μεγαλύτερος δανειστής των Η.Π.Α., κατέχοντας το Φεβρουάριο του 2019 αμερικανικά ομόλογα αξίας 1,13 τρις $ ή το 18% αυτού που κατέχουν ξένες χώρες – αν και στα τέλη του 2013 το ποσόν ήταν πολύ υψηλότερο (1,3 τρις $). Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι στηρίζει το νόμισμα της στο δολάριο, αλλά μόνο όσο χρειάζεται για να διατηρεί τις εξαγωγικές τιμές των προϊόντων της ανταγωνιστικές – ενώ θεωρείται πως επειδή δεν μπορεί να επιβάλλει ανάλογους δασμούς στις Η.Π.Α. αφού εισάγει πολύ λιγότερα προϊόντα από όσα εξάγει, θα καλύψει τη διαφορά με την υποτίμηση του νομίσματος της (νομισματικός πόλεμος).
Περαιτέρω οφείλουμε να αναφερθούμε στον «Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης» – στη στρατιωτική συμμαχία δηλαδή της κεντρικής Ασίας που καταπολεμάει την τρομοκρατία και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ παράλληλα υποστηρίζει τις συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου. Ουσιαστικά πρόκειται για την κινεζική έκδοση του ΝΑΤΟ, με μέλη την Κίνα, τη Ρωσία και τις χώρες κατά μήκος των συνόρων της – το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν, ενώ από τα μέσα του 2016 εισήλθαν η Ινδία και το Πακιστάν.
Η ομάδα αυτή αντιπροσωπεύει το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού και τέσσερα μέλη της διαθέτουν πυρηνικά όπλα: η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και το Πακιστάν. Σε διαδικασία πλήρους ένταξης στη στρατιωτική συμμαχία ευρίσκονται το Αφγανιστάν, η Λευκορωσία, το Ιράν και η Μογγολία – ενώ συμμετέχουν στις συζητήσεις αλλά δεν θέλουν να γίνουν μέλη η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, η Καμπότζη, το Νεπάλ, η Σρι Λάνκα και η Τουρκία.
Η Κίνα είναι η δεύτερη παγκοσμίως όσον αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες, με τις Η.Π.Α. πάντοτε στην πρώτη θέση (γράφημα) – ενώ αν και πολλοί ισχυρίζονται πως ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, αποτελούν τη μακράν ισχυρότερη χώρα παγκοσμίως τόσο σε οικονομικό/χρηματοπιστωτικό/νομισματικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο (ανάλυση). Αντιμετωπίζουν φυσικά σημαντικά οικονομικά προβλήματα, ειδικά όσον αφορά το δημόσιο και το συνολικό τους χρέος ή τα δίδυμα ελλείμματα τους, αλλά η Κίνα, αν και πλεονασματική, δεν πάει πίσω – ενώ η Ρωσία είναι από οικονομικής πλευράς κυριολεκτικά νάνος, με ΑΕΠ χαμηλότερο ακόμη και από την Ιταλία.
Το αδύναμο σημείο πάντως των Η.Π.Α. η Αχίλλειος πτέρνα τους, είναι η Σαουδική Αραβία μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή (Συρία), μέσω των οποίων προσέγγισε την Τουρκία – αφού εκεί στηρίζεται το πετροδολάριο, το οποίο αποτελεί το θεμέλιο λίθο του συστήματος του χρέους που ελέγχει ολόκληρο τον πλανήτη.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Περαιτέρω, από μία άλλη οπτική γωνία, θεωρείται πως οι διεθνείς ελίτ που στηρίζουν γενικότερα την παγκοσμιοποίηση, θέλοντας να επιβάλλουν μία ανοιχτή και όχι πλέον καλυμμένη παγκόσμια οικονομική διαχείριση, ένα παγκόσμιο νόμισμα, μία κοινωνία χωρίς μετρητά (ανάλυση), καθώς επίσης μία παγκόσμια διακυβέρνηση, χρειάζονται για να το επιτύχουν μία σημαντική οικονομική καταστροφή – μεταξύ άλλων την υπονόμευση της αμερικανικής οικονομίας και του δολαρίου, επειδή οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να συμφωνήσουν με τα σχέδια τους, όσο η κοινωνία τους παραμένει εύπορη και άνετη. Το γεγονός αυτό, η αντίθεση δηλαδή των Αμερικανών στην παγκοσμιοποίηση, τεκμηριώθηκε από την εκλογή του προέδρου Trump – ο οποίος τοποθετήθηκε ξεκάθαρα εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
Εν τούτοις, ολόκληρο το σύστημα που ελέγχεται από τις ελίτ τύπου Soros ή Clinton, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον υπονομεύσει – ενδεχομένως να τον καταστήσει εξιλαστήριο θύμα της σχεδιαζόμενης οικονομικής κατάρρευσης των Η.Π.Α. Όσον αφορά δε τη Fed που ανήκει στις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, άρα στο τοκογλυφικό κεφάλαιο και στις ελίτ, εξακολουθεί να περιορίζει τα περιουσιακά στοιχεία που έχει στον Ισολογισμό της, το QE δηλαδή – ενώ αρνείται να μειώσει τα επιτόκια, όπως θα ήθελε ο πρόεδρος Trump για να αποφευχθεί μία επόμενη κρίση.
Εάν εδώ προσθέσουμε τον εμπορικό πόλεμο που έχει δρομολογηθεί με την Κίνα και το νομισματικό που ήδη τον ακολουθεί, η κρίση φαίνεται όλο και πιο πιθανή – ενώ θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την προηγούμενη, αφού έχουν δημιουργηθεί πολυάριθμες φούσκες, ενώ οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει όλα τους τα όπλα. Φαίνεται λοιπόν πως η οικονομική κατάρρευση που χρειάζονται οι ελίτ για να επιβάλλουν την παγκοσμιοποίηση, οπότε την απόλυτη κυριαρχία τους, ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη – ενώ δεν συμμετέχουν μόνο οι ελίτ των Η.Π.Α. αλλά και της Κίνας.
Ειδικότερα, η Κίνα έχει μία μακροχρόνια σχέση με τους δυτικούς ελίτ και οπαδούς της παγκοσμιοποίησης – αφού στην πραγματικότητα η σύγχρονη εκδοχή της κατασκευάσθηκε από αυτούς. Για παράδειγμα, η οικογένεια Rockefeller και το ίδρυμα της έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Κίνα από τα τέλη του 1800 (πηγή) – ενώ η κεντρική τράπεζα της χώρας συνδέεται όπως και η Fed με την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, με την BIS που έχει έδρα την Ελβετία, ελέγχει τις κεντρικές τράπεζες πολλών κρατών και ελέγχεται από τις ελίτ (ανάλυση), όπως από τους Rothschild, από την «ομάδα των τριάντα» που τους υπηρετεί κλπ.
Το γεγονός αυτό έγινε εμφανές τα τελευταία χρόνια, όπου διαπιστώθηκε πως όλες οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της κινεζικής, συντονίζονταν παραδόξως μεταξύ τους για να υποστηρίξουν τις χρηματιστηριακές αγορές άλλων κρατών – ακόμη και αυτών με τα οποία ευρίσκονταν δήθεν σε σύγκρουση.
Επί πλέον, η Κίνα συνεργάζεται στενά με το ΔΝΤ και το γουάν συμμετέχει στο καλάθι του που καθορίζει την ισοτιμία του δικού του νομίσματος, του SDR – το οποίο προετοιμάζεται να αντικαταστήσει το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό, όταν καταρρεύσει. Άλλωστε το ΔΝΤ συζητά πλέον ανοιχτά την υιοθέτηση ενός συστήματος χωρίς τη χρήση μετρητών χρημάτων, αλλά μόνο λογιστικών και ψηφιακών – το οποίο θα βασίζεται στην τεχνολογία του block chain (BITCOIN).
Συμπερασματικά λοιπόν, από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, ο εμπορικός πόλεμος εξυπηρετεί απλά και μόνο τα σχέδια των διεθνών ελίτ, Αμερικανών, Κινέζων και άλλων, για τη δημιουργία μίας νέας τάξης πραγμάτων – ενός πλανήτη στον οποίο θα κυριαρχούν απόλυτα, όπως στο 1984 του Orwell. Θεωρία συνωμοσίας; Ίσως, αλλά οι ενδείξεις είναι πάρα πολλές, οπότε θα έπρεπε να την έχει κανείς υπ’ όψιν του.
Επίλογος
Κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, ενώ τα φαινόμενα συχνά απατούν – έχοντας πολλές φορές αναφερθεί στον πόλεμο τέταρτης γενιάς που διεξάγεται και τελευταία στα ψευδή παραδείγματα (ανάλυση).
Εμείς οι Έλληνες πάντως που βιώνουμε μία απίστευτη οικονομική, πολιτική, κοινωνική και, το χειρότερο, μία πολιτισμική κρίση, φοβούμενοι την εμπλοκή μας σε έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων της Ρωσίας που στηρίζεται από την Κίνα με τις Η.Π.Α., με αντίπαλο την Τουρκία, βρισκόμαστε σε μία εξαιρετικά δύσκολη θέση – ενώ είμαστε η μοναδική χώρα που έχει απομονωθεί από την Ευρωζώνη αντιμετωπιζόμενη ως «παρίας», πιεζόμαστε από τις Η.Π.Α. για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών μας αποθεμάτων με την Τουρκία, δρομολογείται η υφαρπαγή της χώρας μας από τους Γερμανούς, ο διαμελισμός της μέσω της Μακεδονίας και η αλλοίωση του πληθυσμού της από τους μετανάστες, για να είναι ευκολότερα ελεγχόμενος.
Στα πλαίσια αυτά, ότι και αν προγραμματίζεται να συμβεί, η Ελλάδα θα είναι δυστυχώς στο μάτι του κυκλώνα – με την κοινωνική συνοχή της σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, λόγω της ανικανότητας και αντιπαλότητας των διεφθαρμένων πολιτικών της κομμάτων. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε όσο πιο προσεκτικοί γίνεται, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλους τους μελλοντικούς κινδύνους – σε έναν πλανήτη που βιώνει μία βίαιη αλλαγή παραδείγματος, όπως έχουμε προβλέψει πριν από πολλά χρόνια (2011).
