Είδα σε βίντεο τον 6χρονο μαύρο υιοθετημένο γιο της Σαρλίζ Θερόν με φούστα και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, ροζ χρώματος. Το αστείο είναι πως πλέον δεν φοράνε τα κοριτσάκια φούστες, η Σαρλίζ όμως θέλει να είναι σίγουρη πως ο γιος της θα μεγαλώσει σαν κοριτσάκι. Υποτίθεται πως στα 3 του το μαυράκι είχε πει στην μητέρα του την Σαρλίζ, πως θέλει να είναι κοριτσάκι και όχι αγοράκι. Έκτοτε τον μεγαλώνει σαν κοριτσάκι για σχεδόν τρία χρόνια. Τι άλλο πρόκειται να κάνει η Σαρλίζ στον γιο της τα επόμενα χρόνια για να εξασφαλίσει πως θα τον κάνει καλή μαθήτρια; Να του δώσει μήπως ορμονοθεραπεία για να μειώσει την τεστοστερόνη και να αυξήσει τα οιστρογόνα; Να του αφαιρέσει ίσως κάποιος πλαστικός χειρουργός πέος και όρχεις δημιουργώντας τεχνητό κόλπο; Πόσο πιο κάτω θα μας πάνε το Χόλλυγουντ και τα ΜΜΕ;
Όταν ένα αγοράκι στα 3του λέει «μαμά είμαι κοριτσάκι», χωρίς άλλες ενδείξεις, η απάντηση είναι μία και μόνο μία: «όχι είσαι αγοράκι». Αν το επαναλάβει ξανά στο γυμνάσιο ή στο Λύκειο, το πράγμα αλλάζει και πρέπει να αναζητηθεί βοήθεια σοβαρού ειδικού (η έμφαση παρακαλώ στο «σοβαρός»), ο οποίος να σκέφτεται το παιδί και όχι το social engineering των κοινωνικών αξιών, που πιθανόν να απαιτεί και ανθρωποθυσίες. Στα αμερικανικά δημοτικά σχολεία σκέφτονται στα σοβαρά να λένε στα μικρά παιδάκια των 7 ετών πως πρέπει να σκεφτούν ποιο φύλο θα επιλέξουν και αν θέλουν να τα φωνάζουν αγόρι ή κορίτσι ή όποιο άλλο φύλο θελήσουν. Προσωπικά θα έπαιρνα το παιδί μου από ένα τέτοιο δημόσιο δημοτικό σχολείο και θα το πήγαινα, αν μπορούσα, σε ένα ιδιωτικό, γιατί θεωρώ πως το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο.
Εμετό προκαλούν επίσης άλλα ανθρωπιστικά ινδάλματα των ΜΜΕ, όπως η Ατζελίνα Τζολί με την συλλογή της από εξωτικά παιδάκια. Συγχέοντας, εκ του πονηρού, την μητρότητα με την πρόνοια. Η απόφαση να γίνει μια γυναίκα μητέρα είναι πολύ σημαντική, γιατί η καρδιά της θα κυκλοφορεί έξω από το κορμί της. Διάβαζα τον τρόπο με τον οποίο ζουν τα έξι παιδιά της Ατζελίνα Τζολί, περιληπτικά: τα έξι αυτά παιδιά (το μεγαλύτερο 17 ετών) δεν πήγαν ποτέ στο σχολείο· μεγάλωναν με τις νταντάδες και μόνον, ενώ οι γονείς τους απουσίαζαν επί μακρόν· η Τζολί τα έπαιρνε μαζί της σε εμπόλεμες και επικίνδυνες περιοχές (το μικρότερο 8 ετών) γιατί είχε τη άποψη ότι έτσι εκπαιδεύονται· τα δυο μεγαλύτερα (από διαφορετικές χώρες και φυλές) μάλωναν συνεχώς, συχνά και με μαχαίρια· στην αίτηση διαζυγίου της κατήγγειλε τον Μπραντ Πιτ για πρέζα, αλκοόλ και πουτάνες. Η περιγραφή με μια λέξη της κατάστασης: χάος!
Η συνεχής διαφήμιση στα ΜΜΕ αυτών των ανθρωπιστών έχει προκαλέσει διεθνώς κύμα ακτιβισμού σε αφελείς, όπως κάποιες εξ επαγγέλματος «ευαίσθητες» Ελληνίδες που πήγαν στο Νεπάλ για να βοηθήσουν στο χτίσιμο ενός ορφανοτροφείου (τις είχε προβάλει πρόσφατα και η ΕΡΤ). Αν τις είχα μπροστά μου θα τις πρόγκιζα, στα ίσια, με την προτροπή της Μητέρας Τερέζας που εξόργισε κάποτε το διεθνές κατεστημένο: «αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πήγαινε σπίτι σου και δώσε αγάπη στην οικογένειά σου!». Άποψη που είχε επίσης υποστηρίξει και ο George Orwell όταν είχε πει: «ένας ανθρωπιστής είναι πάντα ένας υποκριτής»· σε μια συζήτηση που είχε διεξαχθεί στην προπολεμική αποικιοκρατική Βρετανία, όταν κάποιοι ήταν κατά της αποικιοκρατίας μεν, αρνούνταν να απαρνηθούν τον τρόπο ζωής τους δε. Τους «αλληλέγγυους» ανθρωπιστές τους φτάνουν σε υποκρισία μόνο οι «χριστιανοί» φιλάνθρωποι. Και οι μεν και οι δε λατρεύουν να μιλάνε γενικά για τον άνθρωπο, αδιαφορούν όμως για τους πραγματικούς ανθρώπους δίπλα τους (ίσως να τους απεχθάνονται κιόλας). Αλήθεια, ποιος φροντίζει τους γέρους των οικογενειών τους;
Να θέσω όμως μία ερώτηση που είχα πάντα για τους επιτυχημένους και διάσημους που κάνουν συλλογή από παιδάκια: Όταν τα παιδάκια μεγαλώνουν, τι τα κάνουν; Χάνουν πια το γούστο τους ως αντικείμενο συλλογής. Μήπως αυτά είναι ειδικά παιδάκια που δεν μεγαλώνουν ποτέ, ειδικά για συλλέκτες; Τι να πω…
Η αλήθεια πλέον είναι ρατσισμός και η υποκρισία ανθρωπισμός.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ
