Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Le Figaro, η Marion MaréchalLe Pen παρουσίασε ένα πειστικό επιχείρημα για την προστασία και την προώθηση της γαλλικής πολιτιστικής κληρονομιάς μέσω της συνταγματικής μεταρρύθμισης και υπουργείων που θα είναι επιφορτισμένα με το έργο της διατήρησης της κληρονομιάς.
Γράφει:
Αυτές οι προεδρικές εκλογές είναι μια πραγματική επιλογή πολιτισμού. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ορισμένοι υποψήφιοι περιορίζουν τις προκλήσεις για το μέλλον της χώρας μας στην ψηφιακή μετάβασή της ή στην κατάσταση των παγκόσμιων αγορών. Όταν συνέταξε την πολιτιστική της πλατφόρμα στις σκιές των λίθων του Mont-Saint-Michel και τη μονή του Conques, ηMarine Le Pen έφερε στην εκστρατεία της την ενσαρκωμένη ιδέα του Έθνους.
Μπορώ ήδη να ακούσω την κοινωνία σαρκαστικά να μας περιγράφει ως πικραμένους κυνηγούς της νοσταλγίας. Στο τελευταίο βιβλίο της, “Le Crépuscule des idoles progressistes” (“Το λυκόφως των προοδευτικών ειδώλων”), η συγγραφέας BéréniceLevet, το συνόψισε έξοχα: «Το παρελθόν δεν είναι ένα πρόγραμμα, είναι μία πηγή». Το παρελθόν, στην πραγματικότητα, είναι μια πυξίδα νοήματος, ένα γόνιμο έδαφος εμπειριών, ένα λιμάνι στο οποίο μπορούμε να βρούμε καταφύγιο, ακόμα και παρηγοριά σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς. Και η δική μας κληρονομιά αποτελεί ακριβώς το ενσαρκωμένο παρελθόν, αυτή την «πετρωμένη ιστορία.»
 |
| Η Marine Le Pen στη μονή του Conques |
Με την πλατφόρμα (της Marine Le Pen) θα διαιωνίσουμε το εθνικό σύμφωνο, αυτό που έχουμε κοινό με τους νεκρούς μας, τα όνειρά τους, τις ελπίδες τους και την ανδρεία τους. Αυτό είναι που μας διαφοροποιεί από τους αντιπάλους μας, εκείνους που δεν πιστεύουν πλέον στη Γαλλία.
Σκέφτομαι τον Emmanuel Macron του οποίου το όραμα για την Γαλλία καταγγέλθηκε πρόσφατα από τον (φιλόσοφο) AlainFinkielkraut: είναι το όραμα για μια «χώρα / χώρο» όπου ο καθένας θα είναι ελεύθερος να έρχεται και να φεύγει, να επενδύει, να καταναλώνει, να πλουτίζει, να γίνεται εκατομμυριούχος και πάνω απ’ όλα ανασφαλής και άδειος να φεύγει χωρίς ποτέ να επιστρέψει. Το όραμά μας για την Γαλλία απαιτεί την προσθήκη μιας Ψυχής. Όχι, η Γαλλία δεν είναι ένα απλό «start-up», ένας πολυπολιτισμικός ανοιχτός χώρος, χωρίς τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Αγαπάμε τη Γαλλία γιατί μας επιτρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια, αλλά επίσης και τρέμουμε μπροστά στο μεγαλείο ενός πύργου της Αναγέννησης, στην επισημότητας ενός γοτθικού καθεδρικού ναού ή στην αγνότητα μιας ρωμαϊκής γέφυρας.
Οι νέοι βάνδαλοι, οι οποίοι έχουν αποικίσει τα υπουργεία μας εδώ και σαράντα χρόνια, θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε «την κουλτούρα της Γαλλίας», υπέρ μιας «κουλτούρας στη Γαλλία!»
Το όραμά τους για μια εκ-σαρκωμένη Γαλλία τους οδήγησε, και την ψευτο-Δεξιά και την αληθινή Αριστερά, να οργανώσουν την ιστορική αμνησία των παιδιών μας. Έβαλαν στόχο την άυλη κληρονομιά μας: ενστάλαξαν στο μυαλό μας τη ντροπή για τους προγόνους μας, αρνήθηκαν να μεταδώσουν την εθνική ιστορία στα σχολεία, στερώντας από τα παιδιά μας την γνώση της δικής τους γλώσσας ή εγκαταλείποντάς την για χάρη της «globish» (τα παγκόσμια αγγλικά, σύνθεση των λέξεων “global english”, μια διεθνής απλοποιημένη, «ντεκαφεϊνέ» εκδοχή της αγγλικής). Στη συνέχεια επιτέθηκαν στην υλική μας κληρονομιά, επιτρέποντας κάθε πέτρα και κεραμίδι να καταρρεύσει. Όλα τα στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας έγιναν το αντικείμενο των επιθέσεων τους. Ολόκληρη η αλυσίδα μετάδοσης της παράδοσής μας με αυτόν τον τρόπο έσπασε.
Ο προσδιορισμός αυτών των νέων βανδάλων είναι ορατός στην προγραμματισμένη καταστροφή των γαλλικών τοπίων: με τη μεταρρύθμιση των κωδίκων ιστορικών διατηρημένων και πολεοδομίας και το δίκαιο της ενεργειακής μετάβασης, το κράτος έσπασε εν γνώσει του τη σχέση μεταξύ των κτιρίων και του περιβάλλοντος, της αρχιτεκτονικής και της φύσης , υπέρ της αναρχίας, τα αποτρόπαια αποτελέσματα της οποίας είναι ορατά κατά την είσοδο σε όλες τις πόλεις μας και σύντομα σε όλη την ύπαιθρο μας.
Τόσος κόπος, ταλέντο και ομορφιά θα έπρεπε να αποτελεί τιμή για εμάς και κυρίως υποχρέωση για εμάς. Για μας τους πατριώτες η κληρονομιά μας είναι ένα προπύργιο ομορφιάς κατά της ασχήμιας που παραμορφώνει το τοπίο μας και τις πόλεις μας, της ασχήμιας που συμβάλλει στη διάλυση της ταυτότητάς μας. Αυτός είναι ο λόγος που η Marine Le Pen έχει δεσμευτεί ότι θα υπερασπιστεί και θα προωθήσει την πολιτιστική μας κληρονομιά μέσα από συνταγματικές διαδικασίες.
Πιο συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι η προστασία και η προώθηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, θα γίνει μια συνταγματική υποχρέωση, και ότι όποιο νομοσχέδιο θα έρχεται σε αντίθεση με αυτή την επιταγή θα καταδικάζεται από το Συνταγματικό Συμβούλιο. Επιπλέον, το μέτρο αυτό θα τερματίσει την συζήτηση σχετικά με την νομιμότητα του laïcité (κοσμικό κράτος)επιτρέποντας την αρχή του χωρισμού Εκκλησίας / Κράτους να συνυπάρχει με τη διατήρηση ορισμένων θρησκευτικών αναφορών σε δημόσιους χώρους που συνδέονται με τις χριστιανικές παραδόσεις μας, για παράδειγμα, η παρουσία των Φατνών στα Δημαρχεία ή χριστουγεννιάτικων δέντρων στα κυλικεία των σχολείων.
Τέλος, θα υπάρχουν και άλλα μέτρα: το υπουργείο εσωτερικών θα επιφορτιστεί με την συντήρηση ιστορικών τοποθεσιών, θα υπάρχει έλεγχος των ιστορικών χώρων, θα υπάρξει νόμος για τον προγραμματισμό της κληρονομιάς μας σε ψηφιακή μορφή με σαφώς οικονομικούς στόχους και δεν θα ξεχάσουμε τα ιδιωτικά μνημεία που συχνά δεν λαμβάνονται υπόψη. Τέλος, θα επιστρέψουν οι νόμοι για τη διατήρηση της κληρονομιάς μας, με την ανάπτυξη του Ιδρύματος Ιστορικών Κτιρίων, με την αποκατάσταση της φοροαπαλλαγής για μη προστατευόμενα μνημεία που καταργήθηκε το 2014. Η επιτακτική ανάγκη να μεταδοθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά με αυτόν τον τρόπο θα είναι σκαλισμένη στο μάρμαρο του κοινωνικού μας συμφώνου, γιατί έχουμε το καθήκον να κληροδοτήσουμε.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
ΠΗΓΗ
